Yerin yer olduğu vaxt suyla doluydu hər yer,
Nə göy vardı, nə də ay, nə günəş, nə də bir yer.
Tanrı uçub dururdu, insan oğlu tənhaydı,
O da umub durur, sanki, Tanrıya taydı.
Uçar, hey uçardılar, yer yoxdu, qonmazdılar,
Tanrı olduqlarıyçün əsla yorulmazdılar.
Bu Tanrının yox idi nə qayğısı, nə işi
İnsan oğlunun isə bitmədi pis vərdişi.
Bir külək yaratmışdı suları qaynadaraq,
Tanrını hirsləndirdi üzünə sıçradaraq.
Elə bildi o yazıq bununla bütün oldu,
Guya xeyli güclənib Tanrıdan üstün oldu.
Amma necə oldusa, suya yıxıldı birdən,
Gömüldükcə gömüldü, dənizə daldı birdən.
Başladı yalvarmağa, gördü ki, iş çox ağırdı,
“Qurtar məni ey Tanrı!” – deyə möhkəm bağırdı.
Dostları ilə paylaş: |
