Çocukluk Dönemim Mekke Ziyareti

3- Hz. Ali (a.s) Uyulmaya Daha Lâyıktır

Beni, babamın ve dedelerimin geleneğini terk ederek Şiî olmaya sevk eden sebeplerden birisi de, Hz. Ali'yi (a.s) Ebubekir'le aklî ve naklî bakımdan mukayese etmek idi.

Daha önce de belirttiğim gibi ben incelememde yalnız Şia ve Ehlisünnet'in ittifak ettiği görüşlere ve hadislere itibar ediyorum. Bu esasa dayanarak iki fırkanın kitaplarını incelediğimde, Hz. Ali'nin (a.s) haricinde hiçbir kimsede ittifak edilmediğini gördüm. Bu konu her iki fırkanın kitaplarında yer alan naslarla sabittir. Ama Ebubekir'in halifeliğine Müslümanların sadece bir grubu kaildir.

Geçen bölümde Ebubekir'e biat toplama hadisesi hakkında Ömer'den naklettiğim söz de buna delildir.

Hz. Ali'nin (a.s) faziletleri hakkında Şia kaynaklarında yer alan hadisler, Ehlisünnet'in kabul ettiği doğru senetlerle sahih kitaplarında da yer almıştır. Bir de bu hadisler bir senetle değil çeşitli senetlerle naklolunmuştur ki artık bunların doğruluğunda hiçbir tereddüde yer kalmıyor.

Hz. Ali'nin (a.s) fazileti hakkında sahabe çok sayıda hadis nakletmişlerdir. Hatta İbn Mâce bu konuda diyor ki:

Resulullah'ın ashabının içerisinde, Ali'den fazla fazileti hakkında hadis naklolunan birisi yoktur.[1]

Yine Gazi İsmail, Nesaî ve Ebu Ali Nişaburî demiştir ki:

Hz. Ali'nin fazileti hakkında sahih senetlerle nak-lonunan hadislerin benzeri, sahabeden hiçbirinin hakkında nakledilmemiştir.[2]

Bunun önemi o zamanın zor şartları göz önüne alındığında daha da iyi anlaşılır. Zira Emevîler, hâkimiyeti ellerinde bulundurdukları tüm İslâm memleketlerinde, Müslümanları Hz. Ali'ye lânet edip sövmeye zorluyorlardı ve o dönemde Ali'nin (a.s) faziletlerini nakletmek tamamen yasaklanmıştı. Hatta birisinin çocuğunun ismini "Ali" koymasına bile Emevîler müsaade etmiyordu. Bütün bu şiddet ve baskıya rağmen yine de Ali'nin faziletleri ve menakıbı bunca sahih hadislerle nakledilmiştir.

Bu yüzden İmam Şafiî, Hz. Ali (a.s) hakkında: "Ben, düşmanlarının hasedinden, dostlarının ise korkudan dolayı faziletlerini gizlemiş olmasına rağmen faziletleri doğu ile batıyı dolduracak derecede yayılan bir kişiye şaşırıyorum!" demiştir.

Ama Ebubekir'in hakkında her iki fırkanın kitaplarını araştırdım, lâkin onun faziletlerine dair Şia kaynaklarında hiçbir şey zikrolunmadığını ve Ehlisünnet kitaplarında bile Hz. Ali'nin fazileti kadar ona fazilet zikredilmediğini gördüm. Öte taraftan Ebubekir'in faziletiyle ilgili hadislerin, çoğu kızı Aişe'den nakledilmiştir. Aişe'nin de Hz. Ali'ye (a.s) karşı nasıl tavır takındığını geçmiş bölümlerde gördük. Şüphesiz o bütün gücüyle hatta yalan hadis uydurmak yoluyla da olsa, babasını desteklemeye çalışıyordu.

Bir de bu tür hadisler, Abdullah İbn Ömer'den naklolunmuştur; o da Hz. Ali'ye muhalif olanların safındadır. Hatta tüm halk Hz. Ali'ye (a.s) biat ettiğinde bile yine o biat etmedi. Onun naklettiği hadislere göre, Resulullah'tan sonra halkın en üstünü Ebubekir, sonra Ömer, sonra Osman'dır ve bunların haricinde diğerlerinden üstün olan yoktur ve halkın hepsi aynı seviyededir.[3]

Abdullah İbn Ömer bu gibi hadislerle İmam Ali'yi İslâm'da hiçbir özel fazilete sahip olmayan sıradan bir kişinin seviyesine düşürmek istemiştir. Abdullah İbn Ömer'in bu sözleri, biraz önce ümmetin büyük âlim ve önderlerinin H. Ali'nin fazileti hakkında söylemiş oldukları sözlerle hiç bağdaşır mı?!

Naklettiğimiz gibi onlar: "Hz. Ali'nin (a.s) fazileti hakkında 'Sahih' ve 'Hasen' senetlerle naklolunan hadisler kadar ashaptan hiçbirinin hakkına nakledilmiştir." demişlerdir.

Acaba Abdullah İbn Ömer, Ali'nin (a.s) hakkında tek bir hadis de mi duymamıştı? Evet! Vallahi duymuş ve ne mânâya geldiğini de iyice anlamıştı; ama o gerçekleri ters yüz edebilen ve olmadık bidatler türetebilen bir siyaset icabı, onların tümünü inkâr etmeye kalkışmıştı.

Ebubekir'in faziletlerini bu ikisinden başka Amr İbn As, Ebu Hureyre, Urve ve İkrime de nakletmiştir. Tarih, bunların hepsinin de Hz. Ali'ye düşman olduğunu, kılıçla veya başka vesilelerle onunla savaştıklarını kaydetmiştir.

Hz. Ali'nin (a.s) düşmanları, onunla yalnız silâhla savaşmakla kalmayıp, onun muhaliflerinin ve düşmanlarının faziletleri hakkında hadis uydurmak yoluyla da onunla savaşmışlardır. İmam Ahmed İbn Hanbel diyor ki:

Ali'nin (a.s) düşmanı çok fazla idi. Düşmanları, Hz. Ali'yi kötülemeye yarayacak bir hatasını bulmak için çok araştırdılar; ama hiçbir şey bulamadılar. Bu yüzden onunla savaşan düşmanlarını arayıp hile yoluyla onların faziletleri hakkında bolca övgü yaydılar.[4]

Allah Teâla buyuruyor ki:

Onlar bir düzen kuruyorlar ve ben de bir düzen kuruyorum. Mühlet ver kâfirlere ki ben onlara kısa bir mühlet veririm.[5]

Şüphesiz altı asır boyunca zâlimlerin onun kendisine ve Ehlibeytine yaptıkları zulüm ve baskılara rağmen Ehlibeyt'in faziletlerinin bu şekilde meydana çıkması, Allah'ın peygamberine inayet buyurduğu mucizelerdendir. Çünkü Abbasîlerin, Resulullah'ın Ehlibeyti'ne karşı zulümleri, nefretleri ve kinleri, Emevîlerden az değildi. Abbasî döneminin meşhur şairlerinden olan Ebu Furas Hemdanî bu hususta şöyle diyor:

Ey Abbas Oğulları, Ümeyye Oğulları'nın Resulullah'ın evlâtlarına yaptıkları zulümler ne kadar çok olsa da yine sizin zulmünüze ulaşmaz. Siz dine nice hıyanetler ettiniz! Resulullah'ın soyundan ne kadar temiz kanlar döktünüz! Kendinizi Resulullah'ın izleyicileri olarak tanıttınız. Oysa parmaklarınızdan henüz onun evlâtlarının kanları damlıyor.

Bütün bu zorbalığa ve zulme dayalı hükümdarların istememesine rağmen o kara bulutlar içerisinden Hz. Ali ve Ehlibeyti hakkında bunca sahih hadisler zuhur etmiş ve mahfuz kalabilmişse, bu yüce Allah'ın tüm insanlara hüccetini tamamlamayı irade etmesinden dolayıdır. Öyle ki artık kimsenin hakkı tanımak hususunda bir bahanesi kalmasın.

Ebubekir'in ilk halife olarak gücü elinde tutmasına ve Ümeyye Oğulları'nın Ebubekir, Ömer ve Osman'ın fazileti hakkında yalan hadis uyduran râvilere özel bahşiş ve rüşvet vermesine rağmen ve bütün bunların neticesinde Ebube-kir'in fazileti ve övgüsü hakkında sayısızca asılsız hadislerin uydurulup yazılmasına rağmen yine de bütün bu hadisler Hz. Ali'nin (a.s) fazileti hakkında nakledilen sahih hadislerin yüzde birine bile ulaşmıyor.

Ayrıca, eğer Ebubekir'in hakkında yazılan hadisler tahlil edilip incelenecek olursa, görülür ki bu hadisler, tarihinin onun hakkında kaydettiği gerçeklerle asla bağdaşmıyor. Bu yüzden bunların kabul edilmesi akla ve şeriata uygun düşmez. Bunun bir örneğini, Ebubekir'in imanının tüm İslâm ümmetinin imanından daha ağır olduğuna dair nakledilen hadisi incelediğimizde gördük. Şüphesiz eğer Resulullah (s.a.a) Ebubekir'in böyle bir imana sahip olduğunu buyurmuş olsaydı, Üsame İbn Zeyd'i ona komutan olarak seçmezdi ve Uhud Savaşı'nda ölenler hakkında şehadet etmesi gibi onun hakkında da şehadet etmekten çekinmezdi ve ona hitaben: "Bilmiyorum benden sonra neler yapacaksın?"[6] diye buyurmazdı.

Yine onun öyle bir imana sahip olduğunu kabul etseydi, Hz. Ali'yi (a.s) onun peşi sıra gönderip "Beraat (Tevbe) Suresi"ni onun elinden almaz ve onu söz konusu sureyi tebliğ etmekten men etmezdi.[7]

Keza Hayber Savaşı'nda Ebubekir ve Ömer yenik döndükten sonra, Resulullah: "Bayrağı yarın öyle birisine vereceğim ki o, Allah ve Resulü'nü sever; Allah ve Resulü de onu sever. O öyle bir kahramandır ki hiçbir zaman kaçmaz ve Allah onun kalbini imanla imtihan etmiştir."[8] buyurarak bayrağı Hz. Ali'ye vermezdi.

Eğer Allah katında Ebubekir'in imanı, tüm Hz. Muhammed'in ümmetinin imanından ağır ve üstün olsaydı Ebubekir'in, sesini Peygamber'in sesinden daha yükseltmesi üzerine Allah Teâla onu tehdit ederek amellerinin tümünün batıl ve hiç olabileceğine dair ayet indirmezdi.[9]

Ebubekir'in imanı bu derecede olsaydı, Hz. Ali ve ona tâbi olan sahabeler ona biat etmemekte ısrar etmezdi. Yine eğer Ebubekir'in imanı bu derecede olsaydı Hz. Fâtıma ona gazap etmezdi ve onunla konuşmaktan ve selâmının cevabını vermekten kaçınmazdı ve her namazdan sonra Ebu-bekir'e beddua edeceğini söylemezdi.[10] Onun cenaze merasimine katılmamasına dair vasiyette bulunmazdı.

Eğer Ebubekir böyle bir imana sahip olduğunun farkında olsaydı, ölüm anında Hz. Fâtıma'nın evine girmemeyi ve "Fucaetü's-Selemî"yi yakmamış olmayı ve Sakife'de hilâfeti Ömer'e veya Ebu Ubeyde'ye vermiş olmayı arzu etmezdi.[11]

Başka bir tabirle; bu derecede imana sahip olan, yani imanı tüm ümmetin imanından üstün ve ağır olan birisi, son anlarında Hz. Fâtıma'ya karşı yaptıklarından, Fucaetü's-Selemî'yi yakmaktan ve halifeliği üstlenmiş olmaktan dolayı pişman olmazdı ve beşer olmayıp da tüy yahut deve dışkısı olmuş olmayı dilemezdi.

Acaba böyle bir şahsın imanı tüm ümmetin imanıyla eş değer ve hatta ondan daha üstün olabilir mi?

Resulullah'tan (s.a.a) Ebubekir hakkında nakledilen diğer bir hadis de şöyledir: "Eğer kendime bir dost edinseydim, Ebubekir'i dost edinirdim."

Bu hadis de aynı önceki hadis gibidir, çünkü sormak gerekir ki Ebubekir hicretten önce Mekke'de yapılan "küçük kardeşlik" gününde ve hicretten sonra Medine'de yapılan "büyük kardeşlik" gününde neredeydi?

Resulullah (s.a.a) bunların her ikisinde de Hz. Ali'yi (a.s) kendisine kardeş olarak seçmiş ve buyurmuştur ki: "Sen dünya ve ahirette benim kardeşimsin."[12] Bunların hiçbirisinde Ebubekir'e teveccüh etmemiştir.

Böylece onu dünyada dostluğundan mahrum bıraktığı gibi, kıyamette de kardeşliğinden mahrum etmiştir.

Ebubekir'in fazileti hakkında Ehlisünnet kitaplarından naklettiğimiz bu iki örnekle yetiniyorum. Bu gibi hadislere Şia âlimleri asla itibar etmemişler. Hatta bu tür hadislerin Ebubekir'in döneminden sonra uydurulduğuna dair açık deliller de mevcuttur.

Eğer faziletlerden geçip bir de sahabe hakkında nakledilen kusur ve hataları inceleyecek olursak, görürüz ki, iki fırkadan hiçbirinin kitaplarında Ali İbn Ebutalib hakkında kusur ve hata sayılabilecek bir şey nakledilmemiştir. Oysa Ehlisünnet'in sahih kabul ettiği kaynaklarda ve tarih kitaplarında diğerlerinin kusurunu açıklayan, hata ve kötülüklerini gösteren birçok rivayet ve hadis zikredilmiştir.

Buna göre her iki fırkanın ittifak ve icma ettikleri, yalnız Ali'dir (a.s). Tarihlerin yazdıklarına göre, tarihte Hz. Ali'ye (a.s) yapılan biat gibi doğru bir biat olmamıştır. Çünkü Ali (a.s) onların biatini kabul etmekten imtina etmesine rağmen, muhacir ve ensar, ısrarla ona biat ettiler. Hz. Ali (a.s) biati kabul ettikten sonra da ona biat etmeyen az bir grubu kendi hâllerine bıraktı ve biate zorlamadı. Ama Ebubekir'in biati, Ömer'in dediği gibi hesapsız yapılan ani bir biat idi…

Ömer'in hilâfeti ise, Ebubekir'in vasiyeti ile oldu. Osman'ın hilâfeti de tarihin ilginç olaylarındandır. Zira Ömer altı kişiyi hilâfet adayı olarak seçti ve onları kendi aralarından birini halife seçmeye mecbur etti. Ve dedi ki:

Eğer dört kişi birinde ittifak eder de ikisi muhalefet ederse, o ikisini öldürün. Eğer altı kişi üçer üçer ikiye bölünürse, Abdurrahman İbn Avf'ın olduğu grubun seçtiği şahıs hilâfete lâyıktır. Ama belirlenen üç günlük süre geçer de bu altı kişi bir sonuca varmazsa, onların hepsini öldürün.

Bu olayda önemli nokta şudur: Abdurrahman İbn Avf, Hz. Ali'yi (a.s) halife olarak kabul etti ama Hz. Ali'ye (a.s) Allah'ın kitabı, Resulullah (s.a.a) ve Şeyheyn'in yani Ebubekir ve Ömer'in sünneti ile Müslümanlara hükmetmeyi şart koştu.

Ali (a.s) bu şartı (yani Şeyheyn'in sünnetine bağlı kalmayı) reddetti. Ama Osman bu şartı kabul edip halife oldu. Hz. Ali'nin (a.s) "Şıkşıkıye Hutbesi'nde" buyurduğu gibi bu şûranın sonucu önceden belliydi.

Hz. Ali'den (a.s) sonra da halifeliği Muaviye ele geçirdi ve hilâfeti kayserliğe (imparatorluğa) çevirdi. Artık hilâfet Ümeyye Oğulları'nın içerisinde elden ele dolaşan muhtevasız bir isimden ibaret idi.

Onlardan sonra da Abbasîler başa geçtiler. Her birisi halifeliği kendinden sonra oğluna veya diğer yakınlarına teslim ediyordu. Yani tüm halifeler ya önceki halifenin vasiyeti ile yahut güç ve kılıç zoruyla halife oluyordu. Bu durum, isim olarak kalmış olan hilâfet, tamamen yok oluncaya kadar böylece devam etti.

Özetleyecek olursak, Resulullah'tan sonra Müslümanların gerçek biati ile gerçekleşen hilâfet, yalnız Hz. Ali'nin (a.s) hilâfeti idi.

[1]- Müstedrek-i Hâkim (Sahihayn'a), c.3, s.107, Menakıb-ı Harez-mî, s.3 ve 19; Tarihu'l Hulefa, Suyutî, s.168; Savaiku'l Muhrika, İbn Hacer, s.72; İbn Asakir'in Tarihi, c.3, s.63; Haskanî-yi Hanefî, Şevahidu't-Tenzil, c.1, s.19

[2]- Taberî, Riyazu'n- Nazire, c.2, s.282

[3]- Sahih-i Buharî, c.2, s.202

[4]- Fethu'l-Bari, c.7, s.83, Tarihu'l-Hulefa, Suyutî, s.199, Sevaiku'l-Muhrika, İbn Hacer, s.125

[5]- Târık, 15-16-17

[6]- İmam Malik'in Muvatta'sı, c.1, s.307, Mağazilî, Vakıdî, s.310

[7]- Sahih-i Tirmizî, c.3, s.339, Müsned-i Ahmed İbn Hanbel, c.3, s.319, Müstedrek-i Hâkim, c.3, s.51

[8]- Sahih-i Müslim, Ali'nin (a.s) fazileti babında

[9]- Sahih-i Buharî, c.4, s.184

[10]- el-İmame ve's-Siyase, İbn Kuteybe, c.1, s.14, Resailu'l-Câhiz, s.301, A'lemu'n- Nisâ, c.3, s.1215

[11]- Tarih-i Taberî, c.4, s.52, el-İmame ve's-Siyase, c.1, s.18, Tarih-i Mes'udî, c.1, s.414

[12]- Tezkiretu'l-Havas, Sıbt İbn Cevzî, s.23, İbn Asakir'in Tarihi, Dımeşk baskısı, c.1, s.107. Menakıb-ı Harezmî, s.7