BiSMİllahirrahmanirrahiM قَالَ رَسُول الله

Oğullarıyla Münasebetleriİ

İmam Ali b. Hüseyin'in (a.s) oğullarıyla münasebetleri, yüksek İslâmî terbiye temelinde belirginleşmişti. Onların ruhlarına iyilik eğilimlerinin ve büyük ıslahatçı yönelimlerinin fidanlarını dikmişti. Nitekim oğulları, onun kendilerine verdiği yüksek İslâmî terbiyenin etkisiyle düşünce, ilim ve İslâmî cihad alanında en parlak şahsiyetler oldular.

Masum Ehl-i Beyt İmamlarından beşincisi olan oğlu İmam Muhammed Bakır (a.s), Müslümanların İmamlarının en ünlüsü, ilme en çok katkısı olan birisi oldu.

Oğullarından bir diğeri Abdullah Bahir ise, fazileti ve ilmi derecesi itibariyle en parlak alimlerden biri olarak temayüz etmişti.

Bir diğer oğlu Zeyd ise, Müslüman alimlerin en büyüklerinden biriydi. Fıkıh, hadis, tefsir ve kelam gibi bir çok ilim dalında bir yıldız gibi parlamıştı. Ezilen mazlumların haklarının savunulması uğruna mücadele meydanına atılmıştı. İslâm toplumunda siyasal bilinç tohumlarını eken kanlı kıyama önderlik etmişti. Emevî yönetimin devirmek için etkin ve aktif bir mücadele yürütmüştü.²

İmam (a.s), oğullarına bazı vasiyetlerde bulunmuştu ki, bu vasiyetler, hayat sürecinde davranışlarının şekillenmesinde etkin bir yöntem olsunlar:

1- "Oğlum! Beş kişiye dikkat et, onlarla arkadaşlık etme, onlarla söhbet etme, onlarla yola çıkma." Oğlu: "Bunlar kimlerdir?" diye sordu. Dedi ki: Yalancıdan uzak dur. Çünkü yalancı serap gibidir, sana uzağı yakın, yakını da uzak gibi gösterir. Günah işleyenden uzak dur. Çünkü günahkar, bir lokma veya bundan daha az bir değer karşılığında seni satar. Cimriden uzak dur. Çünkü cimri, senin en çok muhtaç olduğun bir anda malını vermeyerek seni yüz üstü bırakır. Bir de akrabalık bağlarını gözetmeyen kimseden uzak dur. Çünkü ben, onun Allah'ın kitabında lanetlendiğini gördüm…"¹

2- "Oğlum! Felaketlere karşı sabırlı ol, insanların haklarına tecavüz etme, sana vereceği zarar, sana sağlayacağı yarardan büyük olan bir şeyi yapmaya seni çağıran kardeşine icabet etme…"²

3- "Oğlum! Beni sana sevimli kılmamıştır diye sana benim hakkımda tavsiyede bulunmuştur. Ama beni sana sevimli kıldığı için senden sakındırmıştır. Bil ki, oğulları için babaların en hayırlısı, sevgileri, onlar hakkında gevşek davranmaya neden olmayanlardır. Babalar için oğulların en hayırlısı da, vazifelerini onlara karşı yerine getirmeyerek, onlara karşı asi olmayan kimselerdir."³

Köleleriyle Münasebetleri

İmam (a.s), köleleriyle yumuşaklık, şefkat ve acıma esasına dayanan bir ilişki kurmuştu. Onlara oğulları gibi muamele ediyordu. Onlar da, babalarının yanında bulamadıkları şefkat ve merhameti onun (a.s) yanında bulmuşlardı. Öyle ki, kölelerinden ve cariyelerinden hiçbirini işledikleri bir suçtan dolayı cezalandırmamıştı.⁴

İmam'ın (a.s) bir kölesi vardı. Köleyi iki kere çağırdığı halde cevap vermedi. Üçüncüsünde İmam (a.s) gayet yumuşak bir üslupla: "Oğlum, sesimi duymadın mı?" dedi. Köle, "duydum," dedi. İmam (a.s): "Öyleyse niçin bana cevap vermedin?" diye sordu. Köle: "Bana kızmayacağınızdan emin olduğum için," diye cevap verdi. İmam (a.s) oradan ayrıldı ve Allah'a hamd ederek şöyle dedi: "Kölemin benden emin olmasını sağlayan Allah'a hamd olsun…^"5

2. BÖLÜM

● İmam Zeynulabidin'in (a.s) Doğumu

● İmam Zeynülabidin'in (a.s) Hayatının Aşamaları

● İmam Zeynülabidin (a.s) Doğumdan İmamete

İmam Zeynulabidin'in (a.s) Doğumu

İmam (a.s) yüksek terbiyenin bütün koşullarının içinde bulunduğu bir ortamda büyüdü. Bu denli yüksek bir terbiye ortamını başkası için oluştuğu görülmemiştir. Bu yüksek İslâmî terbiye ortamının, kişiliğinin şekillenmesi üzerinde eşsiz bir etkinlik göstermişti. Böylece Müslümanların İmamlarının ilk kafilesinde yer almasını sağlamıştı. Ki Hz. Resul (s.a.a) bunlara güvendiğini belirtmiş ve onları ümmetinin önderleri, risaletinin koruyucuları olarak tavsiye etmişti.

İmam (a.s), evlerin en yücesinde ve en üstününde büyüdü. Allah'ın, isminin yüceltilmesine ve zikredilmesine izin verdiği peygamberlik ve İmamlık evinden söz ediyorum.¹ Hayatının daha ilk günlerinden itibaren dedesi Emirü'l-Müminin Ali b. Ebu Talib (a.s), onun yetişmesiyle ilgileniyor, onu gözetiyor ve ruhunun nurlarını ona yansıtıyordu. Ki bu nur baştan başa tüm alemi kaplıyordu. Torun -hakikaten-, dedesinin dosdoğru bir suretiydi, tıpkısıydı. Onu taklit ediyor, kişiliği ve ruhsal şekillenmesi itibariyle onu örnek alıyor, onu yansıtıyordu.

İmam (a.s), tertemiz amcası, cennet gençlerinin efendisi, Resulullah'ın gülü ve ilk torunu Hasan el-Mücteba'nın (a.s) da kucağında büyüdü. Amca, ona şefkatini ve sevgisini bol bol gösteriyordu. Yüce örnekliğini ve üstün meziyetlerini onun ruhuna aşılıyordu. İmam (a.s), bu seneler boyunca, özgürlük savaşçılarının babası, şehitlerin efendisi İmam Hüseyin b. Ali'nin (a.s) gölgesinde yetişti. İmam Hüseyin (a.s), oğlu Zeynülabidin'de (a.s) nübüvvetin ruhaniyetinin ve İmametin örnekliğinin öz ve parlak bir devamının olduğunu gözlemliyordu. Bu yüzden gözetim ve koruma hususunda ona öncelik vermişti. Onu diğer oğullarından farklı bir konumda görüyordu. Zamanının çoğunu onunla geçiriyordu.

İmam Zeynülabidin (a.s) Hicri 36 tarihinde Basra'nın fethedildiği gün Şaban ayının beşinde Medine'de dünyaya geldi. Henüz İmam Ali (a.s), başkenti Medine'den Kûfe'ye taşımamıştı. Medine'de Hicri 94 veya 95 tarihinde vefat etti.

Bazı tarihçiler, onun Hicri 38 tarihinde Kûfe'de doğduğunu söylerler. Çünkü İmam Emirü'l-Müminin (a.s), Cemel savaşından sonra Kûfe'yi başkent yapmıştı. Dolayısıyla Peygamberin (s.a.a) torunu Hüseyin'in (a.s) de ailesiyle birlikte babasının (a.s) yanında özel bir misyonla bulunması son derece doğaldır.¹

Annesi

Annesinin adı "Şehrbanu" veya "Şehrbanuye" yahut "Şahzenan"dır. Son İran Kisrası Yezdicerd'in kızıdır.² Bazıları, İmam'ın (a.s) annesinin, İmam'ı (a.s) doğurduktan sonra, lohusalık günlerinde vefat ettiğini, dolayısıyla ondan başka çocuk doğurmadığını söylemişlerdir.³