Beşincisi, peyğəmbər müxaliflərinin mühafizəkar əqidəyə malik olması məntiqi və təbii bir şeydir. Əlbəttə, əgər Qurandan belə bir məna çıxsa idi ki, peyğəmbərlərin müxalifləri istisnasız olaraq bu məntiqə sahib olublar, onda aydın olardı ki, onların hamısı varlı, istismarçı təbəqədən olublar. Ancaq Qurandan çıxan nəticə budur ki, bu məntiq, müxaliflərin başçılarının məntiqidir və onlar Marksın dili ilə desək, cəmiyyətin maddi əşyalarının sahibləridir. Mənəvi şeyləri isə yerdə qalan xalq üçün ixrac edirdilər. Peyğəmbərlərin məntiqində təhərrük, düşüncə və adətlərə etinasızlıq məntiqi olması da, təbii bir şeydir və elə belə də olmalıdır. Ancaq ona görə yox ki, məhrumiyyətlər və mənəviyyatlar və istismara düçar olmalar onların vicdanını bu şəkilə salır və bu məntiq, onların məhrumiyyətinin təbii nəticəsidir. Əksinə, bu ona görədir ki, onlar insanlıqda, yəni məntiq, düşüncə və insani hisslərdə kamilliyə çatıblar. Sonralar deyəcəyik ki, bəşər insanlıqda inkişaf etdiyi qədər, təbii və ictimai mühitə, eləcə də maddi şəraitə bağlılığı azalır və azadlığa yetişir. Peyğəmbərlərin müstəqil məntiqi, adət-ənənələrə bağlı olmağı qadağan edir və xalqı da bu adətlərə kor-koranə əməl etməkdən yayındırır.
