*dipnotlar yazıda nerede kullanılmışsa oraya parantez içinde yapıştırılmıştır

**************************************************

Mücadele

Türk-İş: Sıra “sarı particilik”te!

Düzenden ve düzen partilerinden giderek kopan emekçiler için Türk-İş aracılığıyla yeni bir barikat hazırlanıyor. Ve bu barikat "sınıfın kendi partisini kurma" gibi işçilerin taleplerini, özlemlerini istismar eden bir demagojiyle örülüyor.

Evet, sarı sendikacılık, egemen sınıflar adına bir görev daha üstleniyor; Türk-İş parti kurma hazırlığında...

Kuşkusuz böyle bir projeye kamuoyunun hazırlanmaya çalışılması, tek başına Türk-İş yöneticilerinin "kişisel" bir kararı ya da istemi olarak görülemez. Bu, sarı sendikacılığın, düzenin bugünkü açmazları ve tıkanıklıkları karşısında biraz daha fazla devreye sokulmasıdır.

Bir sendika olarak emekçilerin hakkını ne kadar savunduğu bilinen Türk-İş’in, parti olarak da ne yapacağı bellidir. Haber-İş Teşkilatlandırma Sekreteri Ali Çelik’in böyle bir parti için ileri sürdüğü "Milletvekili seçilen sendikacıların çalışanların sorunlarını unuttuğu" gerekçesi de, aslında bunun bir göstergesidir. Bu kez SHP’den, DYP’den değil de, Türk-İş’in kuracağı partiden Meclis’e girecek olan profesyonel sendikacıların tavrı farklı mı olacak? Elbette hayır. Zaten sorun ya da gerekçe de bu değil.

Onlar iyi biliyorlar ki, işçilerin düzenden, düzen partilerinden kopuşu, özünde sarı sendikacılıktan, Türk-İş’ten de kopmalarıdır. Önlemeye çalıştıkları budur.

Parti kurup iktidara ortak olan bir Türk-İş’in ne yapacağını tahmin etmek için kahin olmak gerekmiyor bu ülkede. Sarı sendikacılığı tanımak ve biraz geriye dönüp bakmak yetiyor.

Cunta döneminin hükümetine hiçbir sıkıntı duymadan Genel Sekreteri Sadık(247)Şide’yi bakan olarak veren Türk-İş, aynı rahatlıkla cuntanın tüm uygulamalarının altına imza atabilmiştir. Sarı sendikacılığın partisinin bir an için bugünkü iktidarda yer aldığını varsayalım. Türk-İş infazlara, Kürdistan’da yürütülen kirli savaşa, yeni terör yasalarına karşı mı çıkacaktır? Sorunun yanıtı bugünden bellidir.

İşçi sınıfının kendi partisini kurma gibi bir ihtiyacı vardır bu ülkede. Ancak bu parti Türk-İş’in salonlarında değil, emekçilerin, halkın devrimci mücadelesi içinde kurulacaktır ve kurulmaktadır da. Bugün işçi sınıfının, tüm emekçi halkın çıkarlarını savunmak açısından düzen partileri işçilerden ne kadar uzaksa, Türk-İş de o kadar uzaktır.

Bugüne kadar işçilere, halka yönelik tüm saldırılar karşısında bol bol "uyarı" yaparak işçi sınıfının muhalefetinin önünü tıkama rolünü üstlenen Türk-İş’in parti kurma manevrası da aynı işlevi taşımaktadır: Tepkileri ve arayışları düzenin kanalları içinde boğmak.

Ancak eklemek gerekir ki, aynı işlevi gören onlarca düzen partisi yanında bir de Türk-İş’in partisi sisteme hiçbir şey eklemeyecek, işçi sınıfının arayışlarının ve devrimci bir rotada yürümesinin nihai anlamda engeli olamayacaktır.

(İşçi Sınıfının Düzenden Kopuşuna Yeni Barikat başlıklı yazıdan, Sayı: 79, 8 Ocak ‘94)