إِنَّمَا يخَْشىَ اللَّهَ مِنْ عِبَادِهِ الْعُلَمَؤُا
“Bəndələrin arasında yalnız alimlər Allahdan çəkinərlər.”1
Bu cəhətdən də din xadimləri Allahı tanımaqla yanaşı həmişə öz acizliklərini və zəifliklərini etiraf etmiş, qorxu və ümid, xuzu və xuşu halları vücudlarında yüksək səviyyədə cilvələnmişdir.
Allahın əziz Peyğımbəri (səllallahu əleyhi və alihi və səlləm) namazda öz məhbubuna elə məftun olurdu ki, dünya dağılsaydı belə o həzrətə heç bir təsir göstərməzdi.
İmam Zeynəlabidin (əleyhissalam) namaz qılarkən titrəyər və mübarək gözlərindən sel kimi yaş axıdardı.
Görəsən, nə üçün biz belə bir məqama çata bilmirik? Çünki biz hələ Allah-Təalanı lazım olduğu kimi tanımamış və bəndəliyin əsl həqiqətini dərk etməmişik.
Adi bir adam uca bir məqam sahibinin və ya vəzifədə olan bir şəxsin hüzuruna çağırılıb onun qəbuluna daxil olduqda diqqətini cəmləşdirib ədəb qanunlarına riayət etməyə çalışır. Halbuki, həmin məqam sahibi Mütəal Allahın açiz və zəif bəndələrindən hesab olunur. Onlara əta olunan qüdrət, məqam, var-dövlət Allah-Təala tərəfindəndir. Elə isə Allah-Təalanın dərgahına üz tutan şəxs aləmlərin Yaradıçısı və bütün sultanların Sultanı qarşısında diqqətini daha da cəmləşdirməli, ədəb qanunlarını ciddi surətdə yerinə yetirməlidir.
Dostları ilə paylaş: | 
