Bəkir Çobanzadə seçİLMİŞ ŞEİRLƏRİ baki-2011 t ürksoy kitabxanası seriyası: 20

Bakı, 21 dekabr 2011-ci il.

ƏZAN SƏSİ

Axşam üstü əzan göyü süsləyə,

Möminləri haqq qatına səsləyə.

Əzan səsi minarədən yayıla,

Göyə çıxa, dərdli, yorğun bayıla.

Çay yanında ağ saqqallı bir dədə,

Titrək qolu sərin suyun içində.

Dərinlərdən “Allah!” səsi xoş gələ,

Ağ alınlar yerə dəyə, yüksələ...

Mən qəribəm, məscidim yox gedəcək,

Mehrabına dərdli üzüm sürəcək.

Əzan səsi buralara gəlməyir,

Şirin səsi qulağımı dəlməyir...

Ağ saqqallı o müəzzin yaşarmı?

“Allah!” deyə sözə gəlib coşarmı?

“Allah!” desə eşidənlər olarmı?

“Tanrım, qurtar!” deyə cami dolarmı?

Yoxsa yenə tatar xalqı ağlaşır,

Bir-birini yaxmaq üçün uğraşır?

Özün qoyub özgə elə sarılır,

Varmı “yurdum!” deyib səsi darılır?

“Haqq!” deyəndə nə duyursuz yurd üçün?

Yurd gəmirən üç-beş məlun qurd üçün?

Əzan səsi buralara gəlməyir,

Şirin səsi qulağımı dəlməyir...

O camilər qapanmadan bir gecə,

O müəzzin hələ sağkən, gizlicə

Siz toplaşın əzan səsi qaçmadan,

Günahınız Salğır kimi daşmadan,

Əl açaraq saf ürəklə göylərə,

Başınızı qoyun o sərt yerlərə,

Haqq qatında yurda şəfa diləyin,

Özünüzə yaxşı ölüm istəyin!

Əzan səsi buralara gəlməyir,

Şirin səsi ürəyimi dəlməyir...

Budapeşt, 16 may 1918.

ANAM
Yavaş-yavaş gün batır, göy qaralır,

Qızıl, qara buludlar ötüb varır.

Pəncərəmdən dağları seyr edirəm,

Dağlar aşıb öz yurduma gedirəm.

İndi orda çoxdan olubdur axşam,

Namaz qılıb zikr edir qərib anam.

Səcdə edir, öpüb, oxuyur Quran,

Əl açaraq, ağlayaraq durmadan:

-Ah, Bəkirim, aslanım, canım, gözüm,

Haralarda gəzirsən, məsum quzum?

Qəlbsiz biri yoxsa səni öldürdü,

Gənc ömrünü acı yellər söndürdü?

Mənim ömrüm-günüm, ağlım-fikrim,

Hamısı səndədir, Seyid Bəkirim.

Gün görmədim, bəxtim yox, ulu mövlam,

Bir xəzinəm, incim var: qərib balam.

Öpüb, sevib laylalarla uyutdum,

Kəm gözlərdən qoruyaraq böyütdüm.

Ana qəlbi necə nazik, kövrəkdir,

Vacib olan bu gerçəyi bilməkdir.

Yuxu görüb gecə qəfil oyanar,

Saatlarla elə durub dayanar,

Səhər tezdən çağıraraq qonşunu,

Fal açdırar, yozdurar o yuxunu.

Yavaş-yavaş gün batır, göy qaralır,

Dərd əlindən sınıq könlüm saralır.

Zülmətdə gedirəm yurda, vətənə,

Anam qucaqlayıb sarılır mənə,

Düşüb dizlərinə, əfv et deyirəm,

Mən çörək yerinə kədər yeyirəm.

O özü yuxuma gəlir çox zaman,

Məni hey oxşayır, öpür durmadan,

Öz qara bəxtinə yağdırır lənət,

Yuxu tanrısına eləyir hörmət.

ATAMA
Əsgər olduq, vurulduq,

Yad ellərdə qırıldıq.

Əsma qızı boşlayın,

Oxutmağa başlayın,

Gəlib sorsun halımı,

Sarsın qırıq qolumu,

Sarsın sınıq qolumu.
Yad qızları həsr edər

Öz yurduna nəğmələr.

Əsma qızı boşlayın,

Oxutmağa başlayın,

Qoy tatarca ünləsin,

Dost, düşmənlər dinləsin,

Eşidənlər dinləsin.
Savaşırıq yağıyla,

Üzümüzün ağıyla.

Əsma qızı boşlayın,

Oxutmağa başlayın,

Qoy köməyə yetişsin,

Bəxti ilə çəkişsin,

Bəxti ilə çəkişsin.
Bəxt qəvidir, yenilmir,

Yalvarırıq, əyilmir.

Əsma qızı boşlayın,

Oxutmağa başlayın,

Kafir bəxti tutalım,

Bir çuxura atalım,

Bir çuxura atalım.
Əbabil quş, qardaş quş,

Bizim eldə yumşaq qış,

Bunu atama yetir,

Cavabını al, gətir,

Cavabını al, gətir...
Budapeşt, 28 yanvar 1920.