Bölünüyor muyuz?

Ayağımın altından zemin kayıp gidiyor sanki” biçiminde duyduğumuz umutsuzluk çığlığı, 1071’den beri başkalarının (Gayrimüslimlerin ve Kürtlerin) arazisi üzerine otağ kurup onlara hakim olmuşluğun bilinçaltı huzursuzluğunu da yansıtıyor olabilir.

Diğer yandan, bazı partiler, bölgedeki mevcudiyetlerini bu savaşın bitmemesi üzerine kurmuşlar. Şehit-Gazi derneklerini sürekli tahrik ediyorlar. Oysa Muş’ta Ülkücüler Akillere destek verdi, okudunuz mu? (Milliyet, 19.05.2013).

Bürokrasi/bir kısım aydınlar ise olayın dışında durmakta. Çünkü hem onlar için AKP’ye karşı olmak Barış’tan önemli, hem de eşitlik/demokrasi gelirse kendilerinin vesayetine gerek kalmayacak. Bunun en belirgin örneği, her “ulusal” fırsatta zırt-pırt bildiri yayınlamayı marifet bellemiş üniversite senatolarının, Muğla Sıtkı Koçman Üniversitesi dışında gıkının duyulmamış oluşu. Mülkiyeliler Birliği İzmir Şubesi benle, yani hocalarıyla toplantı düzenleyip tartışmak istemedi, biliyor musunuz? Ege’de barış süreci hakkında olumlu konuşanlar, buraya yerleşmiş Kürtler, Alevi temsilcileri ve “vicdanlı Müslümanlar” diye özetleyebileceğimiz sivil toplum kuruluşları.

Çok önemli bir şeyi en sona bıraktım: Silahlar sustuktan sonra gelecek ikinci evre (eşitlikçi reformlar) tamamen meçhul. İnsanlar burada tamamen haklılar. Zaten bu evre gerektiği gibi oluşmazsa… düşünmek bile istemiyorum.