SƏHRADA
Əyyubun bəla və müsibətləri o yerə çatdı ki, Həvran əhalisi o həzrəti evindən qovdular. Onlar belə güman edirdilər ki, o, Allahın qəzəbinə düçar olmuşdur. Onlar, qəzəbin onları da tutmasından qorxurdular. Onlar, Yə`qubun yoxsul və kasıblara etdiyi yaxşılıqları unutdular.
Şeytan onların bu işini yaxşı cilvələndirdi. Onlar Şeytanın sözünə baxıb, Əyyubu çətinlik və zəifliyin əziyyətləri içərisində tənha buraxdılar.
Onun vəfalı həyat yoldaşı Rəhimədən başqa heç kəsi qalmamışdı. Yoldaşı təkbaşına ona iman gətirmişdi. O bilirdi ki, Əyyub digər peyğəmbərlər kimi çətinlik və müsibətdə qərar tutmuşdur. O, ərinin yanında olmalı və onu tək qoymamalıdır.
Rəhimə özü və yoldaşı üçün bir tikə çörək hazırlamaqdan ötrü Həvran camaatının evlərində xidmətçilik edir və zəhmət çəkməyə məcbur olurdu. O hər dəfə Əyyubun yanına qayıtdıqda onun halına nigaran olurdu. Çünki, o səhrada canavar və kaftar vardı. Əyyub isə ayağa qalxıb, özünü müdafiə etmək iqtidarında deyildi.
Əyyub dözürdü və Allaha olan güclü imanı ilə müsibətlərə tab gətirirdi. Rəhimə həyat yoldaşının səbir və dözümündən dərs alırdı. O, günəşin istisindən və yağışdan qorunmaq üçün yoldaşına bir çardaq düzəltdi.
Beləcə günlər ötürdü. Hər gün Əyyubun dərd və narahatlıqları artırdı. Rəhimə isə Həvran camaatının evlərində işləyirdi.
ACLIQ
Günlərin bir günü Rəhimə iş axtarırdı. Amma, ona iş verəcək heç bir kəsi tapmadı. Bütün Həvran əhalisi öz qapılarını onun üzünə bağladılar. Bununla belə o, əlini heç kəsə uzatmadı. O, heç kəsdən kömək istəmədi.
Əyyub yoldaşının qayıtmısını gözləyirdi. O gecikirdi.
Bu dəfə Əyyubun həyat yoldaşı Həvran əhalisinin evlərində iş axtarırdı. Amma, bütün qapılar onun üzünə bağlanmışdı.
Ona görə də iki tikə çörəyin əvvəzində saçlarını qayçılayıb satmağa məcbur oldu.
Rəhmmə yoldaşının yanına qayıtdı və çörək tikəsini onun qabağına qoydu. Əyyub yoldaşının belə etdiyinin gördükdə ona qəzəbləndi və and içdi ki, əgər ayağa qalxsa ona şallaq vuracaqdır.
Həzrət o çörəyi yemədi. Çünki, Rəhimənin etdiyi işə qəzəblənib, narahat olmuşdu. Onun belə bir iş görməsi düzgün deyildi. Rəhimə çox ağladı. O daha bu işgəncə və əzablara dözə bilmirdi. Onun bu ağır və çətin yaşayışa və insanların dil yarasına dözmək taqəti yox idi. Bununla belə Şeytan ona vəsvəsə edirdi ki, yoldaşından əl çəksin. O isə Allaha pənah aparırdı. Çünki, həyat yoldaşına qarşı vəfalı idi. Onu qoruyurdu və onun rahatlığı üçün oyaq qalırdı.
Əyyub yoldaşını çox sevirdi. Çünki, o imanlı və dözümlü bir qadın idi. Allahın qəza və qədərinə razı idi. Ona görə də ərinə dedi:
-Sən Allahın peyğəmbəri və elçisisən. Allahdan istə ki, səni bu bəla və müsibətlərdən qurtarsın.
Əyyub dedi:
-Mən uzun illlər naz-ne`mətdə yaşamışam. Çoxlu övladlarım, mallarım, tarlalarım və əkin sahələrim olub. İndi bu yoxsul yaşayışda həmin qədər səbir edib, dözməyimmi?
Rəhimə ağlayaraq dedi:
-Hər şeydən çox insanların sözləri və dil yaraları məni incidir.
-Allah-təala bizim vəziyyətimizi görür. O hamıdan mehribandır.
-Bu gün yeməyə heç bir şeyimiz yoxdur. Mən Həvran əhalisinə tərəf gedirəm. Bəlkə onların hansısa bizim onlara etdiyimiz ehsan və yaxşılıqları yadına saldı. Kim bilir, bəlkə də onların birinin ürəyi xeyirxahlıqla döyündü.
Dostları ilə paylaş: |