Oorlog is nie net die brutale slagting van mense tussen twee strydende groepe nie. By noukeurige ontleding is dit duidelik dat dit in oorlog daarom gaan dat die vyand, of jou opponent, hom aan jou wil moet onderwerp. Alles fokus dus op sy eintlike besluit om hom aan jou wil te onderwerp. Oorlog gaan dus daaroor om by die besluit te kom. ‘n Mens sal besef dat aangesien ‘n besluit ‘n sielkundige-menslike aksie is, en mense besluite neem op grond van hul omgewing en hul omstandighede, daar verskillende metodes gebruik kan word om die besluit te beïnvloed. So is dit baie goedkoper byvoorbeeld as die besluit verkry kan word deur slegs dreigemente uit te voer eerder as om 'n geveg aan te knoop. Die militêre mense noem dit magsvertoon, wat eintlik deel is van sielkundige oorlogvoering.
Oorlog op land was oorspronklik meestal twee menslike linies wat teen mekaar te staan gekom het. Die swakpunte van elke linie was die agterkant en die flanke. Oorwinning kon verkry word deur omvleueling van die vyand sodat hy op sy swakpunte aangeval kon word. Elke mag het natuurlik gepoog om te verhinder dat hy omvleuel word en daardeur word die linies al hoe langer en langer gemaak, totdat dit in die middel sodanig verswak, dat die vyand daar kon deurbreek. Om goeie beweging op die kante te verseker is die perderuiters in die ou dae op die flanke aangewend. Die doel van die geveg was dus om die vyand se linie te disorganiseer, ‘n sielkundige skok te veroorsaak en die sielkundige bande wat die soldate bymekaar hou, behoorlik te skud. Dan verander die ge-ordende leër in ‘n wanordelike groep individue en vind die slagting plaas.
Die ontwerp van die geveg is natuurlik nie altyd so eenvoudig nie, want daar word gebruik gemaak van voorspel en skyn- en kwelaanvalle. Die doel hiervan is om die vyandelike magte vas te pen op ‘n plek, hulle moreel te ondermyn, hulle uit te put en dan op ‘n besliste wyse op ‘n bepaalde swakpunt met alle mag aan te val. Om dit teen te werk, het elke mag ‘n reserwegroep wat altyd gereed gehou word om die werklike aanval teen te staan. Die kuns van oorlogvoering bestaan dus daarin dat ‘n mens se eie magte se eenheid bewaar moet word, terwyl dié van die vyand verbrokkel moet word. Dit dui op die uiterse belangrikheid van die sielkundige faktor.
