| BİR ƏSİRİN MƏZAR DAŞINA
Uyu, dostum, sərt yerdə, yad torpaqda,
Öz yurdun yox, olsa da çox uzaqda.
Yad toyuna məzardan baş qaldırma,
Baharına, bülbülünə aldırma.
Bir gün əgər çəkilsə bu dumanlar,
Gerçək olsa o xəyallar, gümanlar,
“Allah!” deyə uğuldasa küləklər,
Ətrafında dolaşalar mələklər,
Sən də oyan, sil gözünü, tez atlan,
Ulduza bax, anla artıq: sökür dan.
Şərqə yönəl, yurda çevir gözünü,
Namaz qılıb, torpağa sürt üzünü.
Nafiləni çox uzatma, yel tək əs,
Yurdda böyük ibadətə sən tələs,
Köy xaraba, evlər viran təməldən,
Sağalacaq şəfa alsa sağ əldən.
Başımızda yurd sevdası dolaşır,
Qarşımızda alçaq yağı ulaşır,
Səhv yazılmış bizim alın yazımız,
Dəyişdirək bəd taleyi hamımız.
Sən o zaman bəyənməsən qəbrini,
Cilovlayıb tutammasan səbrini,
Sür atını, gir savaşa bir də sən,
Bir ölüm seç, öl bir daha, yenidən.
Budapeşt, 24 dekabr 1917.
BAB
Kükrəyir yel, qopur toz,
Ot torpağa qarışır,
Yel şiddətli, hava buz,
Ölüm-həyat barışır.
Əsgər keçir küçədən,
Səs bürüyür meydanı.
Hər kəs gülür, dərdli mən,
Əski tarixim hanı?
Var xocamın kitabı; -
Hər fəslində yüz babı.
Yerdə, göydə görürəm
Hər baba min cavabı.
Dostları ilə paylaş: | 
