D. O‘rinbayeva m. Rahimova

QALBLARGA EZGULIK URUG‘INI QADAYDIGAN INSON 
Ustoz! Shu birgina so‘z zamirida olam-olam ma’no va hurmat 
mujassam: barchaning ma’naviy ota-onasi; ilmu ma’rifatga yo‘llovchi, 
ziyo tarqatuvchi; eng yaqin do‘st va yo‘l ko‘rsatuvchi; mehr va odamiylik 
bulog‘i; o‘z sohasining zukko bilimdoni; adolat va haqiqat mezoni. Ular 
bizlarga oq-qorani, yaxshiyu-yomonni tanitib, qo‘llarimizga ilk bor qalam 
tutqazib, “Ota”, “Ona”, “Vatan”, “Ezgulik”, “Baxt”, “Saodat” kabi 
so‘zlarni yozishga o‘rgatgan buyuk zotlardir. Qalblarga ezgulik urug‘ini 
qadash faqat mashaqqatli mehnat evazigagina amalga oshadi.
Har qaysi odamning hayotda sog‘lom va komil inson bo‘lib voyaga 
yetishida ota-onasi bilan birga, muallim va o‘qituvchining o‘rni bor. Ming-
minglab murg‘ak qalblarga ezgulik yog‘dusini jo etadigan, o‘z 
o‘quvchilariga hayot maktabini beradigan mo‘tabar zot o‘qituvchdir. 
Haqiqatdan ham, insonni inson qilib kamol toptirishda, unga bilim va 
odamiylik, mehr-oqibat, ezgu orzu-niyatlar bilan yashash tuyg‘ularini 
singdirishda, bir so‘z bilan aytganda, jamiyatimizning munosib fuqorosi 
bo‘lib hayotga kirishi va mustahkam o‘rin olishida o‘qituvchi va 
murabbiylar, barcha ta’lim sohasi fidoyilarining hissasi beqiyos ekanini 
xalqimiz yaxshi biladi va qadrlaydi (149 ta so’z). 
SABRNI TAGI SARIQ OLTIN 
O’tloqdagi barg ustida o’tirgan qurtcha atrofidagi uchib yurgan 
kapalaklarga, sakrayotgan chigirtkalarga va yugurib yurgan chumolilarga 
havas bilan qarar edi. U o’zining sekin harakat qiladigan qurt ekanidan 
xijolat chekar, lekin hech kimga hasad qilmay, o’z ishini bajarar edi. 
Uning ishi ipak to’qib o’ziga pilla yasash edi. Qurtcha vazifasini hafsala 
bilan bajarar, chunki u har kimning o’z burchi bor, shu ishni mukammal 
qilish lozim, deb tushunar edi. Mana u pillasini to’qib bo’ldi. Pillasining 
ichiga kirib, oxirgi teshikni ham yopdi. ”Endi nima qilar ekanman?” deb 
o’ylay boshlaganida, uni uyqu eltib, qattiq uxlab qoldi. Bir qancha vaqtdan 
so’ng u uyg’ondi. Endi u o’zini avvalgiday emas, boshqacha his qilar edi. 
Bir amallab pillani yorib tashqariga chiqdi. Yorug’ joyda o’ziga qarab 
hayron qoldi. Chunki u endi qurtcha emas, go’zal kapalak edi. Quyosh 
nurlarida tovlanayotgan rang-barang qanotlariga atrofdagi hammaning 
havasi kelayotgandek edi. Kapalakka aylangan qurtcha buni o’zining 

---

69 
mehnati va sabri uchun berilgan mukofot deb tushundi va gulzor bo’ylab 
uchib ketdi (153 ta so’z)..