Becnel Rexanne Lęk przed miłością

20

Catherine Hawke była przepiękną panną młodą. Dosłownie promieniowała szczęściem. Dla Hester jednak jeszcze bardziej wzruszające było uwielbienie, jakie biło z twarzy jej świeżo poślubionego małżonka. Przyglądała mu się w kościele, gdy Catherine szła ku niemu wzdłuż nawy, i chłonęła każde jego spojrzenie, każdą zmianę wyrazu twarzy. Te leciutkie, prywatne uśmiechy i te szerokie, przeznaczone dla widzów… Intymne pochylenie głowy ku narzeczonej i zapobiegliwa dłoń na jej łokciu.Każdy gest, każdy oddech zdawał się potwierdzać jego miłość do Catherine i Hester parokrotnie napływały do oczu głupie łzy wzruszenia.Och, gdyby być tak kochaną!Znowu skłoniła głowę, mrugając gęsto, by pokonać łzy. Boże święty, przecież nawet nie znała tej pary zbyt dobrze. Widywała ich zaledwie od paru tygodni. Nie może robić z siebie widowiska, szlochając tu na głos!Ale i tak zrobiła już z siebie widowisko. Może nie? W łososiowej sukni, z rozpuszczonymi włosami, spływającymi kaskadą na ramiona, w ślicznym czepeczku, zaledwie ocieniającym czoło, zrobiła z siebie takie widowisko, jakie tylko może zrobić kobicta, nie narażając się na utratę ludzkiego szacunku.Wiedziała, że pomimo cieni pod oczami wygląda bardzo ładnie. Z pewnością nikt z obecnych nie widział jej nigdy tak urodziwej. A jednak nie była równie ładna jak panna młoda. Zewnętrzne piękno jest dostępne dla każdego, ale piękno prawdziwe płynie z wewnątrz. Ze szczęścia.I właśnie tę urodę dostrzegła Hester w Catherine Hawke, gdy szła ze świeżo poślubionym małżonkiem od ołtarza, roześmiana pomimo królewskiej powagi i dostojeństwa kościoła St. Simone. Tylko panna młoda i kobieta, która niedawno została matką, potrafią wyglądać tak pięknie.Mimo to Hester była na tyle praktyczna, że wiedziała, iż jej nowa prezencja zostanie dostrzeżona i skwapliwie odnotowana.Spuściła oczy, gdy w ślad za szczęśliwą parą przeciągnęli nawą Neville i Olivia Hawke, a za nimi reszta rodziny, z Adrianem włącznie. Cóż, można było siedzieć w tylnych ławkach i wpatrywać się w jego głowę, przypominając sobie, jak zanurzała w tych włosach palce, ale…Wstrząsnął nią zdradziecki dreszczyk. Tak, zupełnie czymś innym byłoby spojrzeć mu w twarz i wytrzymać to jego sięgające w głąb spojrzenie, ryzykując, iż odkryje, że znaczy dla niej znacznie więcej, niż kiedykolwiek ona będzie znaczyć dla niego.Nie, lepiej poczeka, aż gapie przed wejściem zmienią się w bezładny tłum. Dopiero wtedy wyjdzie i ona.

- No, jesteś - usłyszała szept Horace'a, który zatrzymał się przy jej ławce. - Chodź, idziemy. Bo ominie nas to, co najlepsze.

Z bratem Hester czuła się pewniej, zdecydowała się więc pójść na weselne przyjęcie, przynajmniej na chwilkę. Przejście piechotą zajęło im parę minut i kiedy dotarli na miejsce, była już spokojniejsza. Czuła się w pełni gotowa, by porozmawiać z Adrianem bądź spokojnie znieść jego opryskliwość; jakkolwiek zdecyduje się on postąpić, wszystko będzie dobre, powiedziała sobie. Ona ma tylko ładnie wyglądać i zachowywać się stosownie do okoliczności. A jeśli czuje nerwowe trzepotanie żołądka, to cóż - to wyłącznie dlatego, że ten dzień oznacza dla niej początek nowego życia. Nie jest już dziewicą; nie będzie odtąd wdową w żałobie; nie będzie kobietą, która ukrywa przed światem swoje prawdziwe ja. No i ma teraz brata! Wspaniałego brata.

- Gdzie jest Dulcie? - szepnął Horace, gdy weszli do ogrodów Sensins. Wszystko tu było przybrane girlandami czerwonych róż, powiązanych białą wstążką. - Widziałem ją w kościele. Była z matką - dodał. - Boję się, że nie uda mi się zobaczyć z nią sam na sam…

- Nie martw się. Lady Ainsley tak się będzie starała, by ochronić Dulcie przede mną, że ciebie potraktuje jako doskonałą alternatywę. Przy najbliższej okazji poproś Dulcie do tańca. Ja zatroszczę się o resztę.

- Doskonale.

Przez dłuższą chwilę patrzyli na rozbawiony tłum.

- Ach, a oto i Adrian! - powiedział Horace. - Chodźmy.

Stało się… Kiedy torowali sobie z Horace'em drogę wśród tłumu, była do bólu świadoma każdego szczegółu własnego wyglądu. Wyprostowała się na całą wysokość. Ramiona opuszczone, pierś do przodu, podbródek uniesiony, miły półuśmiech na ustach… Tak, jak uczyła ją pani DeLisle i jak ona uczy teraz swoje podopieczne. I płynny, ślizgający się krok.Bardzo pomocne było to, że miała obok siebie Horace'a. Ze swobodą, umiejętnie wypełniał zarówno swą rolę dżentelmena, jak i brata. Jak szybko przeszła od nienawiści do niego do miłości!Aż potknęła się z wrażenia, gdy to sobie uświadomiła - kocha go!Horace w porę ją podtrzymał. Odzyskała równowagę. Kiedy na nią spojrzał, uśmiechnęła się, przepełniona ciepłym uczuciem.

- Tak się cieszę, żeśmy się odnaleźli - powiedziała cicho.

Horace, zaskoczony, oblał się rumieńcem. Oddał jej uśmiech i nachylił ku niej głowę.

- Ja też.

Adrian patrzył za nich z przeciwległej strony trawnika. Widział, jak wymienili uśmiechy. Gdy zaś Horace nachylił się ku Hester i coś szepnął, posępny nastrój Adriana zmienił się we wściekłość.Od pierwszej chwili, gdy zobaczył Hester podczas nabożeństwa, wiedział, że coś się zmieniło. Coś, czego nie można było przypisać wyłącznie zmianie stroju. Była tak olśniewająca, tak pełna czaru, że nie mógł oderwać od niej oczu. Inni mężczyźni także nie mogli, jak zauważył. Zwłaszcza Horace Vasterling.Od jakiegoś czasu Adrian myślał, że Horace istotnie zaczął się interesować Dulcie Bennett. Teraz jednak widział, jak wymieniają z Hester te sekretne spojrzenia, te uśmiechy…Zabije sukinsyna!Niestety, nie mógł. Po tamtej scenie z George'em Bennettem musiał szalenie zważać na swoje zachowanie wobec Hester, gdy byli wśród ludzi. No a poza tym, powiedział sobie, gdy Horace, dostrzegłszy jego spojrzenie, uśmiechnął się szeroko, to jednak był Horace, a nie George. No i Hester nie wydawała się w najmniejszym stopniu skonsternowana tym, że Horace tak jawnie okazuje jej względy. Tak, patrzyła na niego w sposób, jakiego nigdy dotąd u niej nie zauważył.Czyżby naprawdę w ciągu tygodnia, jaki upłynął od ich ostatniego spotkania, Horace zdołał odnaleźć drogę do jej serca?Zdał sobie sprawę, iż zaciska szczęki tak mocno, że aż bolą go zęby. Nie był jednak w stanie przestać. Cóż za ironia, jeśli jego plan, by zmusić tę wyniosłą Hester, aby doceniła sympatycznego Horace'a, w pełni się powiódł…Stłumił jednak gniew i strach, gdyż tamci już się zbliżali. Musiał się chyba pomylić… Hester i Horace nie sprawiali wrażenia pary.Ale czyż nie było równie mało prawdopodobne, by on sam stał się przyjacielem jednego z nich, a kochankiem drugiego?Gwałtownie przegarnął dłonią włosy. Musi się lepiej kontrolować. On wyjeżdża z Londynu, a ci dwoje zostają. Najlepsze, co może zrobić, to cieszyć się ich towarzystwem, gdyż najprawdopodobniej są to ostatnie godziny, jakie dane mu będzie z nimi spędzić.Odezwał się pierwszy.

- Czołem, Horace. - Zbyt jowialnie, pomyślał. Zbyt serdecznie. - Ty szczęściarzu… Wygląda na to, że masz przy boku najpiękniejszą kobietę ze wszystkich tu obecnych.

Hester uśmiechnęła się samymi ustami. Oczy pozostały chmurne.

- Dziękuję, panie Hawke, ale żadna kobieta nigdy nie jest tak ładna jak panna młoda.

Adrian wlepił w nią oczy. Co ona chce przez to powiedzieć? Że chciałaby zostać panną młodą? Że ponieważ on wyjeżdża z Anglii, ona zastawia sidła na Horace'a?

- Twoja kuzynka rzeczywiście wyglądała olśniewająco - powiedział Horace, przerywając niezręczne milczenie.

- Moja kuzynka? Ach tak, moja kuzynka. - Adrian poniewczasie pojął sens uwagi Hester. - Tak. Catherine jest rzeczywiście śliczną panną młodą. -Hester też by taka była, przyszło mu na myśl… - Czy mogę przynieść któremuś z państwa coś do picia?

Gdy Hester i Horace wypili po jednym kieliszku, Adrian wypił aż trzy. Potrzebował mocnego trunku, by ukoić nerwy i powstrzymać wyobraźnię, nieubłaganie podsuwającąmu obraz Hester w czasie nocy poślubnej. Hester, podchodząca do swego świeżo poślubionego małżonka, odziana w powłóczyste jedwabie i przejrzyste muśliny… Hester z rozsypanymi na ramionach włosami, z płatkami lilii zaplątanymi w bujne sploty… Hester, obnażająca najpierw nagie koniuszki palców u stóp, potem kolana, potem uda…Złapał z tacy czwarty kieliszek i wychylił go do dna, świadom wyrazu zatroskania, jaki pojawił się na twarzy Hester. A może była to dezaprobata? Nigdy nie widziała go pijanego. Rzadko pozwalał sobie na takie rzeczy… Tym razem jednak wydawało się to na miejscu.

- Jestem na weselu mojej kuzynki i wkrótce wyjeżdżam - mruknął. - Czy nie mam prawa, aby spędzić przyjemnie ten wieczór?

Jej oczy rozbłysły gorączkowo i potrzebował tylko chwili, by zrozumieć, skąd ten błysk. Myślała o innym rodzaju przyjemności. O jedynej, ostatniej nocy, którą mogli spędzić razem.Całe ciało spięło się, zaalarmowane. Skoro ona ma ochotę… i on ma, psiakrew, jeszcze jaką…Odwróciła oczy, nie mogąc znieść intensywności jego spojrzenia, ale policzki nadal jej płonęły.

- O, proszę popatrzeć - powiedziała z wysiłkiem. - Jest Dulcie.

Znów wymienili z Horace'em sekretne spojrzenia. Adrian zmarszczył brwi. Ona przyprawia go o szaleństwo! Czy zależy jej na Horasie, czy na nim? Czy chce mieć męża, czy kochanka? A może rozbudził w niej taką namiętność, że chce teraz i jednego, i drugiego?Nie, to niemożliwe.No, ale przecież zdarza się, że kobieta ma i męża, i kochanka. Więc czemu ona nie miałaby chcieć ich obu?Nie, on doprawdy niedługo oszaleje. Ale do pioruna, nie będzie się nią dzielił z nikim!Zanim zdążył pomyśleć, co zrobić - odciągnąć ją na bok, walnąć Horace’a pięścią w nos, wychylić kolejnego drinka - ona skinęła mu powściągliwie głową. A potem mrugnęła do Horace'a, odwróciła się i ruszyła prosto ku Dulcie i jej matce.Adrian i Horace stali i patrzyli, jak się oddala. Wreszcie Horace szturchnął go łokciem.

- Jest niezwykła, prawda?

- O tak, niezwykła - odparł Adrian, obserwując wytworne kołysanie się bioder Hester, okrytych łososiową spódnicą. Smukła talia, dumna postawa i ten płynny, a tak naturalny krok… A jednak pod tą powloką elegancji i wyrafinowania biło serce ladacznicy. Tak, istotnie była niezwykłą kobietą!

Po czym znów owładnęła nim zazdrość i zdał sobie sprawę, że nie chce, by Horace uważał jąza niezwykłą. Spojrzał na niego z gniewem, ale tamten patrzył w ślad za Hester.

- Dlaczego ona w końcu zdecydowała się porzucić tę niby-żałobę?

Horace ledwie rzucił na niego okiem.

- Może powinieneś spytać o to ją.

- Istotnie mam taki zamiar. A tymczasem…

- Szszsz! - Horace gwałtownie zamachał ręką, by go uciszyć, nie spuszczając zarazem wzroku z Hester. Właśnie stanęła przed Dulcie i jej najwyraźniej obrażoną matką. Radosny weselny gwar sprawiał, że nie sposób było usłyszeć, o czym dokładnie rozmawiają, ale na podstawie mimiki można było się tego domyślić. Dulcie miała szeroko rozwarte oczy i wystraszoną twarz; Hester była równie niewzruszona jak zawsze, ilekroć ją widział.

- Co ona zamierza zrobić?

- Nie wiem dokładnie, ale muszę iść. - I Horace ruszył prosto ku trzem kobietom.

By nie zostać samemu, Adrian ruszył za nim.

Na ich widok lady Ainsley zamknęła usta tak gwałtownie, że niemal słychać było kłapnięcie. Usiłowała uśmiechnąć się do Adriana, o którego życzliwość zabiegała od czasu, gdy zdała sobie sprawę, że towarzystwo jest raczej po jego stronie niż po stronie jej syna. Zanadto była jednak wzburzona, by stacją było na coś więcej niż grymas. Kiedy Horace się skłonił, dżentelmen w każdym calu, i zaproponował, że będzie towarzyszył pannie Bennett do stołu z ponczem, lady Ainsley z roztargnieniem skinęła głową.

- Dobrze, idź - powiedziała do córki. - Ale masz wrócić prosto do mnie.

Horace i Dulcie oddalili się niemal w podskokach, co wprawiło Adriana w jeszcze większe pomieszanie. Najpierw nie był w stanie powiedzieć, na którym mężczyźnie zależy Hester. Teraz nie wiedział, o którą kobietę zabiega Horace…

- Jestem zmuszona trwać przy swojej opinii - powiedziała Hester, najwyraźniej finalizując dotychczasową rozmowę z matką Dulcie. - To pani syn sprowokował tę scenę. Jeśli chce pani mnie oddalić z powodu jego zachowania, to nie będę miała innego wyjścia, niż zaangażować prawnika, który wystąpi z roszczeniem o wypłacenie mi ustalonego wcześniej wynagrodzenia.

- Wynagrodzenia! Wynagrodzenie należy się pani dopiero w chwili, gdy moja Dulcie wyjdzie za mąż! Co przez pani niestosowne zachowanie jest, niestety, dość mało prawdopodobne.

Adrian szybko zwrócił głowę ku Hester, by zobaczyć, jaka będzie jej reakcja. Kiedy jednak się uśmiechnęła, gotów był przysiąc, że bynajmniej nie chodzi jej o pieniądze. Zbyt zadowolony z siebie był to uśmieszek.Coś tu było na rzeczy.

- Spokojnie, pani Bennett. Powinna pani bardziej kontrolować swój nastrój. Gniew niedobrze wpływa na cerę. A ponieważ ten odcień niebieskiego nie jest dla pani najbardziej twarzowy… cóż, wszystkie chcemy wyglądać możliwie najlepiej, prawda? Zwłaszcza w tak ważnych towarzyskich okolicznościach jak dzisiejsze.

Dama omal się nie zakrztusiła. Opuściła wzrok na swoją przesadnie zdobioną suknię w odcieniu liliowego błękitu, a gdy podniosła głowę, gniew na jej twarzy ustąpił miejsca niezdecydowaniu, a potem przykrości. Już, już miała coś powiedzieć, niewątpliwie coś nieprzyjemnego, gdy ponownie zauważyła obecność Adriana. Tym razem nie usiłowała nawet się uśmiechnąć.

- Miłego dnia, pani Poitevant. Żegnam, panie Hawke.

Hester obserwowała spieszną rejteradę lady Ainsley z triumfalnym uśmiechem na twarzy. Adrian obserwował Hester z wyrazem zaintrygowania.

- Co tu się dzieje, do pioruna?

Spojrzała na niego, zaskoczona, i odwróciła oczy.

- Po prostu wykonuję zadanie, do którego zostałam zaangażowana. Proszę spojrzeć na nich - wskazała na Horace'a i Dulcie. - Zaczęło się na kartach u Ainsleyów. Ale, zdaje się, dopiero ta poranna przejażdżka sprawiła, że wszystko między nimi się zmieniło.

Adrian zrozumiał dopiero po chwili. Horace i Dulcie… No tak!Niewysłowiona ulga spłynęła na niego, a w ślad za nią gwałtowna fala pożądania. A więc miał wolną drogę ku Hester! Tyle że cztery kieliszki trunku zmieniły mu mózg w papkę, a język w strzęp waty.

- Zatańczymy?

Leciutko zmarszczyła czoło.

- Jeszcze nie zaczęli grać.

- Zarezerwujesz dla mnie pierwszy taniec?

Wahała się tak długo, że przestąpił niecierpliwie z nogi na nogę. Tak strasznie chciał ją pocałować! Zamiast tego splótł dłonie za plecami.

- Dobrze - powiedziała w końcu. - Pierwszy taniec.

- A ostatni?

Otworzyła usta, zamknęła je i skinęła głową, cały czas zważając, by na niego nie patrzeć.

- A wszystkie inne pomiędzy nimi?

Teraz już musiała na niego spojrzeć.

- Tego zrobić nie mogę.

- Ludzie będą mówić, tak? Ale ja po prostu nie mogę znieść myśli, Hester, że będzie z tobą tańczył jakikolwiek inny mężczyzna. - Nie powinien zwracać się do niej po imieniu w miejscu tak publicznym. Właśnie to wpędziło ich wcześniej w kłopoty! Nie mógł jednak wytrzymać. Chciał, by i ona zwróciła się do niego per "Adrian". By wyjęczała jego imię, cicho i słodko: "Adrian, och, Adrian…"

Zamiast tego powiedziała sztywno:

- Nie przyszłam tu z zamiarem, by nieustannie tańczyć.

Adrian odetchnął głęboko.

- Jeśli powiedziałem, Hester, że jesteś najpiękniejszą kobietą na tej uroczystości, to wcale nie przesadzałem. Rozejrzyj się wokół! Wszyscy mężczyźni się w ciebie wpatrują, śledzą cię wzrokiem, czekając, kiedy cię wreszcie zostawię, by mogli rzucić się hurmem, starając się ubiec jeden drugiego. - Urwał i potoczył wokół morderczym wzrokiem. - Czy to dlatego zdecydowałaś się porzucić swoje wdowie szaty? Żeby dać sygnał innym mężczyznom, że znowu jesteś do wzięcia?

Spiorunowała go wzrokiem, ale nie raczyła odpowiedzieć. Tym bardziej podsyciło to jego zazdrość.

- Do diabła, Hester! Odpowiedz!

- Dobrze, odpowiem. - Uniosła podbródek i uśmiechnęła się, by na zewnątrz wyglądało, że prowadzą przyjemną towarzyską rozmowę. Głos drżał jej jednak z gniewu. - Co cię to obchodzi, z kim rozmawiam, z kim tańczę… kto będzie moim kochankiem, kiedy wyjedziesz?

Skrzywił się na myśl, że miałaby spać z kimś innym niż on. Kiedykolwiek…

- Nie masz większej kontroli nad moim życiem, niż ja mam nad twoim - ciągnęła. - A ja mam doprawdy znikomą.

- Większą niż przypuszczasz.

Błyskawicznie zwróciła ku niemu spojrzenie. Widział, jak zmieszanie wypiera gniew. Gdyby mógł porozmawiać z nią sam na sam, wziąć ją w ramiona i pokazać, jak silne są jego uczucia!Jakby w odpowiedzi na jego milczące błaganie, muzykanci zaczęli wreszcie grać. Nadarzała się doskonała okazja do tete-a-tete… Nie pytając o pozwolenie, zagarnął ją na wyłożony cegłą placyk, przeznaczony do tańca. Dobre bóstwa podwójnie mu sprzyjały, gdyż miał to być walc.Stanęli w szeregu. Z początku niemożliwa była jakakolwiek rozmowa. Kiedy jednak melodia zaczęła narastać, a on ujął jedną ręką jej dłoń, a drugą złożył w talii, mógł wrócić do przerwanego wątku.

- Masz nade mną większą kontrolę, niż myślisz, Hester.

Pokręciła głową, patrząc gdzieś w bok.

- Trzymałem się od ciebie przez cały tydzień z daleka tylko dlatego, żeby chronić twoją reputację, Hester. Olivia i Neville powiedzieli, że tak trzeba. Ale myślałem o tobie nieustannie.

Poczuł, że jej spięte ciało leciuteńko się rozluźniło. Ale słowa bynajmniej nie świadczyły o rezygnacji.

- To nie ma znaczenia. Tak czy owak, wyjeżdżasz.

Odetchnął głęboko, rozkoszując się jej słodką liliową wonią.

- Możesz pojechać ze mną - powiedział, choć zdawał sobie sprawę, że byłoby to dla niej niebezpieczne.

- Do Szkocji? - spytała tak cicho, że musiał nachylić się bliżej, by usłyszeć.

- Tak. Wynajmę dla nas powóz. Albo możemy popłynąć statkiem. Co wolisz.

- Nie - pokręciła głową. - Nie mogę.

- Możemy wyjechać z miasta oddzielnie.

- Nie.

- Dlaczego?

Myśli Hester były zanadto rozproszone, by mogła sformułować jakikolwiek argument.

- Po prostu nie mogę.

Nie było sensu spierać się z Adrianem. Zwłaszcza teraz, gdy trzymał ją w ramionach, wirując z nią w walcu po zalanym słońcem placyku, tak opanowany, że ją to przerażało. Jak łatwo podporządkować się jego planom, być na każde jego skinienie, nawet jeśli wiedziała, że grozi to jej katastrofą! Gdyż prawda była taka, że miała ochotę pojechać z nim do Szkocji. Porzucić wszelką ostrożność, gwizdnąć na obowiązki… Do diabła z nimi!Był jej pierwszym kochankiem. Czyż nie miała prawa nacieszyć się nim nieco dłużej? Zaznać dłużej nieba, które poznała wjego objęciach? Jeszcze tydzień lub dwa. Lub trzy…Ale tu właśnie kryła się istota problemu. Choć nikt jej o tym nie mówił, wiedziała, że nie będzie łatwo położyć kres tak intensywnym przeżyciom. Czy rozstanie nastąpi dziś, czy za trzy tygodnie, gdy będzie stała na nabrzeżu, patrząc, jak jego statek rozmywa się we mgle i znika za horyzontem - będzie bolało. Czy rzeczywiście ma ochotę odraczać ten ból?Melodia przeszła w crescendo, specjalność pana Straussa. Zawirowali szybciej. Wkrótce taniec się zakończy - i każde z nich pójdzie własną drogą.Wtem Adrian przygarnął ją mocniej, tak jakby się potknął. Ale ona wiedziała, że nie o to chodzi… Czuła, jak jego pierś gniecie jej piersi, a udo wdziera się między jej uda. Każde włókienko jej ciała błagało o jeszcze większą bliskość. Tak by nie rozdzielało ich ubranie, a wokół nie mrowił się weselny tłum.

- W takim razie jeszcze tylko ta jedna noc, Hester. - Jego oddech na szyi obiecał jej wszystko, czego od niego oczekiwała. I jeszcze więcej… - Czy możesz obiecać mi przynajmniej tę jedną, ostatnią noc?

Muzyka się skończyła. Rozdzielili się. On się skłonił; ona dygnęła. Wciąż jednak patrzyli sobie w oczy. Adrian dostrzegł, jak Hester nieznacznie kiwa głową, a jej usta bezgłośnie wymówiły "tak".Tak. Przyjedź do mnie. To przynajmniej możemy jeszcze mieć…