Бядии редактор

Yapışıb daməne mövlaye vəfadarımdan.

Elə bil hacı tutub Kəbənin astanından.

Şəbnəmi xiclət axır naleyi rüxsarından

Yusif heyrətdə qalıb qərmiye bazarından

Harda Yusif bu qədər qərmiye bazar eləyib.

Yazırlar ki, İmam çox şiddətlə ağlayaraq buyurdu:

-Qardaş axı sən ələmdarsan. Sən getsən, qoşun pərakəndə düşəcək. Əbəlfəzl ağa söylədi:

-Yəbnə Rəsulillah, ürəyim darıxır, qala bilmirəm. Xahiş edirəm mənə icazə ver. Bu həyatdan doymuşam. Bu həyatı istəmirəm. Qoy bu münafiqlərlə savaşıb onlardan şəhidlərin intiqamını alım, onları görən gözüm yoxdur.

Ağa ona su gətirməyə icazə verdi. Sudan qayıdarkən onu mühasirəyə aldılar. Qoşunla üzbə-üz dayanan Əbəlfəzl ağa bu şeri oxudu: «Məni ölümlə qorxudursunuz. Mən ölümdən qorxmuram, çünki, bu ölüm, izzətdir, ucalıqdır. Mənim canım Peyğəmbər və Ali peyğəmbərin qalxanıdır». Orada vurub bir qolunu kəsdilər. Ələmi o biri əli ilə tutdu. Sonra buyurdu: «Siz mənim əlimi kəssəniz də mən öz dinimdən, Peyğəmbər (s) və onun balalarından əl çəkməyəcəyəm. Son nəfəsimə qədər onları müdafiə edəcəyəm». Sol əlini də vurub kəsdikdən sonra öz-özünə xitab edərək dedi: «Ey mənim nəfsim, bu kafirlərdən qorxmursan. Mən sənə muştuluq verirəm ki, Allahın rəhməti sənə nazil olacaq. Bunlar öz zülmləri ilə mənim əllərimi kəsiblər. Pərvərdigara bunları cəhənnəmlik et. Mən öz imamımı axıra qədər himayə edəcəyəm.» Bunları deyib atdan yerə yıxıldı. Bu məqamda İmam onun başı üzərinə gəldi. İmam orada bir ifadəi işlətdi. Halbu ki, heç bir yerdə və heç bir kəsin başı üzərində onu deməyib. İmam ağlayaraq şerlər oxudu və əlini belinə qoyaraq dedi: «İndi hiss edirəm ki, mənim belim sındı.» İmam Əbəlfəzl ağanın cənazəsini götürüb xeymələrə tərəf apardı.

Həzrət Əli Əkbər ağa da belə idi. Əgər bir insanda iman olmasa heç vaxt deyə bilməz ki, mən ölümdən qorxmuram. Ölümdən qorxmamaq iki cürdür. Bir dəstə ölümü heç başa düşmür. Deyir ki, mən qorxmuram. Bir dəstə isə çox abid və zahid insanlardır. Bilirlər ki, o dünya bu dünyadan gözəldir. Ona görə də deyirlər ki, biz olümdən qorxmuruq. Həzrət Əli (ə) buyurur: «Uşaq anasının südünü yemək üçün axtardığı kimi mən ölümü axtarıram!» Camaata deyirdi: «Əgər bilsəniz öləndən sonra onlar nə görür, (qüssədən) heçnə yeməzdiniz» Əli (ə) bilirdi ki orada nə var. Odur ki, başına qılınc zərbəsi dəyərkən söylədi: «And olsun Kəbənin Allahına, dincəldim.»

Əbəlfəzl ağa deyəndəki mən ölümdən qorxmuram bilirdi nə deyir. Çünki İmam Tasua gecəsi onların hamısının cənnətdəki məqamlarını göstərmişdi. Bunlar bəsirət və elm üzündən deyirlər ki, biz ölümdən qorxmuruq.

Əli Əkbər ağa da Əbəlfəzl kimi idi. O necə danışıb, bu da elə danışıb. Hələ yolda İmam Əli Əkbərə dedi: «Belə bir yuxu gördüm. Gördüm ki biz gedirik. Ölüm də bizim arxamızca gəlir. Əli Əkbər soruşdu:

-Ağa haqq bizimlədir? İmam dedi:

-Haqq bizimlə, biz də haqqlayıq! Əli Əkbər dedi:

-Onda nə qorxusu var. Çünki, biz haqqla birik. İmam sevinclə buyurdu:

-Allahın sənə ən gözəl xeyir və savab əta etsin, ey oğul!»

Əli-Əkbər Aşura günü icazə üçün İmamın yanına gəldi. İmam ağlayaraq dedi:

-Sənin ayrılığın mənim üçün çətindir. Əli Əkbər söylədi:

-Ağa qoy qılınclar mənə doğrasın, amma islam və Əhli-beyt yolu aradan getməsin. Mənim canım sizin qalxanınızdır». Eynilə Əbəlfəzlin sözlərini təkrar etdi. İmam üzünü göyə tutub dedi: «İlahi, meydana bir cavan gedir ki, həm surətdə, həm əxldaqda, həm də danışıqda Peyğəmbərə (s) oxşayır. Biz Peyğəmbər üçün darıxanda Əli Əkbərin surətinə baxardıq.»

Əli Əkbərin meydanda atdan salındığını görən İmam meydana gələrək onun başı üzərində dayandı. Əli Əkbər üzünü İmama tutub dedi:

Ata, cəddim Peyğəmbər bir qabda mənə su verdi. Bundan sonra mən daha susuz olmayacağam. Sənin üçün də əlində bir qab su saxlayıb. Bunları deyib şəhid oldu. İmam əyilərək üzünü onun üzünə qoyub buyurdu: «Allah səni öldürənləri öldürsün! Nə səbəb oldu ki, bunlar Peyğəmğbərə və Əhli-beytə hörmətsizlik etdilər. Oğul səndən sonra kül olsun dünyanın başına».

Eynilə Əbəlfəzl dediklərini Əli Əkbər söylədi. Bu şəxslər hamısı canlarını Əhli-beytə qurban veriblər. Onlar bu yolu öz bəsirətləri və ağılları ilə seçiblər. Bu yola kor-koranə gəlməyiblər.

Bu gecə İmam Rza (ə)- ın şəhadət gecəsidir. Ümüdvarıq ki, İmam son nəfəslərində öz səhabələrinin başı üzərinə gəldiyi kimi, ölən zaman bizi də yaddan çıxarmaycaq. İmam Rzadan (ə) bir rəvayət nəql edib bəhsi tamamlayıram.

Musa ibni Səyyar nəql edir ki, İmam Rza (ə)- la Xorasana gəlirdik. Şəhərin divarları hələ görünmürdü. Gördük şəhərdən ağlaşma səsi gəlir. Yaxınlaşdıqda bir neçə nəfərin yığılıb birinin cənazəsi üzərində ağladığının şahidi olduq. İmam ilk dəfə idi ki, Xorasana gəlirdi. O yaxınlaşıb ölən şəxsin kürəyindən tutaraq onu sinəsinə tərəf yaxınlaşdırdı və yenidən yerə qoydu. Sonra üzünü mənə tutub dedi:

-Musa ibni Səyyar, bizim dostlardan dünyasını dəyişən hər hansı bir şəxsin cənazəsini biz müşayət etsək, Allah onun bütün günahlarını bağışlayar. Elə bil ki, dünyaya təzə gəlib. Qəbrin kənarında da İmam əlini cənazənin üstünə qoyaraq «ey filankəs, Allah sənə rəhmət etsin. Daha bundan sonra sənin vəhşətin və qorxun olmayacaq. Get Allahın cənnətnə daxil ol» -deyə söylədi:

Musa ibni Səyyar deyir ki, soruşdum:

-Ağa siz bu şəxsi haradan tanıyırsınız? İmam buyurdu:

-Bəs bilmirsən ki, şiələrimizin əməl dəftərini həftədə iki dəfə gətirirlər, Biz də oxuyuruq? Günah edənlər üçün kədərlənir, Allahdan onlara əfv diləyirik. Günah etməyənlər üçün sevinib onlara dua edirik. Mən, dəfələrlə əməl dəftərini oxuduğum bu şəxsi necə tanıya bilməyim?

İmam Bizim də istək və diləyimiz budur ki, axır saatlarımızda Əhli-beyt (ə) bizi yaddan çıxarmasın!

Hüseyn (ə) məclisində iştirak etmək böyük fəzilətə malikdir. Hədislərdə iki yerdə möminlərin aldığı nəfəslərin də ibadət olduğu göstərilir. Biri mübarək Ramazan ayı, digəri də Əhli-beyt, xüsusilə İmam Hüseyn (ə) əzasında iştirak edənlərin aldığı nəfəs. Digər bir rəvayətdə deyilir: «Bizim üçün (Əhli-beyt üçün əza məclisində) kədərlənən şəxsin çəkdiyi ah zikr, hər hansı bir səyi isə ibadətdir». Kimisi malı, kimisi canı, kimisi elmi və qələmi və kimisi də digər vasitələrlə bu yolda səy göstərir. Bütün bunlar əlbəttə ki, ibadətdir və heç biri unudulmaz, hamısı insanın nameyi-əmalında qeyd olunur. Qiyamətdə də buna görə bir çoxları peşman olacaq ki, nəyə görə bu kimi ibadətlərdən az yerinə yetirmişdir. İmam Rza (ə) buyurur: «Bizim haqqımız dirçəldilən məclisdə iştirak edən şəxsin qəlbi, bütün qəlblər ölən gün (qiyamətdə) sağ qalacaq»

Peyğəmbər (s), qızı Fatimeyi Zəhraya (s) buyurur: «Ey Fatimə, Hüseynə ağlayan gözlərdən başqa Qiyamət günü bütün gözlər ağlayacaq. Hüseynə ağlayan gözlər isə güləcək və onlar Cənnətlə mükafatlanacaqlar».

İmam Hüseynə (ə) heç bir səbəb olmadan ağlamaq, əza saxlamaq, qara geymək əlbəttə ki, mənasızdır. Lakin Peyğəmbər (s), İmam Əli (ə), xanım Zəhra (s) və digər imamlar o həzrətə əza saxlamağı lazım bilirsə, sözsüz ki, bu, həyata keçməlidir. Əhli-beytin paklığına Allah taala və Qurani-Kərim şəhadət verirsə və Əhli-beyt (ə) da İmam Hüseynə əza saxlamağı lazım bilirsə, artıq burada əzadarlığın mənasız olduğundan söhbət gedə bilməz. Belə olan halda İmam Hüseynə (ə) ağlamaq şərəfdir, səadətdir: