Naxırları doyuracaq necə bol otlaqları vardı,
Torpaqları genişdi, bol-bol sular axardı.
Oranın qışı da yay kim keçirdi,
Ördəkləri lap qazlara bənzəyirdi.
Atlarsa qoyun kimi canlıydı, ətliydi.
Səndən məhrum oldum, ay Jayıkım, Jayıkım.
Gecələr qurbağalar uşaqlara yatmağa vermirdi imkan,
Orada ilanlar atlara yemlənməyə vermirdi məqam.
İtirdim səni, ay gölüm mənim, gölüm mənim.
Yayın sərin südündən,
Payızın sarı yemişindən,
Qışın balıq sürüsündən
Xalqım məhrum oldu mənim (Толстова, 1977, с. 159).
Bənzər motivə “Ay Uralım, Uralım” adlı başqırd kobayırında da rast gəlirik:
Sürülərim burada otlayırdı,
Dostları ilə paylaş: |
