Die mensdom is besig met ‘n ontwikkelingsproses. Dit verloop egter nie gelykmatig nie, maar in fases of golwe, en soms word die ontwikkeling weer vêr teruggesit deur konflik.
Daar word gesê dat die ontwikkeling plaasvind aan die hand van verskillende ekonomieë:
Ons lewe nou in die oorgang tussen die industriële ekonomie en die inligtingsekonomie, en met die ontdekkings wat in terme van die bio-wetenskappe gemaak word, begin ons sulke klein beelde kry van die bio-ekonomie wat nader skuif. Vorige ekonomieë gaan nie heeltemal tot niet nie maar bly voortbestaan op ‘n baie lae vlak ten opsigte van die opeenvolgende ekonomie, maar word heeltemal daardeur oorskadu.
Elkeen van die ekonomieë gaan deur 4 stadia:
Die wetenskaplike en tegnologiese stadium waar die veld ontdek en uitgepluis word.
Die infrastruktuurstadium waar strukture geskep word om die tegnologie te benut.
Die besigheidstransformasiestadium wanneer die tegnologie optimaal besigheid oplewer.
Die kommoditeitstadium wanneer die ekonomie effektief funksioneer en nie verder verbeter kan word nie.
Ons bevind onsself op die laaste kwart van die industriële ekonomie (vernaamlik in die ontwikkelende lande van die wêreld) met die inligtingsekonomie wat nou behoorlik op dreef begin kom. Dit gaan besliste klemverskuiwings te weeg bring. Waar die besit van grondstowwe vantevore ‘n sterk punt was, word die beheer van informasie en inligting nou belangrik. Eienaarskap van grond en eiendom was in die vorige bedeling belangrik – nou word kennis belangrik. Aanvanklik was goedkoop arbeid ‘n belangrike faktor – dit word nou belangrik om vaardighede en idees te hê. Dit sal ook tot veranderinge op die sosio-politieke gebied lei. Die rol wat regerings gespeel het, sal kleiner word en die individu en entrepeneur sal meer mag in sy eie hande hê. Waar in die verlede die staat rigting gegee het met formele besluite, sal die individu al hoe meer vind dat hy homself moet bestuur. Uitvoering deur staatsdepartemente sal stelselmatig vervang word deur die uitvoering deur gedesentraliseerde strukture en belangegroepe. Dus sal die klem verskuif van afhanklikheid van die staat tot selfstandigheid en selffinansiering.
Op die wêreldvlak is daar 3 tendense te bespeur, naamlik globalisering en liberalisering, die onvermoë van sekere politieke leiers om politieke onderdrukking te beëindig en die opkoms van multinasionale groepe wat wêreldwye beheer sal uitoefen. Dit sal die vloeibare toestande in die wêreld laat voortduur, veral gesien in die lig daarvan dat tendense soos globalisering deur sommige groepe teengestaan sal word. Die wêreld sal toenemend polariseer met groepe van state wat suksesvol globaliseer en groepe wat al hoe meer agteruitgaan en gemarginaliseer word.
Die magsbalans in die wêreld kan op verskeie wyses ontwikkel. Een moontlikheid is dat wêreldstate ‘n belangrike rol sal bly speel. ‘n Ander is dat multinasionale organisasies, oorgrense heen, onbeperk deur soewereiniteitsoorwegings, en minder gestruktureerd, ‘n belangriker rol kan speel. Tendense dui daarop dat daar sterk magspole in die wêreld sal bestaan in die VSA, die Europese Unie en Suidoos-Asië. Die oorheersende magtige posisie van die VSA (ekonomies gesproke 50% groter as die naaste teenstander) is soms problematies aangesien hulle maklik optree in eie belang sonder inagneming van die effek op die res van die wêreld, wat tot irritasie by ander state lei, veral ten opsigte van Frankryk, die Russiese Federasie en die Republiek van China. Aan die ander kant is die Westfaliese model van die staat besig om te misluk in ander dele van die wêreld. In Asië lê die ontwikkelingspotensiaal by Japan en die Republiek van China, terwyl Rusland bepaalde probleme het wat toekomstige ontwikkeling strem, soos byvoorbeeld kriminaliteit en korrupsie, onvermoë van politieke stelsels om leiding te gee, ens. Die ontwikkelde wêreld sal waarskynlik suksesvol kan integreer in die wêreldwye ekonomie, terwyl in die ontwikkelende state daar ‘n gemengde situasie sal wees en heelwat van die state waarskynlik sal misluk.
Bepaalde brandpunte wat in die wêreld bly voortbestaan is onder andere die volgende areas:
Republiek van China en Taiwan asook China/Rusland
Noord-Korea
Indië en Pakistan asook Indië/China
Rusland en Kroasië: interne onstabiliteit –as gevolg van die interaksies tussen Islam en Ortodokse Christendom; ook Rusland/Japan
Iran
Irak
Indonesië
en moontlik ook ‘n VSA/EU-handelskonflik.
Bronne van nuwe konflik in die wêreld kan spruit uit faktore soos: globale bevolkingsverskuiwings, nuwe markte, kommersialisering en uitbuiting van inligtingstegnologie, toenemende beskikbaarheid van kommunikasiemiddele, finansiële beheer deur die nuwe informasie-tegnologienetwerke, ens.
Globalisering sal van die volgende gevolge hê: Die VSA sal die wêreld domineer terwyl baie state verswak en sommige selfs faal. Wêreldwye organisasies sal meer en meer beherende rolle speel. Groot finansiële onstabiliteit word voorsien en die soewereiniteit van die state sal al hoe meer onder druk kom, terwyl wêreldwye en streeksorganisasies meer gesag sal oorneem. Terselfdertyd kan ‘n etno-kulturele verwerping van globalisering in party state ook verwag word. Dit sal ‘n uitdaging wees vir die wêreld om die ontsaglike ekonomiese sosiale en tegniese ongelykhede in die wêreld te bestuur, asook die verwydering wat as gevolg daarvan tussen die ekonomiese magsblokke kan ontstaan.
