xwe li ber dile kirîdaran xwe naz dikir. We ne digot ne ere ne
na û hema şûşa Coka Cola nezîkî deve xwe dikir, ji kaniya
xweşiye vedixwar û dikeniya. Li ser surete dîvvarî, Lîza her¬
dem bi derpiyekî pir biçûk bû û sînga xwe ya dagirtî dida ber
roka havînek germ. We xwe li ser qûmek nerm ramidandibû,
û haye vve ji baye feleke tunebû. We tene dixwest vexuren
Coka Cola pirtir bikirana, dbcvvest ku mirovan tene ji ava le¬
ven vve û ji şûşa di deste vve de vexwarana û tucarî tîhna vvan
neşikesta.
Dara nikarîbû pir li vvir bima, kene garsonen çayxane bix-
49
vve bianiya. Li qate jorîn tu kes nebû û vvî ciyekî nezîkî pencera
mezin helbijart. Ji vvî ciyî vvî herdû caden bajer en mezin
didîtin, rezen dukanan, daren bexçeye Cluny û otobusen kesk
en bajer. Wek her car, vvî pirtûk û nivîsen xwe danîn ber xwe,
pirtûkek ku ji mej ve dixwest bfacvvenda vekir. Wî hinekî zor li
xwe kir ji ber ku ji binî ve dile vvî nediçû ne xwendine ne nivîsandine.
Sere vvî ji derd û kulan giran bû û tîp û rezan li ber
çaven vvî dîlan kirin, bûn vvek mûrçeyen hûr, vvek gergerîken
reş û li ser rûpelan geriyan. Dara pirtûk girt û bi xemgînî n6-
rînen xwe li ser şaxen daren rût gerandin. Baye xurt şaxen be
pel bi hers li hev dixistin û tevî ku penceren çayxane girtî bûn,
nalenala daran û carecara bayî gihaştin guhen vvî. Evvrine avis
di bin zike asmane nizim de dabûn dû hev.
Dara deftera xwe ya navnîşan û hejmaren telefona vekir,
pelen vve li hev xistin. Du se kes hebûn vvî dikarîbû ji vvan re
telefon bikira. Le vvî deftera xwe car din xist çente xwe. Wî
nexwest tu kesî di serma we roje de eciz bikira. Paşe vvî di di¬
le xwe de dizanîbû ku vvan du se kesan e ji xwe re li behaneyan
bigeriyana: "Bubuhure, Dara can, piştî du rojan îmtihanen
min hene", "Bi sere te Dara hevala min ji Lyone ji bo min hatiye,
anuha li bal min e û nabe ez vve bi tene bihelim", "Sibe ez
kar dikim û gerek ez hinekî xwe amede bikim, tu dizanî kar
çavva wexte mirovan dibe", "Bi sere te Dara taye min girtî ye û
di nav ciyan de xwedanek min digire yek min berdide". Wan
hemvvelatiyan dikarîbûn bi hezaran tişten vviha bigotana û digotin
jî. Baye xurt di bexçeye li hember çayxane bi çiqilen beçare
ji xwe re dilîst û bi bezariya vvan dikeniya.
Gersonek bi payine sivik bi pelikan hilkişiya û ji pelika davvîn
ji dûranî got: " Wek her car qehwak û qedehek av ne vvi-
50
lo?" Dara got: "Ere, ji kerema te" û dîsa sere xwe xist cama
pencere. Otobusa 96 an ku diçû Porte de Lilas derbas bû û ji
bilîşufer û du revviyan tu kesen din te de tunebûn.
Dara qehwa xwe kir du se qurt beyî ku bizanîbûya evv gi¬
ran an sivik bû, bi şekir an be şekir bû. Wî her car qehwe dixvvest
ji ber ku erzan bû, paşe vvî ji qehwe hez dikir ne ku hez
nedikir. Demek direj di we navbere de nebuhurîbû dema vvî
bavver kir ku dengen payine sivik ji jer ve hatin. Li ber guhen
vvî gav biçûk bûn û vvî ji xwe re got ku hebûya nebûya jineke
bere xwe dabû aramiya qate jorîn. Wilo jî nerînen vvî bi peli¬
kan ve giredayî man ta ku keçek ji vvî re di valahiya devere de
xuya bû. Keçe çaven xwe gerandin, vvek ku li avdestxane an jî
ü ciye telefonan bigeriya, le vve ciyekî ji bo rûniştine dixwest.
Evv li keleka pencera mezin bi du masan dûrtir rûnişt.
Keçe ji çenteye xwe ye destan pirtûkek derxist û piştî ku
du se caran li rûye Dara nerî sere xwe xist nava rûpelan û
Xwede giravî dest bi xwendine kir.
Nalenala daran û guveguva baye har hatin birrîn û nema
gihaştin hundire çayxane. Dara jî nema xwe bi tehna sere xwe
dît. Wî dîsa jî rahişt pirtûka ber xwe û vvek ku tiştek je re nemabû
vvî evv giş bbcvvenda, vvî pelen davvîn je xwendin. Nerî¬
nen vvî di ser gotin û rezen ristan re çûn be ku vvî tiştek bidîta
û ji xwe re got: "Baş e, pir baş e. We dikarîbû li hezar ciyen
din bimaya, dikarîbû li paş stûnekî rûnişta, ma stûn ji ve çayxane
kem in? We dikarîbû li qate jerîn jî bimaya. Le maseya
keleka min helbijart. Ma ji ve yeke baştir?"
Piştî demeke, vvî dest pe kir di ber xwe de, di bin çavan re
U keçe nerî, paşe vvî hinekî nerînen xwe eşkere kirin. Wî divat
di serma vve roje de ji mehîna eşe peya bibûya. Jineke vvek ya
51
li hember vvî dermane dilan bû, xewnek pir kevn bû û anuha
belkî ber bi gevvdebûyîne diçû. Wîji xwe re got ku keçe ji qazî
ve sere xwe xistibû ber xwe û vve beguman tiştek ji naveroka
pirtûka xwe fehm nedikir. Wî di sere xwe de berdomand:
"Eğer dile vve nexwestiba, evv e li mala xwe jî bimaya. Ma kî ji
mala xwe di rojek vvek ve roje de derdikeve!"
Tiştekî ji destpeke de bala vvî kişandibû, hiştibû ku vvî ne¬
ma bizanîbûya gelo evv heşyar bû an hena di oda xwe de di
nav ciyan de bû. Evv tişt evv bû ku evv keça civvan pir bi ser Lî¬
za ve diçû. Por, peşanî, ebrûh, mijank, çav, lev, çen, rûhinarik,
hemû yen lîza bûn. Le eğer Lîza surete dîvvarî nîv tazî bû
li ser xîza perava giraven başûr bû, keça li hember vvî rûniştibû
kincen zivistane bi ser bejna xwe de kiribû.
Di vvan salen davvîn de, ere Dara bi vvelet difikirî, car ca¬
ran li tirena xewnan sivvar dibû û vedigeriya cî û vvare zaroktiye,
le evv bi gelek tişten din jî xerîk dibû û dadiket. Yek ji
vvan tiştan evv bû ku vvî dixwest li Parîse jiyanek bi rûmet bidîta.
Wî peşî dixwest karekî baş ji xwe re peyda bikira, xaniye
xwe xweş bikira, ciyekî fireh ji bo keçek vvek evv keça ü hem¬
ber vvî rûniştî çebikira. Wî gerek pişta xwe bida sitûna aramî,
dîvvare heminiye. Piştî jinek heja, zencîra tenhayiye e ji hev
biketa. Wî bavver dikir ku eğer çareyek ji bo jiyana vvî ya tar û
mar peyda bibûya, evv e bi saya karekî baş, jineke baş û dostine
baş peyda bibûya.
Wî ji xwe re got ku evv ne cara yekem bû ku evv û vve keçe
vvilo pergî hev dihatin û nezîkî hev rûdiniştin. Tene du se gav
di navbera vvî û we de hebûn, le evv gaven hane mîna tuxûban
je re xuya kirin, mîna sînoren dijvvar li ber rûye vvî man. Wî
evv dîtibû, le U kudere? Kengî? Çavva? Wî nikarîbû bersiven
52
vvan pirsan bida. Di vve nave de ji devla dest pe bikira bi vve
re biaxiviya û perdeya bedengiye bidiranda, vvî biserhatiya
xortekî Kurd anî bîra xwe.
Di şeveke de li Parîse evv pergî Kavo hat. Evv ne ji mej ve
gihaştibû serbajare Fransaye û Kavo ji ber gelek tiştan bala
vvî kişand û piştî vve şeve gelek caran jî hat bîra vvî. Kavo pirça
sere xwe bi rûne ji bo mûyan xwaro maro kiribû, soline reş
pir mezin xistibû lingen xwe, tîtik û mîtik bi xwe ve kiribûn û
mîna meymûnekî di nav hevalan de diçû û dihat. We roje jî ü
derve guvîna bayekî xurt bû. Kurdan xwe gihandibûn hev û
her yekî dixwest aloziyen jiyana li sergûne ji bîr bikira û rojen
geş bi bîra xwe bianiya. Wilo jî, eğer di nerînen jin û meran
de xemgînî nedihat veşartin, kefa Kavo bixwe li cî bû û her ku
evv diliviya evv kefxweşî, evv hezkirina ji xweşiyen jiyane, ji vvî
divveşiyan, vvek baraneke ji vvî dibariyan. Keçeke hûrik xwe
xistibû bin cenge vvî û hema deste xwe dixist bin çerme çakete
vvî vvek ku qefalî bi ser de hatibû. Kavo vvek masiyekî di nav
ave de bû, vvek firendeyekî di nav asmane bextîyariye de bû.
Nezîkî davviya şeve, vvî bîstikeke xwe ji nav lep û navperûşken
hevala xwe denrist û ber bi Dara ve hat. Wî deste xwe danî
ser mile vvî û bi nermî evv ber bi masen xwarin û vexwarine ki¬
şand. Ji bo şeve, jinen Kurd nane vvelet û hemû çeşîten xwarinen
kurdî çekiribûn. Wan senî û tebsîk li ser masak direj rez
kiribûn. Kavo kûfteyek rada deve xwe û deste xwe direjî şûşeyek
bîra kir û evv bi ser gevvriya xwe dakir. Li ber masa ca¬
rine vvî got: " Heval tu beguman ne ji zû de ji vvelat derketiyî.
Ev yek di nerînen te en gundiyan de eşkere ye ".
Dara got ku rast bû evv ne ji demeke direj ve gihaştibû
Fransaye. Evv bi nezîkî deh panzdeh malan re, bi saya r&risti-
53
neke ji r&ristinen parastina mafen mirovî ji kempek penaberan
hatibû. Ji ber ku debara vvî li bajare biçûk nedibû, vvî bere
xwe dabû Parîse, bajare ferheng û hunermendiye. Dara e direjtir
bikira û belkî li ser gelek tişten jiyana xwe ya kesane jî
bipeyiviya le Kavo evv yek nedixwest û di nav leven xwe de keniya
û got:
- Baş e! Ev yek li ser ser û çaven min. Ez ji binî ve ne li dijî
çand û kültüre me. Le malavayo, tu vvilo li min û hevala min
meze dflcî tu dibejî qey te kes bi çaven sere xwe tucarî nedîtine.
Dara bi van gotinan sor bû. Rast bû vvî li vvan herduyan nerîbû
ji ber ku evv cara yekemîn bû vvî tiştekî vvilo bi çaven sere
xwe didît. Wî dizanîbû ku tişten vvilo ü bal Evvropayiyan, nemaze
li bal Inglizan hebû, le vvî nikarîbû bavver bikira ku Kür¬
deki dikarîbû xwe texista vvî kirası, zencîr bi çakete xwe ye
çermîn vekirina, guhar texistana guhen xwe.
Kavo rahişt kûfteyek din, bi behntengiyek diyar evv cût û
daqurtand:
- Tu dizanî min dikarîbû ji binî ve guh li te nekira, le ez nizanim
cima hema vvilo dile min ji ba Xwede ji te re vebû.
Kavo çend qurten li dû hev li şûşa xwe xist û berdomand:
- Ez jî vvek te bûm dema ez ji vvelet hatim. Le min tiştek
nas kir û vvî tiştî gelek derî di rûye min de vekirin. Min nas kir
ku mirov li ve dere gerek vvek lastîkc be, ü gor baye dem û
serdeman be. Mirov dive mîna zilğ nerm be. Eğer tu bixwazî
mîna min ciye xwe di ve jiyane de bibînî gerek e tu vvek lastîke
bî, vvek mar bî.
Wî deste xwe ji hevala xwe re bilind kir û ji Dara re berdo¬
mand:
54
- Xuyaye tu be heval î. Keçen ve dere ji xorten nerm, vvek
lastîke nerm, hez dikin.
Paşe evv hinekî di ber xwe de keniya:
- De li hevala min biner çavva evv beyî min maye!
Kavo bi rastî be xem dbnıya. Wî beguman jiyana xwe bi ya
tu kesî nedida, tiye xwe di nava civate de ji hemû aliyan saz
kiribû. Derengî şeve bû û sere vvî baş germ bûbû, le vvek ku
vvî dbtvvest ji destpeka de tiştekî giring ji Dara re bigota û evv
yek ji bîr kirbûya, vvî car din deste xwe danî ser mile vvî:
- Birako tu e rojeke bi ya min bikî û dîplomatekî mezin vve
ji te derkeve. Ev yek U ser rûye te xuyaye. Li vî vvelatî tene ke¬
sen nerm, vvek lastîke nerm, dikarin bigihen miraden dile
xwe. Zimane direj û nermbûyîn pir bi kerî mirovan ten. Ve
yeke ji bîr meke ha!
Dara di çayxane de rûniştî bû û gotinen Kavo xweş dihatin
bîra vvî, di sere vvî de dikirin zingînî. Wext derbas dibû û ke¬
çe car caran sere xwe ji pirtûka xwe radikir, li saeta xwe an li
rûye vvî ye zuha dineri. Dara bavver kir ku vve ji nişka ve je re
got: " Hişko, serhişko, ma ez cima nezîkî te rûniştime? Ma ne
ev yek ji bo te ye, kero?". Le we li pirtûka xwe dineri û eşkere
dikir ku evv e di demeke nezîk de rabûya, eğer tiştek ji Dara
çenebûya.
Dara jî divat rabûya ser xwe û bi zimanekî xweş, bi zimanekî
nerm bigota:
- Xanim bibuhure eğer ez te aciz dikim. Dile min di serma
ve roje de hebû ez hevalekî bibînim. Le vaye em pergî hev ha¬
tine û wext anuha ne wexte hevalan e. Em dikarin hinekî bi
hev re biaxifin, eğer wexte te hebe?
Ere, gerek bû evv bi ve nermayiye xwe bi ser sere we de
55
xwar bikira û e çetir buya eğer vvî berdevvam bikira:
- Ez jî ji pirtûkan hez dikim û pir dixwînim. Tu kîjan pirtûke
dixwînî? Wî e paşe li rûye vve bineriya û bikeniya. Evv e bikeniya
ta ji vve re xuya bikira ku evv xortekî bi xwe bavver bû.
Kavo je re ü ser pirsa jinan gotibû ku kefa vvan ji xorten rûtiri
ş û xemgîn re naye û vvî gerek we roje je re xuya bikira ku vvî
nizanîbû ne serma heye, ne jî tenhayî heye. Di şuna baye dikir
vîzevîz gerek vvî je re bida xuyakirin ku bilbil û şalûran avvazen
jîn û evîne li bexçeye Cluny dixwendin û vvan bextewerî ü
dora vvî belav dikirin. Paşe vvî gerek destur je bixwesta û bi¬
gota:
- Ez xwe bi te didim naskirin. Nave min Dara ye, Daraye
Dihokî. Wek ku nave min nişan dide, ez ji bajare Dihoke me.
Ez kurd im û ev heye çend sal ez hatime Parîse. Ma ez dikarim
hinekî li hember te rûnem?
Keça pir civvan ji ber nermî û nazikiya tevger û gotinen vvî
nedibû bigota na. We e deste xwe ber bi ciye li ber xwe bikira
û bi fransiya xwe, bi vvî zimane nerm û xweş e bigota:
- Je vous en prie (Fermo, ez reca dikim) Ere, vve ji vvî di
serma vve roje de reca bikira. Fransî di dan û standinen xwe
de pir xwedî ferheng û zanîn in û beguman e û bave vve evv
mezin kiribûn ta ku evv bi avvakî xweş û dilnişîn bi kesen dora
xwe re bijiya.
Ere, vve e bi deste xwe ye spî û nazik ciye li hember xwe nîşanî
vvî bikira. Paşe vvan e dest bi axiftinek xweş bikirana. Gotine
e gotin bikişanda û bavveriya keçe e bi Dara bihata.
Axiftin e pir xweş bibûya û serma di nava Dara de jî bihata şikestin.
Kavo ji xwe re reyek dîtibû dema digihaşt keçan. Wî
dile vvan bi revvşa Kurdan dişevvitand, li ser her çar perçeyen
56
Kurdistane diaxivî û ji vvan re xuya dikir ku mana Kurdan û
qirandina vvan bi deste vvan ve bû. Wan keçan ji nişka ve xwe
didîtin, di sere xwe de dibûn tiştek, bi deste miletekî perişan
û jihevketî digirtin, evv ji zîvariye, ji demen zordariye azad û
reha dikirin. Piraniya caran vvan keçan xwe di davviya şeve de
piştî şûşek an du şûşeyen seraba sor û çend çbcaren heşışe di
nav ciyan de didîtin. Dotira roje, evv radibûn û bi serekî giran
bi kar û baren xwe dadiketin. Wan şoreşen Kurdistane ji bîr
dikirin, evv ji keçine din re li dû xwe ve diniştin.
Kavo herdem bi nermî reyek ji xwe re peyda dikir le Dara
e çi ji xwe re bikira keys ta xwe nezîkî vve keça dilrevîn biki¬
ra? Wî e çavva ji alîyekî dile vve bi hale xwe bişevvitanda û ji
aliyekî din jî kefa vve bianiya. Her çar perçen vvelat bixwe
herdem di vve navbere de di vve revvşa kambax de bûn. Wî di¬
karîbû jî bi direjayî li ser serîhildana Berzanî, an Şex Mehmûde
Berzencî biaxiviya. Wî dikarîbû bi avvayekî xemgîn U ser
komara Mehebade ya ku saleke berdevvam nekir û li ser kuş¬
una Qazî Mihemed biaxiviya. Helebçe hîn çetir bû çûnku di
vvan demen davvîn de hena behna mirine ji İaşen li ser erde
direjkirî dihat û televîziyon û rojname li ser evvren xerdele rûniştibûn.
Di nav kolanen tengik de, li ber deriyen xaniyen weranbûyî,
li ser reya reve, jin, mer, zarok vvek pez6 ku qotik
lexe, an mirişken bi eşe bikevin hatibûn ramidandin, zike vvan
tileri bûbûn. Bavan xwe bi ser zaroken xwe dinuxumandin,
dbcvvestin evv ji mirine biparastana, le baye xerdele bedeng
xwe li her dere dipeçand, erd û asman dıxist bin deste xwe. Ji
ber ku Dara ji Dihoke bû, vvî dikarîbû li ser Koça Mezin jî biaxiviya,
li ser Kürden xwe li tbcûban dbcistin û ji her alî bi gulleyan
dihatin kuştin. Du se mihyon kes dev ji malen xwe
57
berdidan, ji ber savva mirine direviyan, ber bi rojen vvindabûne
û serdemen kuşdaran diçûn. Du se miliyon jin, mer, zaro,
kal, pîr ji nişka ve dibûn parsek ü deriyen Evvropaye bi de¬
sten qirejî, bi leven qelişî dbdstin, dikirn gazı. Kurd herdem
mîna sevviyan bûn, deste vvan vveke beren zingarî herdem direjkirî
bû, li ber dîroke vekirî bû û Dara dikarî bû U ser van
tiştan bipeyiviya
Paşe hat bîra vvî ku Kavo je re gotibû ku ne baş bû ku he¬
ma vvî perişaniya miletekî rez bikira. Gerek bû vvî zû demen
şevvatan li paş xwe ve bihiştana û dest bi gotinen xweş bikira¬
na. Gerek Dara li ser tişten xweş biaxiviya, li ser fîlmekî sine¬
maya an jî şanoyeke. Le evv ji mej ve neçûbû tu sînemaye û
çûyîna şanoyan ne tiştekî ewqas hesan bû.
Dara bi xemgîniyek diyar nerînen xwe li ser çiqilen ku car
din dikirin carecar gerandin û paşe sere xwe xist ber xwe. We
roje, vvî dikarîbû ü ser xwe, tene U ser xwe jî biaxiviya. Cima
na? Wî dikarîbû bi direjayî li ser tenhayiya xwe, serma ku di
hestiyen vvî de diçû xware bipeyiviya. Ji derveyî pirsa vvelet û
sergûne, sereşen mirovan jî hene û vvî dikarîbû derden merekîji
jineke re bigota.
Keça civvan li saeta deste xwe nerî, û vvek ku sozek vve he¬
bû û evv e dereng biketa vve bi lez rahişt çente xwe û daket. Ji
Dara re xuya bû ku qurpequrpa paniyen vve ji hundire çayha¬
ne derneketin. Wî dît çavva Lîza li jera pelika jerîn ravvestiya,
kincen xwe en zivisatanî ji xwe kirin û xwe li ser xîza nerm car
dî ramidand. VVe şûşa xwe ber bi deve xwe ve bir û dîsa dest
bi kene xwe kir.
Dara peren qehwa xwe li ser mase hiştin û rahişt çente
xwe. Qate jer herdem vala bû û garsonan hena ji xwe re he-
58
nek dikirin, xwe bi ser hesine bare de xwar kiribûn. Dara car
din li ber Lîzaye ravvestiya û bi xemgînî le nerî. Dema vvî pişta
xwe da vve û evv ber bi derî ve çû gotina "hişko", "nenermo"
car din li ber guhen vvî ketin. Li derve, vvî li havvîrdora xwe li
bajare sar nerî. Di bexçe de, daran bi dengekî ketî dikirin carecar
û nizanîbûn çavva xwe ji ber hovîtiya baye vve roje bidana
alî. Li ber çaven Dara gelek xorten vvek Kavo xuya bûn,
vvan geh bi nermî, bi diplomasî ji hev re xweş dikirin, geh qîlen
xwe di canen hev de radikirin, herdem bi nermî û diplo¬
masî. Hemvvelatiyen vvî ü ber çaven vvî geh bûn vvek pisîkan
xwe di nav dîvvaren Parîsa tevlihev de vedişartin, geh bûn vvek
sehen har û hema dixwestin İaşe hev bidirînin. Dara di vve gave,
di dijvvariya vve tenhayiye de pir beriya rûye dayika xwe û
desten bave xwe kir. Wî beriya xwehen xwe, birayen xwe, döş¬
ten xwe kir, ta bîra dînen bajare xwe kir.
Wilo jî, eğer berî deh salan ji vvî bihata pirsîn: " Gelo çi tişt
hevv je di bin stûna asmanan de ne xweştir heye ?", vvî e di cî
de vegerandibûya, be ku pir zimane xwe di deve xwe de bigeranda:
" Evv be vvelat mabûn e, evv ji wekat dûrketin e ". Le ji
deh salan û vir de û nemaze di sermaya vve roja hane de, eğer
hem evv pirsa hane ji vvî bihataya kirin, vvî e beguman, bersiva
xwe bi avvayekî din bida.
59
deriye vekirî
Di vvan salan de, di navbera 76 an û 80 eyî de ez ü Parîse
dimam. Odeke min teng û tarî hebû û ez li we bi cî û vvar bûbûm.
Evv di avahiyek kevin de li nezîkî îstegeha metroya La
Muette bû. Ji rojan rojek zivistane bû û ez gelekî vvestiya
bûm. Min xwe ü ser ciye xwe direj kiribû. Ez li heviya xewe
bûm û xew jî e vvek horiyeke, periyeke ji periyen buhuşte bi¬
hata. We seriyek e li min bida, çaven min bi dîtina xwe nerm
bikirana. Evv e bibûya şerşefek hebirmeşî xwe li İaşe min ye
vvestiyayî bipeçanda, evv e bibûya dilopen xweşiye û dilop dilop
xwe berdaya nava pahken çaven min. Pelen germe ji lülen
chauffage derdiketin ber bi zike ode hildikişiyan û dadiketin,
ber min ve dihatin, min ber bi xeweke giran û şîrîn ve dajotin.
Min vvilo dile xwe bi xewe xweş dikir û ez e beguman razama
60
eğer ne ji Seydo buya. Di deste we roje de, di we Parîsa tevli¬
hev de, Seydo li deriye min xist. Wî xwe li min girt, xwest ku
min, rebene Xwede, min di ber dile vvî de bida, di vve cihana
girtî de deriyek, pencereyek di rûye vvî de vekira.
- Kî ye? min bi fransî got
- Ez im, mamoste, ez im Seydo, vvî bi kurdî vegerand.
Min li hemvvelatiye xwe mûn dikir û ji ber ve yeke, ez ranebûm
ser xwe û min ji nav ciyan bang kir:
- Seydo deri vekirî ye. Derbas be!
Di şeva buhurî de ji binî ve xew bi çaven min nebûbû. Min
li garajeke, li derveyî Parîse, U Bagnolete kar dikir. Di şeve
gişî de kemyon dihatin û diçûn, malen giranbuha vala dikirin
û bar dikirin. Şuferen vvan diketine şuna hev, en servîsa xwe
tev dikirin, çav U xew, bi lez ber bi malen xwe ve diçûn, en nû
dihatin U keleka mekîna xwekar ya vexwarinen sar û germ
qehwa xwe vedixwarin û berdidan xewe. Min kaxezen male
barkirî didane deste vvan û bi vvan kaxezan min evv bi re diki¬
rin.
Seydo buhurî hundir û ji ber serma derve vvî bere xwe da
chauffage, tiliyen xwe di ser lülen ava germ re birin û anîn. Ez
ji nav ciyan cenk bûm û min bere xwe da destşoke. Min herdu
desten xwe di bin şirava sar de direj kirin û min re ji tevzînoken
sar re vekir. Ez li destmale negeriyam û min ser çave xwe
zuha nekir. Min hinekî xwe li ser texte razane direj kir, û ta
ku xew bi derine din de biçûya, dev ji min berdaya, min rahişt
kaseta li ser mase û min evv xist teype. Denge dudûke ji kaseta
stiranen Kürden Soviyetistane derket, ji dûr ve hat û di na¬
va odeye de tev li pelen germe bû.
Min behntengî li ser eniya hevale xwe xwend le min xwe
61
ragirt. Min je nepirsî vve roje çi bûbû, çi bi sere vvî hatibû ta
vvî bere xwe di sibeha zû de dabû min. Wî helbet dizanîbû ku
min bi şevan kar dikir û bi roje ez radizam. Wî dizanîbû jî ku
saet ne saeta serledanan bû, le bi xwe nikarîbû, ji ber coşa
dilgermiya di nava xwe de beguman debar nekiribû. Wî eşkere
li min nedineri vvek ku şerm dikir nerînen me rastî hev bihatana.
Wî dizanîbû, bi ser de jî, ku di evara roje de ez e dîsa
biçûma ser kare xwe. Evv ji ber chauffage rabû, ü ser sendeliya
li ber mase rûnişt, deste xwe direjî teype kir, denge vve
hinekî bilintir kir. Denge dudûke xweştir xwe di nav pelen
germiye de direj kişand û vvî em bi xwe re dûr xistin, dûrî jiya¬
na Parîsa tevlihev birin, bîranînen me di seren me de U hev
xistin.
Ez bi tenha sere xwe di vve ode de dijiyam û vve tenhayiye
re li ber hevalan vedikir ku vvan be telefon û be soz kengı bixvvestana
dihatin. Se salen min di vve ode de derbas bûbûn.
Her ku ez vedigeriyam an ji male derdiketim, ez di penc deriyan
re derbas dibûm, ez bi sed û penc pelikan hildikişiyam
an dadiketim. Ji öden hemsaye û cîranan behna xwarine her¬
dem xurt dihat. Le evv behnen xurt, nemaze behna xwarinen
resen Afriqiyaye, nema sere min gej dikir. Ez hînî vvan bûbûm,
vvek ez hînî barane bûbûm, evvren reş û giran, metroye,
xwaringehen ji bo xwendevanan û vvan nivîsen nejadperestan
li ser dîvvaran "Fransa ji bo Fransiyan e. Biyaniyen gemarî vegerin
vvelaten xwe".
Ava min ü ser çaven xwe kiribû hin bi hin berdida xewe, le
piştî şevek zehmet, xew vedigeriya û pelen xwe bi girr û engirîn
bi ser min de dadiweşandin. Seydo deng nekir, le evv bedengî
di sere min de ji axiftine xurtir bû. Evv mîna xumexuma
62
lehiye bû, vve bere xwe da bû oda qate heftan, min ü ber xwe
dibir. Seydo herdem xwîngerm bû, dixwest her deqe dünya
xera bikira, evv li ser bingeha bîr û bavveriyen xwe ji nû ve ava
bikira. Le dema evv li ser sendeliye rûnişt, gotin pûç bûbûn,
beçare bûn, nikarîbûn we roje bi kerî vvî bihatana. Seydo çivîkekî
qels bû ji ber ba û bahoze, ji ber dijvvariya rojen dürbüne
Dostları ilə paylaş: |