Yarpaqları titrəşib heyvan kimi oynarmış.
Bir dağ yüksəlirmiş ormanın arxasında,
Bəyaz papaq kimi ağlıq varmış başında.
Bir zirvə ki, bənzərmiş ağ dovşan dərisinə,
Rüzgarı durdurarmış, qoymazmış gerisinə.
Günbatan yönlərisə çox gözəl bolluq imiş,
Bu ovanın hər yeri çayır ilə dolu imiş,
Böyük şamlqlar varmış bu ovanın ardında,
Yayğın təpələr varmış şamlığın arxasında.
İnsanın ilk atası gözünü ilk açınca,
Günəşin aydınlığı hər tərəfə saçınca,
Bu ilk insan – Ağ oğlan duyğulanıb hisslənmiş,
Ağaca üz tutaraq ona belə səslənmiş:
“Ey mənim sayqıdəyər , gözəl, ulu tanrıçam,
Mənə həyatı verən, ey mənim böyük anam.
Dostları ilə paylaş: |
