Süslü-süslü bardaqlar budaqlardan saqarmş,
Bunu görənlər onu bir tumurcuq sanarmış.
Bu ağacın zirvəsi yeddi göyü dələrmiş,
Göylər üstünə çıxıb, lap Tanrıya gedərmiş.
Ürünq Ayığ Toyon ki, yaradan Tanrı idi,
İnsanlara can verən, yaşadan Tanrı idi.
Bu Tanrı sahibiydi göylərin üst qatının,
Ağaca at bağlardı, qazığıydı atının.
Bu ağacın kökləri yer dibinə gedərmiş,
Tanrının məskəninə dikilmiş bir dirəkmiş,
Ağ oğlan güneylərə “Nə var” deyə baxmış,
Bir süd dənizi görmüş, rəngi süddən də ağmış.
Dənizin kənarında bəyaz çamurlar varmış,
Sanki süd turşuyaraq, köpüklənib qabarmış.
Quzey tərəflərisə qaranlıq meşə sarmış,
Dostları ilə paylaş: |
