Beytul-əhzan naləsi

Həzrət İmam Həsənin (ə) şəhadəti
(Sinəzəni)
Can verdi Həsən, bülbülü-baği-mühən öldü
Sili yerini kuçədə əvvəl görən öldü
Göz yaşını rüxsarına bağlardı həmişə
Həsrətlə yanan qəlbini dağlardı həmişə
Zəhrayə dəyən siliyə ağlardı həmişə
Kim alsa xəbər, mən deyərəm kuçədən öldü
Sözdən söz alır qüssəli qəlbim söz evində
Əşkim dolanır şamü-səhərdə göz evində
Əmniyyəti yoxdur bu şəhidin öz evində
Zülm ilə gecə zəhri-cəfanı içən öldü
Məsmum elədi Cudə şəhi-ərşi-vəqarı
Zəhrin əsərindən göyərib rəngi-üzarı
Səsləndi həraya bacısı Zeynəbi-zarı
Dur səslə Hüseyni, denən qardaş Həsən öldü
Bu zəhri-cəfadan bacı rəngim saralıbdır
Qardaşlarımı səslə ki, səbrim azalıbdır Abbasə 
demə Cudə bu əhvala salıbdır
Dözməz görə bu nəhvilə şahi-zəmən öldü

---

42
Ta gördü Hüseyn qardaşını səbri azaldı
Ömrüm gülü zülmilə dedi soldu, saraldı
Getdim anamın yanına Qasim sənə qaldı
Əkbərdən ayırma onu, bu mümtəhən öldü
Qoş Əkbərinə oğlumu dilşad elə qardaş
Qəmli ürəyin qüssədən azad elə qardaş
Məndən sonra sən Qasimi damad elə qardaş
Şayəd ürəyində görə dərdü-mühən öldü
Qismət bu imiş səbr elə ənduhu-fəraqə
Bir gün gedəsən Zeynəb ilən səmti İraqə
Verməz bir içim su o yerin əhli qonaqə
Onda görəsən bülbülü-bağü-çəmən öldü
Düşsən yaralı peykərilə qanlı minayə
Səbr eylə bəliyyatə o gün gəlmə nəvayə
Gəlləm anam ilə mən özüm Kərbübəlayə
Onda deyərəm qəlbini Taha öpən öldü
Orətdə təfavüt nə qədər var hamı bilsin Bax 
qəmli Rübabə ürəyin qəm oxu dəlsin
Vəllahi, Rübabın qadası Cudəyə gəlsin
Ağlardı Hüseynə o qədər qüssədən öldü
Aşiq odu daim ola yarın sorağında

---

43
Zəhranın ədəbli gəlini qəm siyağında
Axırda verib can özü də gün qabağında
Zeynəb dedi vay Əsğərə lay-lay deyən öldü