Bakara sûresi

Yâ Gavs-ı Â`zâm. İnsanın yemesi, içmesi, mekânı,

389

hayatta duruşu, yayılışı, konuşuşu ve susuşu, yaptığı işi, teveccüh ettiği şey, gâib olduğu şey BENİM. Sekîni, muharriki ve müsekkiniyim!.."

"Ve bana buyurdu ki rabbim:

-Ya Gavs-ı Â`zâm, insânın cismi ve nefsi ve kalbi ve ruhu ve işitişi ve görüşü ve eli ayağı ve tamamını nefsimle izhar ettim. O yoktur, ancak BEN varım!.. ve BEN de onun gayrı değilim!.."

Kürsi hakkında tefsirlerde sayfalar dolusu izahlar vardır, biz şöyle diyelim ki “kürsi” lügat mânâsı olarak “oturulan yer” mânâsınadır işte bütün bu âlemler zerresinden en büyük kubbesine kadar hepsi “Kürsi”dir. Cenâb-ı Hakk bütün bu varlığa rakip’tir, yani kürsisinde oturmaktadır. Âlemden kendimize gelelim, en büyük merkub, sekine, insân bedeniyle var edilmiş olan İnsân-ı Kâmil yani insânlardır genel olarak nereden bakarsak bakalım her insânda bir İnsân-ı Kâmillik vasfı vardır, kendisi bilsin veya bilmesin, hakiki varlığı itibarıyla Kâmil insân’dır, fakat kendini bilerek olan kemâlatı vardır o ayrı konudur, bütün bu âlemlerin her varlığı Cenâb-ı Hakkk’ın kürsisidir, en büyük kürsi, ve en büyük makam’da insân makamıdır, semavat ve arz’da hem tüm olarak hemde birim olarak ne varsa hepsi kürsi hükmünde ve Cenâb-ı Hakk’ta bu kürsinin rakibi, binicisi hükmündedir.

İşte bu Âyetin cinlere veya benzeri varlıklara okunmasının özü burasıdır, Allah seninle o kadar birlikteyse ve ara-boşluk diye bir şey kalmadıysa araya ne cin ne insân ne melek ne başka bir şey girer, bu Âyeti biraz bilinçli olarak okuyan kimseye hiç bir şey gelemez, ne ona ne onun çevresine.

Bu kadar izahtan sonra gelinecek nokta şudur; Allah, insânla o kadar birliktedir ki, bu birlikteliği anlayan kimse arada boşluk bırakmadığından, O’nu tenzih edip ötelere atmadığından dolayı o gelecek olan güçler bu Âyeti işittikleri zaman burada bize yer yok biz burada ölürüz,

390

arada sıkışırız, yaşayamayız diyerek uzaklaşmış olurlar, bir müddet girmeye uğraşıyor fakat başaramayıp gidiyorlar çünkü artık o yaptığı hücum insân sülietine değil Allah’ın zatına olmuş oluyor ve o zamanda yanıyor ve sokulamıyor.

Bütün bu alemlerin muhafazası O’na ağır gelmez, yük gelmez;

Yük kişinin kendi varlığının üstünde ayrı bir varlık taşımasıdır, bize bedenimiz yük olarak geliyor mu? Yükümüzü taşıyoruz ve o taşıdığımız yükün farkında değiliz, ama elimize Beş kg.lık fazladan bir yük alsak onun ağırlığını duyuyoruz, yük olduğunu hissediyoruz, işte bütün bu âlemlerde de var olan O’nun varlığı yani varlık kendi varlığı olduğundan kendisini ne uyku tutuyor, ne gaflet tutuyor, ve ne de bu âlemleri muhafaza etmesi, kendisine ağır geliyor.

Ve bütün bu işleri yapan O çok Yücedir;

Bütün bu anlatımlar içerisinde birşeyler açmaya çalışıyor isekte O’nun hüviyeti, Hüviyet-i Mutlak’tır, Allah kelimesinin sonundaki “Hu” O’nun hüviyetidir, “Hu” Allah kelâmının üstündeki Ahadiyet mertebesine kadar uzanıyor, Hüviyeti bütün bu âlemleri meydana getiren hakikat, İnniyeti de mânâ yönünden bütün mânâları içine alan Hakkikat-i İlâhiyyesidir.

Ve O’nun Yüceliği Azametli bir Yüceliktir, ne kadar bunu anlatsakta Zat-ı Mutlak yönünden O’nun Yüceliğini kavramak mümkün değildir.

لاَ إِكْرَاهَ فِي الدِّينِ قَد تَّبَيَّنَ الرُّشْدُ مِنَ الْغَيِّ فَمَنْ يَكْفُرْ بِالطَّاغُوتِ وَيُؤْمِن بِاللّهِ فَقَدِ

اسْتَمْسَكَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقَىَ لاَ انفِصَامَ لَهَا وَاللّهُ سَمِيعٌ عَلِيمٌ 391