Civil civil eğİTİm seti 2019-2020 aylik plan güNLÜk egiTİm akişi etkiNLİk plani

Parmak Oyunu: DOĞA

güneş bizi ısıtır (ısınma hareketi yapılır)
yağmur bizi ıslatır (parmaklar yukarıdan aşağıya doğru sallanır)
kar bizi dondurur( eller göğse konularak üşüme hareketi yapılır)
fırtına bizi korkutur(ellerle gözler kapatılır)
bol bol ağaç dikelim( ağaç dikme hareketi yapılır)
selleri önleyelim(iki elin parmakları uc uca getirilir)

Drama: Çevre

Öğretmen, sınıfa bir büyük siyah poşetle gelir. Poşetin içinde cam şişeler, kola kutuları, yemiş kabukları, gazete kâğıtları, kuru ekmek parçaları, plastik şişeler, çürümüş meyva kabukları, ezilmiş sebzeler vb. bulunmaktadır. Çocuklardan poşetin içinde neler olduğunu önce dışarıdan bakarak, sonra da poşetin dışına dokunarak tahmin etmeleri istenir. Daha önceden sınıfın bir köşesine yerleştirilen büyük bir masa üzerene bir örtü serilir ve poşetin içindekiler örtünün üzerine boşaltılır. Öğretmen, çocukların çöplere bakarak bu çöplerin buraya nereden gelmiş olabilecekleri konusunda fikir üretmelerini ister. Öğretmen, çocuklardan masada duran çöplere dokunmadan dikkatlice bakmalarını, şekillerini ve kokularını akıllarında tutmalarını söyler. Çocuklardan çöpleri tanımlayıcı tümceler kurmalarını bekler, eksiklerini tamamlar (Örneğin “İçildikten sonra buruşturulmuş, atılmış bir kola şişesi, gereğinden fazla alındığı için artmış, kurumuş ve küflenmiş ekmekler” gibi.). Öğretmen, çocukların bu çöplerden birini seçmelerini ister ve örtüyü dikkatli bir şekilde toplayarak, çöpleri ortadan kaldırır. Öğretmen, sınıfa bir teyp getirerek, hafif bir müzik çalar. Çalınan müzik eşliğinde çocukların seçtikleri nesnenin dış görünüşüne uygun bedensel hareketler oluşturarak o nesneyi canlandırmalarını ister. Çocuklar, herhangi bir çöpü canlandırdıktan sonra tek tek seçtikleri çöpün oraya nasıl geldiğini, kim tarafından atıldığını açıklarlar (Örneğin “Ben çürümüş bir meyveyim. Ayşe Teyzenin buzdolabında haftalardır unutulmuş, kenara sıkışmış bir elmayım. Ayşe Teyze beni fark ettiğinde yenmeyecek halde olduğum için beni alıp çöpe attı.” gibi.). Her çocuk kendi tanımlamasını yaptıktan sonra, canlandırdığı çöpe benzer bir pozisyon alır ve donar. Öğretmen, donan çocuklar arasında, çöpün pisliğini ve düzensizliğini ifade eden tümceler kullanarak dolaşır (Örneğin, öğretmen “ Çok da pis kokuyor, nasıl bu kadar çürümüş.” der ve o çocuğa dokunur.). Dokunduğu çocuğun canlanarak kendini tanıtmasını ister. Tüm çocuklar kendini tanıttıktan sonra öğretmen “Sizler çöp kutusundaki çöplersiniz.” der ve fonda çalınan müziğin ritmine uygun olarak, çocuklardan çöp kutusunda hareket etmeye başlamalarını ister. Hareket ederken, bu çöplerin çöp kutusuna gelmeden önceki hallerini, nasıl bu hale geldiklerini düşünmelerini ve bu hale geldiklerinde kendilerini nasıl hissettiklerini ifade etmelerini ister (Örneğin “Ben dipdiri, mutlu, kıpkırmızı bir elmayken ağaçtan özenle koparıldım. Silinip kasaya yerleştirildim, sonra Ayşe Teyzenin mahallesindeki manava getirildim. Ayşe Teyze beni alıp torbasına yerleştirdi ve evde özenle buzdolabına koydu. Ayşe Teyzenin, buzdolabının kapağını her açışında beni alıp yemesini bekledim. Fakat gün geçtikçe rengim soldu, matlaştım, üzerimde benekler oluştu, kokum bile değişti. Haftalarca bekledikten sonra hastalıklı, mutsuz, faydasız bir hal aldım.” gibi.). Çocukların, nesnelerin ilk halinden çöp oluncaya kadar geçirdikleri süreci hatırlamaları zor olabilir. Bu nedenle, öğretmen gerektiğinde bu süreci hatırlamaları için ipucu olacak sorular yöneltebilir. Tüm çocukların bu süreci ifade edecek açıklamalar yapmaları ve hareketlerle ifade etmeleri beklenir. Sunular bittikten sonra rahatlama çalışmalarına geçilir. Çocukların, çöplerin ilk halini hatırlamaları ve bu sırada çalınan hafif ritmli müzikle bunu hissetmeleri sağlanır. Daha sonra çocuklar oturtulur ve nesnelere yapılan yanlış davranışların çevre kirliliğine yol açıp açmadığı sorulur. Yapılan bu yanlış davranışların çevre kirliliğine yol açmaması için ne gibi önlemlerin alınması gerektiği çocuklarla tartışılır.