Taraf Devletlerin kırsal kesim kadınlarının haklarıyla ilgili saygı, koruma ve gerçekleştirme hususundaki kapsayıcı yükümlülükleri
1 ve 2. maddelerin uygulanması
Sözleşme’nin 1. Maddesinde yer alan ayrımcılığın tanımı bütün kadınlar için geçerlidir ve her türlü ayrımcılıkla ilgilidir, yani kırsal kesimde yaşayan kadınlar için de geçerli olduğu açıkça ortadadır. 2. Madde Taraf Devletlere kadınlara karşı ayrımcılığın “bütün türlerini” kınama çağrısında bulunmaktadır ve 14. Madde de dahil olmak üzere, Sözleşmenin diğer tüm maddi hükümleri ile ayrılmaz bir şekilde bağlantılıdır. Taraf Devletler kırsal kesimde yaşayan kadınlara ilişkin 2. Maddeye uymak için, kadınlara karşı ayrımcılık yapılan yetkilendirme ve dışlamalardan kaçınmalıdırlar.
Ayrımcı ve yahut yetersiz yasal çerçeveler, karmaşık hukuk sistemleri, çatışma ve çatışma sonrası ortamlar, bilgi eksikliği ve sosyo-kültürel kısıtlamalar bir araya gelerek kırsal kesimde yaşayan kadınlar için adaleti ulaşılmaz hale getirebilirler. Özellikle kırsal kesimlerde ayrımcı kalıp yargılara ve uygulamalara katkıda bulunan faktörler, çoğunlukla birbiriyle örtüşen ve çelişen yazılı, örfi ve dini hukuk kuralların ve makamlarının aynı anda var olmasını kapsamaktadır. Kırsal kesim kadınlarının ve kız çocuklarının çoğu, anlaşmazlıkların gayri resmi hukuk mekanizmalarında çözümlendiği topluluklarda yaşamaktadırlar. Gayri resmi hukuk kanalları, onlar için daha erişilebilir olsa da; kural ve mekanizmaların Sözleşmeye uygun olmadığı durumlarda, Sözleşmeye ve kadınların adalete erişimine ilişkin 33. Genel Tavsiyelere(2015) uyumları sağlanmalıdır.
Taraf Devletler, yasal çerçevelerin ayrımcılık içermemesini ve aşağıdakiler de dahil olmak üzere 33. Genel Tavsiye doğrultusunda kırsal kesimde yaşayan kadınların adalete erişimini garanti altına almalıdır:
