O qədər böyükdü ki, yerlə göyü bağlardı.
Göylərin göbəyində qəm, kədər əskik idi,
Burada nə günəş batar, nə də ki ay əskik idi.
Bu göbəkdə qış yoxdu, həmişə yaz olurdu,
Bircə qu quşu vardı hər kəsə saz olurdu.
İlk insanın atası yaradılmışdı burda,
Adı Ağ oğlan idi, göz açmışdı orda.
Gözünü açar-açmaz ətrafına baxmışdı,
“Mən haradayam” deyərək, oyanıb qalxmışdı.
Bir ova uzanırmış uzaq şərqin yönünə,
Çox yüksək bir dağ çıxmış onun önünə.
Bu dağın üzərində böyük bir ağac varmış,
Ağacın şirələri parlaqmış, xoş qoxarmış.
Bu ağacın nəmli qabığı heç qurumazmış,
Suyu gümüş kimiymiş, yarpağı da solmazmış.
Dostları ilə paylaş: |
