Dişimizdaki DÜnya- iÇİMİzdeki DÜnya

İnsanlara bize içimizde olanı geri yansıtırlar, çünkü bilinçaltı olarak bunu biz onlardan ister ve çağırırız. İşte bu yüzden hayatımızda belli türde insanlar ve durumlar tekrar tekrar ortaya çıkmayı sürdürür. Mucize, siz bir veçhenizi gerçekten sahiplenip benimsediğinizde meydana gelir. O noktada, size aynalık eden kişi ya o davranışı sergilemeyi bırakacaktır yada siz o kişiyi hayatınızda istememeyi seçebilecek hale geleceksiniz.

Eğer ruhumuzun amacı bütün olmaksa, biz sürekli olarak bütün olmak için, görmemiz gerekenleri çağıracağız. Biz daha çok yanımızı sahiplendikçe, hayatımıza da daha sağlıklı insanlar girecektir.

Zaman ayırıp neyi sahiplenmek istemediğinizi düşünün. Bir şeyi sahiplenmeye karşı direnç hissettiğinizde, onu atlayıp geçmeyin. Bu direncin nereden geldiğini görebilenedek araştırın. Hangi yargılarda bulunduğunuza dikkat edin. O özelliği sergilediğiniz zamanları yazın. Eğer bu konuda zorlanırsanız, bir arkadaşınızdan yardım isteyin. Eğer dikkatinizi bir başkasının hoşlanmadığınız bir veçhesi üzerinde topluyorsanız, bunun sizin de o aynı veçheye sahip olmanızdan kaynaklandığını hatırlayın.

Sahiplenilecek en zor sözcükler daima, birinin bize yanlış yaptığını düşündüğümüz olaylarla ilişkilidir. Opray Winfrey “yaralarınızı bilgeliğe dönüştürün” demişti. Kırgınlıklarınıza, küskünlüklerinize tutunmak yerine onlardan ders alın. Onlar sizi nereye götürdüler? Eğer o kötü deneyimi geçirmemiş olsaydınız, hayatınızda şimdi kim olmayabilecekti? Ve yaralarınıza tutunmanız, hayallerinizi gerçekleştirmenizi nasıl engelliyor? Siz gelişip öğrenmek için yaralarınızı kullandığınızda, kurban olmayı sürdürmek zorunda kalmazsınız. Size zarar vermiş olan o kişiye bakın, o kişinin hangi veçhelerine fişi taktığını­zı inceleyin. Ve o şeyleri kendi içinizde bulabildiğinizde, ar­tık o kişiye bağlı olmayacak ya da ondan etkilenmeyeceksi­niz.

İki keşişle ilgili bir Zen öyküsü vardır. Bu iki keşiş evle­rine gitmek üzere yolculuk yaparken hızlı akan bir nehrin kıyısına gelirler. Orada karşı kıyıya geçemeyen genç bir ka­dın görürler. Keşişlerden biri kadını kucaklayıp nehirden ge­çirir ve karşı kıyıya bırakır. Sonra iki keşiş yollarına devam ederler. En sonunda nehri tek başına geçen keşiş kendini tu­tamaz ve diğer keşişe çıkışarak, "Biliyorsun, bir kadına do­kunmak dini kurallarımıza aykırıdır. Sen bizim kutsal yemi­nimizi bozdun," der. Diğer keşiş şöyle yanıt verir: "Kardeşim, ben o genç kadını nehir kıyısında bıraktım. Sen onu hâlâ ta­şıyor musun?"

Siz eski yaralara tutunduğunuzda, yola o yükü taşıya­rak devam edersiniz.

Geçenlerde Morgan adlı genç ve güzel bir kadınla çalıştım, o mide kanserine yakalanmıştı. O beni görmeye geldiğinde yaşama arzusu pek kalmamıştı ve kanse­rin yaşamını almasına boyun eğmişti. Morgan aslında öfke doluydu. Kendisine duygusal ve fiziksel olarak sürekli kötü davrandığı için annesinden nefret ediyordu. Otuz yaşlarında olmasına, ve birçok kendini-geliştirme seminerine katılmış olmasına rağmen, Morgan annesine duyduğu düşmanlık ve nefretten kurtulamamıştı. Böylece Morgan ile birlikte, onun, çok güçsüz olmasına rağmen seminerime katılıp zehirli duy­gularını boşaltma konusunda çalışmasına karar verdik.

Seminerlerimde belli bir noktada herkesten sahiplen­mekte en zorlandıkları beş sözcüğü yazmalarını isterim. Sonra, çiftler oluşturarak birbirine aynalık etme alıştırması yaparız; bu alıştırmayı her bir kişi bu beş niteliğiyle ilgili tüm duygusal enerji yükünü boşaltıncaya dek sürdürürüz. Örneğin, benim yüklü sözcüklerimden biri "beceriksiz" ise ben, "Ben beceriksizim" derim, ve partnerim gözlerime baka­rak, "Sen beceriksizsin" der. Sonra ben, "Ben beceriksizim" diye tekrarlarım, ve o da, "Sen beceriksizsin" diye tekrarlar. Bu benim için beceriksiz olmanın ya da sizin bana beceriksiz demenizin artık önem taşımayacağı noktaya dek sürdürülür. Sırf sözcüğü tekrar tekrar yüksek sesle söylemek bizim o sözcükle anılmamıza ve o niteliğe sahip olmamıza karşı duy­duğumuz direnci kırar.

Bu alıştırmaya başlamadan önce, genelde, salonda dola­şıp insanların listelerini kontrol ederim, çünkü onlar çoğun­lukla başka herkesin açıkça gördüğü, ama kendilerinden saklı olan sözcükleri-nitelikleri bu listeye dahil etmezler. Ben o gün Morgan'ın yanına gittiğimde o kendi sözcüklerini sahiplenmekle meşguldü, ama Morgan'ın annesinden söz ederken hep kullandığı bir sözcüğün onun listesinde yer al­madığını fark ettim. Onun için bunu sahiplenmenin önemli olduğunu bilerek, Morgan'ın partnerine "deli" sözcüğü üze­rinde çalışmasını söyledim.

Morgan bana öfkeyle baktı. "Ben deli değilim ve sen de bunu biliyorsun," dedi. Bir kez daha, ona eğer biz her şeysek, o zaman onun nasıl olur da deli olmayacağını sordum ve onun bana deli diyebileceğini ve bunu hiç umursamayacağı­mı söyledim. Morgan'ın partneri de kendisine deli dememizi umursamıyordu. Morgan önce sinirinden kıvrandı, sonra ağ­ladı, sonra da kusacağını hissettiğini söyledi. O deli olduğunu bir türlü söyleyemiyordu, bu sözcük onun ağzından çıkamıyordu. Morgan'ın partneri ve ben ona bakıp, "Deli! Söyle! Onu sahiplen, Morgan! Deli" diye bağırdık. Ona, "Söyle bana Morgan, hayatında ne zaman deli olmuştun?" diye sordum. Morgan delilik olarak görülebilecek birkaç olayı berrak bir biçimde hatırladı, ama sözcük hâlâ onu durduruyordu. Tüm istediğim onun, "Ben deliyim" dediğini işitmekti. Eğer bu sözcüğü yeterince uzun bir süre tekrarlayabilirse, onun tüm enerjisini ve Morgan'ın yaşamı üzerindeki gücünü yitireceği­ni biliyordum. Korktuğumuz şey tezahür eder. Ve Morgan için delilik onun hastalığı şeklinde gelmişti. O hiç özgür de­ğildi. Ama, şimdi en büyük korkusunu ve kâbusunu sahip­lenmenin eşiğindeydi. Morgan o gece eve, "Ben deliyim" diyebilerek gitti, ama hâlâ onu tamamen hissetmiyordu. Ancak daha sonra sıcak bir banyo alıp bu sözcüğü kendi kendine sa­atlerce tekrarladıktan sonra bunu başardı. Birkaç ay sonra o bana bir mektup yazdı.

"Deliliğe sahip çıkabilmek için çocukken yaşadığım ve delilikle ilişkilendirdiğim her türlü korkuyu ve her şeyi aş­mam gerekti. Onu sahiplenip benimsemek ve bırakmak zo­rundaydım. Bir kez onu sahiplenince, dizlerimin üzerine çö­küp dua etmeye başladım. "Sevgili Tanrım, gözlerimi aç, annemdeki güzelliği görmeme yardım et," dedim. Sonraki kırk beş dakika boyunca annemi ve kendimi yargılamayı bıraka­bilmek, annemin elinden gelenin en iyisini yaptığını kabulle­nebilmek için içtenlikle dua ettim. Kendimi bilinçsizce suçla­dığım, incittiğim, kendimi sevmediğim ve hasta olduğum için kendimi bağışlayabilmem için dua ettim. Varlığımı çok güzel bir huzur duygusunun kapladığını hissettim. Bu çalışmadan önce sırf annemi düşünmek bile beni sinirlendirip gerginleştirirdi, şimdi ise sadece huzur hissediyordum. Bu alıştırma kapıyı açtı ve ben o kapıdan geçtim. Kanser yayılmayı kesti ve yavaş yavaş gerilemeye başladı."

Morgan artık kanserden kurtulmuş bulunuyor. Testler bu hastalığın hiçbir belirtisini göstermiyor. Morgan kendi veçhelerinden nefret etmeyi bıraktığında, kendini ve annesi­ni bağışlayabildi. Bugün o bana, "deli" sözcüğünü sahiplen­menin bu sürecin en zor bölümü olduğunu söylüyor. İş anne­sini kendi içinde görmeye geldiğinde, Morgan'ın gözleri sım­sıkı kapanmıştı. Ama bir kez öfke ve kırgınlıktan ölmekte olduğunu idrak ettiğinde, kendisine varlığının bütününü ku­caklayıp benimseme iznini verdi. Gölgenizi sahiplenmeniz, bedeninize bütünlüğe doğru olan doğal eğilimini tekrar ka­zandırır. Siz bütün olduğunuzda şifa da bulursunuz.

Değişim-dönüşümün kendisi sadece saniyeler alır. O al­gılamada, baktığımız merceklerde bir değişimdir. Eğer biz dünyayı bir çekiçmişiz gibi görürsek, o zaman her şey bir çivi gibi görünür. Eğer biz bir çekiç olmaktan çıkıp bir cıvataya dönüşürsek, o zaman her şey bir cıvata somunu gibi görü­nür. Algılarımız daima kendimizi nasıl gördüğümüz ve ne­yin iyi, kötü, doğru yanlış olduğu, neden hoşlandığımız ve neden hoşlanmadığımız hakkında verdiğimiz kararlar tara­fından renklendirilir. Eğer siz mercekleri, "Ben dünyadayım"dan, "Ben dünyayım"a dönüştürürseniz, her şey olmanızın sadece uygun değil, zorunlu olduğunu da anlayacaksınız.

Bunun çoğu insan için kabul edilmesi zor bir kavram olduğunu biliyorum. Bize kendi hakkımızda asla olumsuz şeyler söylemememiz öğretilmiştir. Eğer ben kendimi değer­siz hissederek uyanırsam, böyle hissetmiyormuşum gibi gö­rünmem gerekir. Benim kendime değerli olduğumu söyle­mem ve o gün daha sonra kendimi gerçekten değerli hissede­ceğimi umut etmem gerekir. İşyerine kendimi değerli hissediyormuşum gibi görünerek gitmem gerekir, çünkü kendini değersiz hissetmek uygun bir şey değildir. Böylece, kimsenin onun ardındakini görmeyeceğini umarak tüm gün boyunca değerlilik maskesinin ardında gizlenmem gerekir. Ama içimde kendim olmadığımı bilerek büyük bir umutsuzluk hissedeceğimdir ve tüm bunlar değersiz olmayı sahiplenip benimseyememem yüzündendir. Biz bu veçhemize direnir ve bir değersiz kişi türünü yargılarız. Bize onaylamalar yapmamızın yararlı olacağı söylenmiştir. Ama seminerlerimde insan­lara söylediğim gibi, eğer biz acı biberin üzerine dondurma koyarsak, birkaç kaşık dondurmadan sonra yine o biberi tadacağızdır. Biz olumsuz özellikleri benliğimizle bütünleştirdiğimizde, artık onaylamalar yapmaya ihtiyacımız kalmaz, çünkü o durumda biz hem değersiz hem değerli, hem çirkin hem güzel, hem tembel hem de çalışkan olduğumuzu biliriz. Biz ancak ya biri ya da diğeri olabileceğimize inandığımızda, sadece doğru şeyler olmak için içsel mücadelemizi sürdürü­rüz. Biz sadece güçsüz, bayağı ve bencil olduğumuza inandı­ğımızda (ki arkadaşlarımızın ve ailemizin bu özelliklere sa­hip olmadıklarına inanırız), utanç duyarız. Ama, siz evrende­ki tüm özellikleri sahiplendiğinizde, içinizdeki her veçhenin size öğretecek bir şeyi olduğunu anlayacaksınız. Bu öğret­menler sizin dünyadaki tüm bilgeliğe ulaşmanızı sağlayacak­lardır.

Bazen, bir özelliği sahiplenmek için kendinize ya da başkalarına karşı duyduğunuz öfke birikimini boşaltmanız gerekir. İnsanlar, sık sık, bana kendilerine karşı öfke duyma­larının uygun bir şey olup olmadığını sorarlar. Ben “her ne hissediyorsanız onu hissetmeniz uygundur” diye yanıtlarım, içinizdeki her şeyi hissetmenize ve ifade etmenize izin verin. Kendinizi gerçekten sevebilmeniz için, kendinize ve başkala­rına karşı şefkat duyabilmeniz için tüm bu olumsuz duygu birikimini boşaltmanız gerekir. Siz duygularınızı sağlıklı bir biçimde ifade etmeyi hak ediyorsunuz. Duygularınızı ifade etmenin uygun olmadığı tek zaman bir başka kişiyi incittiği­niz zamandır.

Çığlık çığlığa bağırmak, birikmiş duyguları boşaltmak için iyi bir yoldur. Genelde sesimiz gerçekten bastırılmıştır ve biz tüm ses alanımızı kullanamayız. Siz tüm varlığınızla bağırmanıza izin verdiğinizde, bastırılmış enerjileri gerçek­ten temizleyebilirsiniz. Eğer kimseyi rahatsız etmek istemi­yorsanız, yüzünüzü bir yastığa gömüp bağırın. Eğer siz hiç gerçekten bağırmamışsanız, ya da bir hayli bağırışın olduğu bir evde büyümüşseniz, bağırmanın yanlış olduğuna karar vermiş olabilirsiniz. Ancak, unutmayın ki, "olamadığınız şey sizin olmanıza izin vermeyecektir." Öyleyse bağırın. Tüm duygular alanınıza ulaşmanız önemlidir.

Seminerlerimden birine altmışlı yaşlarının sonunda bu­lunan ve tüm yaşamında sesini hiç yükseltmemiş olan güzel bir kadın katılmıştı. Janet asla bağırmamış, asla sövüp say­mamıştı. Babası söyleye söyleye onun kafasına iyi insanların böyle şeyler yapmayacakları ve eğer babası tarafından sevgi ve saygı görmek istiyorsa onun kurallarına uyması gerektiği fikrini sokmuştu. Altmış yıl boyunca Janet kendisine söyle­nen şeyi yapmıştı. Ve şimdi onun boğazında sürekli yumru­lar (polipler) oluşup duruyordu. O en sonunda gelip beni bul­duğunda içine tıkıştırdığı tüm duyguyu salıvermeye ve baba­sına karşı çıkmaya hazırdı. Sağlık sorunlarının nedeninin bastırılmış duygu olduğuna inanmıştı. Ancak, hâlâ sesini güçlükle yükseltebiliyordu.

Beş gün boyunca hepimiz bağırdık, çığlıklar attık ve la­netler okuduk. Sonra Janet'in en büyük küfürlerden birini edebildiği an geldi. Bu nasıl bir boşalımdı! Janet'in tüm be­deni sarsılıyordu. Sonraki tüm gün boyunca o yüzünde bü­yük bir sırıtışla dolaştı. Babası uzun bir zaman önce ölmüş olmasına rağmen, onun bu çalışmayı yapması tüm cesaretini kullanmasını gerektirmişti. Altı ay sonra Janet kendini çok iyi hissediyordu ve boğazı yumrulardan tamamen temizlen­mişti. Kendisini neşeyle ifade ediyor ve en sonunda kendisiy­le ve babasıyla barıştığını hissediyordu.

Biz başkalarını incitmediğimiz sürece öfkemizi neşeyle ifade edebiliriz. Siz, nefret ettiğiniz bir veçhenizle yüz yüze geldiğinizde, onu ifade edin. Onu tüm yargılarınızı, utancınızı, acınızı ve bu sahiplenilmemiş veçhenizi sahiplenmeye karşı direncinizi salıverme niyetiyle ifade edin.

Kusur olarak algıladığımız şeylerin acısı bizi onları gizlemeye zorlar. Biz belli veçheleri yadsıdığımızda, onların zıddı olmaya çalışarak, durumu aşırı derecede telafi etmeye çalışırız. Sonra o yadsıdığımız veçheler olmadığımızı kendimize ve başkalarına kanıtlamak için tam bir dış kişilik yaratırız.

Norman’a gazetede onun hakkında yazılmasını istemeyeceği iki sözcüğü söylemesini istedim. O kendisine sıkıcı ya da aptal denmesini istemeyeceğini söyledi. Kahkahayla gülerek, "Kesinlikle" dedim. "Bugün seni tanıyan kimse senin sıkıcı ya da aptal olduğunu söyleyemez." Norman, her zaman ailesine öncelik verdiğinden, eğitimini tamamlayacak zaman bulamamıştı. Ama, otuz yıllık eşini kaybettikten sonra, master yapmak üzere okula geri dönmüştü. Evinin yakınındaki bir üniversitedeki bir programa kaydolmuş ve her gün bisikletiyle okula gidip gelmişti. Master programını takdirle bitirmişti ve şimdi doktora'sını bitirmek üzere çalışıyordu. Okula gitmediği zamanlarda, Norman tüm ülkeyi dolaşıp fiziksel sağlık ve yaşlanma süreciyle ilgili konferanslara ve derslere katılıyordu. Kısa bir süre önce kendi ruhsallığıyla temas kurabilmek için bir aylık bir Budist inzivasına katılmıştı. Norman'la karşılaşan herhangi biri onu sıkıcı ya da aptal bulabilir miydi? Tanıdığına herkes onu cesur, ilginç ve zeki buluyordu. Ama, Norman'ın sıkıcı ve aptal olmama kararı aslında onun hayatını yönetiyordu ve sonuçta o sıkıcı ve aptal olmadığını kanıtlamak için daima kendisiyle yarışıyordu. Ne kadar sıkı çalışırsa çalışsın, o veçhesinin asla ortaya çıkmamasını garantiye almalı için daima daha fazla şey yapmak ve dünyaya kendisinin akıllı ve ilginç biri olduğunu göstermek zorundaydı.

Norman için yaşamının nasıl sıkıcı ve aptal sözcükleri tarafından yönetildiğini görmek oldukça kolaydı. O hep başardığı şeylerin yeterli olmadığını hissediyordu. İroni, elbette, "sıkıcı" ve "aptal" sözcüklerinin ona muazzam bir dürtül azim ve sebat vermiş olmasıydı. Onlar onu ilginç insanları ve yerleri aramaya zorluyordu. Eğer bu iki sözcükten bu kadar çok tiksinmeseydi, Norman geçen dört yılda başardığı şeyleri başarma dürtüsüne sahip olur muydu, bilmiyoruz. Çalışmamızdan sonra Norman bu iki veçhenin armağanlarını algıladı ve kendisinin her şey olduğunu anladı. Biz aptal'ı bilmedikçe akıllı'yı nasıl bilebiliriz? Sıkıcı'yı bilmeden ilginç'i nasıl bilebiliriz?

Siz bir şey olmak istemeyerek içsel olarak yönetildiği­nizde, genelde, onun zıddı olursunuz. Bu sizin yaşamınızla gerçekte ne yapmak istediğinizi seçme hakkınızı sizden ça­lar. Norman kendine zaman ayırıp arkadaşlarıyla tatile çık­ma özgürlüğüne sahip değildir. O sıkıcı ve aptal bir yaşlı adama dönüşebileceği korkusuyla bir roman okumaya vakit ayırmayacak, ya da bir akşamı briç oynayarak geçirmeyecektir. O bu fırsatların sağlığı ya da ruhu için çok iyi olup olma­dığını görmek için bakamaz. Siz bir veçhenizi sahiplenmedi­ğinizde, o sizin yaşamınızı yönetir.

Eğer yakından bakarsak, hepimiz nerede sıkıcı ve aptal olduğumuzu görebiliriz. Eğer dürüstsek ve şu anda bu veç­heleri sergilemiyorsak, o zaman geçmişte sıkıcı ya da aptal olduğumuz bir zamanı hatırlamamız gerekir. Kendimizle il­gili kanılarımız en önemli kanılardır. Eğer biz kendi yaşa­mımız hakkında iyi şeyler hissediyorsak, başkalarının ne de­diklerini pek umursamayız. Norman'ın durumunda, o son üç yılı kitaplara gömülerek, sınıfında birinci olmak için harıl harıl çalışarak geçirmişti. Bazıları yaptığı tek şey çalışmak olduğu için Norman'ın sıkıcı olduğunu söyleyebilirler. Diğer­leri onun zamanını okula giderek harcadığı için aptal oldu­ğunu söyleyebilirler. Norman sıkıcı ve aptal yanını sevene ve onları psişesiyle bütünleştirene dek, dünyaya akıllı ve ilginç olduğunu kanıtlamaya zorlanacaktır. Biz bir şey olmamaya çalıştığımızda içsel kaynaklarımızı tüketiriz.

Biz tüm bu yanlarımızdan bir şeyler öğrenmek ve on­larla barışmak için buradayız. Gerçekten içten bir insan ol­mak için, sevip kabul ettiğimiz veçhelerimizin, yargılayıp yanlış bulduğumuz tüm veçhelerimizle birlikte varolmasma izin vermek zorundayız. Tüm bu özellikleri yargılamadan, sevgiyle hep bir arada tutabildiğimizde, onlar doğal olarak sistemimizle bütünleşeceklerdir. O zaman maskemizi çıkarı evrenin her birimizi ilahi bir tasarımla yarattığına güvenebiliriz. O zaman içimizdeki dünyayı kucaklayıp benimseyerek dimdik durabiliriz.
*** ALIŞTIRMALAR ***

Tamamen özgür olabilmek için, başka insanlarda gördüğümüzde rahatsız olduğumuz tüm nitelikleri sahiplenip benimseyebilmemiz gerekir.

1. Dördüncü Bölüm'deki 1. Alıştırma'da yer alan sözcükler listenize başvurun. Bir aynanın karşısında durun ya da oturun ve her bir sözcüğü tekrar tekrar söyleyin: "Ben (o özellik'im." O sözcüğü, onu kuşatan enerji dağılana dek tekrarlayın. Bu alıştırma gerçekten işe yarar. Ben, eğer bir özelliği sahiplenmeye karar vermişlerse, insanların bu alıştırmada başarısız olduklarını hiç görmedim. Eğer siz saplanır kalır ve bu özelliği sergilemiş olan birine öfke hissederseniz, ya da bu özelliğe sahip olduğunuz için canınız sıkılırsa, kendinize kızarsanız, aynanın karşısından çekilip bir yere oturun ve bir özelliğe bir nefret mektubu yazın. Öfkeyi bu şekilde ifade etmek sağlıklıdır. Bu mektupları sadece siz göreceksiniz. Onları bir başkasına postalayacak ya da okuyacak değilsiniz. Onları birikmiş duygularınızı boşaltmak için yazacaksınız!

Eğer ne diyeceğinizi bilmiyorsanız, "Sana ..... için kızgınım,” diye başlayın ve sonra hiç düşünmeden, elinizden geldiğince hızlı yazın. Aklınıza gelen her şeyi yazın. Gramer yanlışı yapmamak ya da anlamlı veya akla uygun şeyler yazmak: için uğraşmayın. Sadece eski duyguları ve zehiri boşaltmaya odaklanın.

Bu alıştırma bedenimizde depolanmış zehirli duyguları boşaltmanın bir yoludur. Eğer bu süreçte hisler ortaya çıkarsa, onlarla birlikte kalın. Acımasızca yargıladığınız sözcükleri söylemeyi özellikle zor bulabilirsiniz. Ağlasanız bile, bu işlemi sürdürün. Bir noktada sözcük üzerindeki enerji yükünün kendiliğinden boşaldığını fark edeceksiniz.

2. Aynı sözcükler listesini kullanarak, hayatınızda o özellikleri sergilediğiniz zamanları hatırlamaya çalışın. Eğer o özelliği sergilediğiniz bir zamanı hatırlayamıyorsanız, o zaman kendinize hangi koşullar altında o özelliği sergileyebileceğinizi sorun. Başka biri sizin bu özelliği sergilediğinizi söyleyebilir mi? Her bir sözcükten sonra verdiğiniz karşılıkları yazın.

..............................................................................................................................................................

KARANLIK YANINIZI BENİMSEMEK :

Çoğumuz iç huzurunu deneyimlemeyi özleriz. Bu yaşam bo­yu süren bir arayış, tüm varlığımızı kucaklayıp benimsemeyi gerektiren bir hedeftir. En nefret ettiğimiz niteliklerimizin bile armağanlarını keşfetmek sadece derin bir dinleme ve öğ­renme arzusunu, işlevsiz yargıları ve inançları bırakmaya gönüllü olmayı ve kendimizi daha iyi hissetmeye hazır olma­yı gerektiren yaratıcı bir süreçtir. Gerçek benliğimiz yargıla­maz. Sadece korku güdümlü ego'muz bizi korumak için yar­gıları kullanır. Bu, ironik biçimde, kendimizi idrak etmemizi engelleyen bir korumadır. Biz korktuğumuz her şeyi sevme­ye hazır olmalıyız. "Acılarım dünyanın ışığını gizler," der, Mucizeler Kursu.

Ego'nuzu ve onun savunmalarını aşmak için sessizleş­meniz, cesur olmanız ve iç seslerinizi dinlemeniz gerekir. Sosyal maskenizin ardında binlerce yüz gizlenir. Her bir yü­zün kendi kişiliği vardır. Her bir kişilik kendine has özellik­lere sahiptir. Bu alt kişiliklerle içsel konuşmalar yaparak egotist önyargılarınızı ve yargılarınızı paha biçilmez hazine­lere dönüştürebilirsiniz. Gölgenizin her bir veçhesinin mesaj­larım kucakladığınızda, başkalarına teslim etmiş olduğunuz gücü geri almaya ve hakiki benliğinizle bir güven bağı oluş­turmaya başlarsınız. Kucaklanıp benimsenmemiş niteliklerinizin sesleri mesajları, bilincinize girmelerine izin verildiğinde, sizi tekrar doğal ritimlerinizle denge ve uyum içine sokacaklardır. Onlar size kendi sorunlarınızı çözme ve hayatınızın amacını ortaya çıkarma yeteneğini tekrar kazandıracaklardır. Bu mesajlar sizi gerçek sevgi ve şefkati keşfetmeye götüreceklerdir.

Ben kendi alt kişiliklerimle iletişim kurmaya başlayana dek, bende ne yanlışlık olduğunu bulmama yardım etmeleri için başkalarına güvenip bel bağlıyordum. Böylece bir terapistten diğerine gittim. İhtiyaç duyduğum yanıtları almak için medyumlara, falcılara ve astrologlara başvurdum. Eğer bende bir yanlışlık olduğunu hissetmişsem, eğer kendimi kızgın ya da üzgün veya aşırı mutlu hissediyorsam, ne olup bittiğini bana söylemesi için birilerini aramam ve çoğunlukla bunun için onlara para ödemem gerekiyordu. Bu nasıl bir yaşam biçimiydi. Eğer onlar bana işitmek istediğim şeyleri söylemişlerse, onların çok iyi olduklarını düşünüyordum. Ama, eğer onlar bana duymak istemediğim bir şey söylemişlerse, bir başkasına ve sonra bir başkasına gidiyor ve aradığım yanıtı elde edene dek bunu sürdürüyordum.

Yaşamanın farklı bir yolunun olması gerektiğini biliyordum. Neden Tanrı bizi kendimizi anlayamayacağımız şekilde yaratmış olsundu ki? Neden Tanrı bizi, bizi anlatmalar için başkalarına para ödemek zorunda bıraksındı ki? Şimdi bizim kendimizi şifalandırıp bütünlüğe kavuşturacak şekilde çok akıllıca tasarlandığımızı idrak ediyorum. Ama, bazen başkalarının yardımlarından da yararlanabiliriz. Alt kişiliklerimizle konuşmak bu süreçte ilerlemek için mükemmel bir alıştırmadır.

Alt kişiliklerimizi incelemek kayıp yanlarımızı yeniden sahiplenmemize çok yardımcı olabilir. Önce bu yanlarımızı saptamalı ve sonra onlara bir isim vermeliyiz, ondan sonra onlardan ayrılabiliriz. Aslında onları isimlendirmek onlarla aramızda bir mesafe yaratır. Psikosentez'in kurucusu olan Roberto Assagioli şöyle der: "Biz benliğimizin özdeşleştiği her şey tarafından yönetiliriz. Biz özdeşleşmeyi bıraktığımız her şeyi yönetip kontrol edebiliriz." Eğer ben hoşlanmadığım özelliklerimden birini, örneğin sızlanıp yakınan yanımı alıp ona Sızlanan Wanda adını verirsem, o birden daha az tehdit edici görünür. Komik bir biçimde, ben bu veçhelerimi isim­lendirir isimlendirmez, onlara sevgi ve şefkat duymaya başlarım. O zaman geri çekilip onlara nesnel bir biçimde bakabi­lirim. Bu işlem bu davranışların yaşamınız üzerindeki pen­çelerini gevşetmeye başlar.

Ben alt-kişiliklerle ilk deneyimimi Orinda, California'daki JFK Üniversitesi'nde verilen bir kişilik ötesi psikoloji dersinde yaşadım. Her hafta duygusal şifanın farklı bir mo­delini öğreniyor ve deneyimliyorduk. Psikosentez'in öğretildi­ği hafta benim yaşamımı değiştirdi. Alt kişilikler dediğimiz farklı veçhelerimle iletişim kurdum ve onların kim oldukları­nı ve bütün olmak için neye ihtiyaç duyduklarını öğrendim. Hedef, elbette, onların armağanlarını bulmaktı. Ve her bir armağanı bulduğumda, sahiplenmediğim bir yanımı kabulle­nebildim.

Öğretmenimiz Susanne bizi hayali bir otobüs yolculuğu­na çıkaran bir imgeleme ile başladı. Bizden insanlarla dolu bir otobüsü gözümüzde canlandırmamızı istedi. Ben hayali otobüsümde birçok farklı türde insan gördüm. Bazıları yaşlı, bazıları gençti. Onlar mini etekten İspanyol paça pantolona dek her tarzda giyinmişlerdi. Orada şişman kızlar, sıska kız­lar, siyah saçlı, kızıl saçlı, iri göğüslü ve tahta göğüslü kızlar gördüm. Hayal edebileceğim her büyüklükte ve şekilde insan gördüm. Orada kısa boylu insanlar, uzun boylu insanlar, her renkten ve ulustan insan vardı. Orada sahtekârlar ve ermiş­ler vardı. Bu birçoğunu tanımak istemediğim insanlarla dolu büyük bir otobüstü. İlk düşüncem, "Ah, hayır, sen bundan daha iyisini yapmak zorundasın," oldu. Susanne, otobüsümüzde hoşlandığımız ve hoşlanmadığımız tüm insanları ta­nımamız gerektiğini söyledi.

Bu yolcuların her biri özel bir armağan getirmiş olan bir veçhemi temsil ediyordu. Hepsi oradaydı, her biri kendi­ne özgü bir şey sunuyordu, eğer onlarla yüzleşip bilgelikleri­ne kulak verirsem bu armağanları alabilecektim. Bize oto­büsten alt kişiliklerimizden biriyle inmemiz söylendi. Ve Şiş­man Bertha orada durmuş elimi tutmak için uzanmıştı. O benimle konuşmak isteyen ilk alt kişilikti. Onun yüzünü gördüğümde, "Bu kadınla asla bir yürüyüşe çıkmam. Birlik­te yürüyecek bir başka alt kişilik bulacağım," diye düşün­düm. Bertha bir buçuk metre boyunda görünüyordu ve çok şişmandı. Altmış yaşlarındaydı ve görünüş bakımından en kötü kâbusumdu. Kötü kesilmiş seyrek gri saçları yüzüne yapışmıştı. Keskin bir saç spreyi ve sigara kokuyordu. Üze­rinde iri turuncu puanlı bej bir giysi vardı. Omzuna sardığı bej polyester süveter eski paslı bir iğneyle tutturulmuştu. Bacakları şişmandı ve çorapları yırtıktı. Ayaklarında çok yıpranmış lastik pabuçlar vardı.

Gözlerimi çevrede gezdirip, beni Şişman Bertha'dan kurtaracak birini aradım. Hiç kimse öne çıkmadı. Bertha kızmış görünüyordu, en sonunda elimi yakalayıp beni oto­büsten aşağı sürükledi. Yakındaki bir sıranın üzerine oturduk ve Bertha konuşmaya başladı. O bana alt-kişiliklerim-den biri olduğunu ve onunla yaşamayı öğrenmek zorunda ol­duğumu bildirdi. Beni bırakıp gitmeyeceğini ve eğer kapalı zihnimi açarsam, onun sunacak çok şeyi olduğunu göreceği­mi söyledi. Sonra Susanne benden Şişman Bertha'ya bana ne öğreteceğini sormamı istedi. Şişman Bertha bana insanla­rı dış görünüşlerine göre yargılamamam gerektiğini söyledi. O benim sahte spiritüel görünüşümün ardını görebildiğini söyledi. Ben onunla tartışmak istedim, ama konuşmaya başlamadan, onu gördüğümde kendisine karşı çok fazla önyargı­ya sahip olduğumu, bu yüzden onunla zihnimin mahremiyeti içinde bile konuşmak istemediğimi fark ettim.

Şişman Bertha devam ederek, eğer bu sorunla başa çıkamazsam ruhen asla gelişip ilerleyemeyeceğimi söyledi. Ba­na şişman insanları hep yargıladığımı ve hayatımdaki in­sanların sadece dış görünüşlerinden rahatsız olmadığım in­sanlar olduklarını hatırlattı. İçimin derinliklerinde Bertha'nın haklı olduğunu biliyordum. Ruhsal olarak gelişkin ve dış görünüş gibi dışsal şeylerden etkilenmeyen biri gibi görünüyordum, ama kendi kendime yalan söylüyordum. Bu dav­ranışı bu mesele üzerinde yaptığım çalışmadan beri, yani yıl­lar önce bitirdiğimi düşünüyordum. Ama Şişman Bertha orada durmuş bana uyanmamı, yapılacak daha çok iş oldu­ğunu söylüyordu. Susanne bizden alt kişiliklerimize arma­ğanlarının ne olduğunu sormamızı istedi. Şişman Bertha onun armağanının bütünlük olduğunu söyledi. Eğer ben bu holografik evrenin bir parçası olduğuma gerçekten inanıyorsam, Bertha'dan hoşlansam da hoşlanmasam da onu kabul­lenmek zorundaydım. Bertha, kendimi tam olarak görmek için, karşılaştığım herkesin gözlerine sevgi ve şefkatle bak­mam gerektiğini söyledi. Ve onunla karşılaşmamın hayatı­mın en önemli karşılaşmalarından biri olacağını bildirdi. Haklıydı.

Şişman Bertha benim psişemin kabullenemediğim bir veçheme dayanan bir yaratımıydı. Bu yönlendirilen imgele­me çalışması sırasında o kendini ifade edebilmiş ve bana bü­yük bir ders vermişti. Bu deneyimimle tam olarak bütünleş­mem aylar aldı. Bertha ile ilgili her şey çok gerçek, çok saf ve çok doğaldı. Nasıl olur da bu kişi benim bilinçaltımın bir parçası olabilirdi? O nereden gelmişti, nasıl bu kadar bilge olabilirdi? Kendime bu soruları sorup durdum. Onu kabul­lenmeye çok direnmiş olsam da, Bertha hakkında daha çok şey bilmek istiyordum.

Yavaş yavaş otobüsümün arka tarafına doğru ilerleyip orada başka kişilerle karşılaşacak cesareti gösterdim. Kendimi bu imgelemede yönlendirdim ve hangi alt kişiliğin gelip benimle görüşmek istediğini sordum. Bu çılgın grupla ilk karşılaşmamda Öfkeli Alice gelip beni selamladı. O parlak kızıl saçları fırça gibi havaya dikilmiş, ufak tefek, zayıf biriydi. İlk sözleri, "Ufak tefek olmama rağmen güçlü kuvvetliyimdir, bu yüzden bana kötü davranmayı aklından bile ge­çirme," oldu. Alice benim ondan kurtulmaya çalışmamdan bıkıp usandığını söyledi. Belki de sahip olduğum en iyi dos­tun o olduğunu bildirdi. Öfkem orada bana rehberlik yap­mak ve beni uyarmak üzere vardı ve ben tehlikede oldu­ğumda Alice yüzüme haykırıyordu. Ben onun verdiği ipuçla­rını hep görmezden geldiğimden, o dikkatimi çekmek için çevremdeki herkese bağırmak zorunda kalıyordu. Alice bana onun armağanının beni daima sağlıklı ilişkilere yönlendire­cek güçlü sezgim olduğunu söyledi. Benim nadiren sağlıklı ilişkiler yaşamamın nedeninin içsel seslerimi dinlemek yeri­ne konuşmakla çok meşgul olmam olduğunu bildirdi.

Ben hep öfkemi uygunsuz biçimlerde ifade ettiğime inandığımdan, Öfkeli Alice'i kucaklayıp benimsemem zordu. Yıllardır öfkemden kurtulmaya çalışıyordum. Ama, Alice'in ortadan kaybolması gerekmiyordu; onun kabullenilmeye ve sevilmeye ihtiyacı vardı. O benim kafam yerine, kalbime kulak vermemi istiyordu. Daha sonra, ben Alice'i müttefiğim olarak düşünmeye başladığımda, o da sakinleşmeye başladı. O zaman, kontrol edilemez öfke patlamalarımın yerini sağ­lıklı, makul öfke ifadeleri aldı.

Sonra, koca çukulatalı pastalar yemekten hoşlanan Obur Greta ve kıpkısa etekler giymekten hoşlanan, ve ağzı bozuk olan Bayağı Trixie ile karşılaştım. Obur Greta bana? doğru badi badi yürüyerek Şişman Bertha'nın yakın bir arkadaşı olduğunu söyledi. Onun armağanı tüm insanlara kar­şı şefkat ve içsel bağlılık idi. O ayrıca bana yavaşlamamı, ve kendime dikkat etmemi söyledi. Benim ne kadar hızlı koştu­rup durduğumun hiç bilincinde olmadığımı bildirdi. Ben bir "yapma" makinesiydim. Ve o bu tempo karşısında heyecanla­nıp tedirgin oluyor, ve kendini köklenmiş hissedebilmek için oburca yemek yiyordu. Öte yandan, Bayağı Trbrie zarafet armağanıyla gelmişti. O benim kendime asil biri gibi muamele etmemi ve vakur bir biçimde davranmamı istiyordu. Böyle yapmadığımda ise o patlıyor ve gösteriş yaparak ve dikkat merkezi olarak bunu sergilemek zorunda kalıyordu. Ben tüm bu olumsuz özelliklerin olumlu yanlarını araştırdığımda ve onları sahiplenmeye başladığımda, onlar benim hayatımı yö­netmeyi bıraktılar. Onlar psişemin büyük öğretmenleriydi. Ben onların kendilerini sevmem, ya da sadece yavaşlamam konusundaki ricalarına karşılık verir vermez, onlar bilinci­min bütünleşmiş bir parçası haline geldiler ve benim özsevgisi ve bütünlük duygumu zenginleştirdiler. Bu nitelikleri kucaklayıp benimsediğimde, artık yarım kilo dondurma ye­mem ya da çok kısa etekler giymem gerekmedi. Ben yeni dostlarımı kabul eder etmez, onlar benim yaşamımda ortaya çıkmayı bıraktılar.

Ben bu yöntemi San Fransisco'da Rich adlı bir adamla yaşarken öğrendim. Onunla birbirimizin gölgeleri hakkında konuşmanın eğlenceli bir yol olduğunu görmüştük. Uzun bir yolculuk sırasında, birbirimizin, ilişkimizde sık sık ortaya Çıkan alt-kişiliklerinin bir listesini yaptık. Bu liste şöyleydi:
DEBBİE

Direnen Rita- Öfkeli Alice -Hükmedici Dixie- İnceleyici Percilla -Prenses Paulina -Yogi Yolanda- Kontrol edici Carrie- Aşık kız Laurie Adil Renee
RİCH

Hükmedici Dick- Çok-bilmiş Nick-Kendi bildiği gibi yapan Marvin - Spor-düşkünü Jimmy –Aşık erkek Benny- Uzman Ken -Öğretmen Tommy

Listemizi bir araya getirerek epey gülerdik. Ama, birbirimi­zin bize en zor anları yaşatır görünen bu yanları hakkında, ilişkimizde herhangi bir sıkıntı yaratmadan konuşmanın ciddi bir yolunu bulmuştuk. Sorunlar ortaya çıktığında, ben Rich'i suçlamayı bırakabilmiştim. Ona, "Sen bana hükmet­meye çalışıyorsun ve ben bundan hoşlanmıyorum," demek yerine, "Öyle görünüyor ki Hükmedici Dick bugün ortaya çıkmış. Benim için onunla konuşabilir misin?" diyebiliyordum. Bu asla kişisel bir saldırı gibi görünmediğinden, oto­matik olarak aramızdaki gerilimi boşaltıyordu. Eğer ben Rich'in bana söylemekte olduğu şeyi inceleyip işlemden ge­çirmeye başlamışsam, ki bunu sık sık yapıyordum, Rich, İn­celeyici Percilla'ya o gün ruh halinin buna uygun olmadığını söyleyebiliyordu. Ben bunu asla kişisel bir şey olarak almı­yordum, oysa her şeyi kişisel olarak almak ilişkilerde daima benim en büyük sorunlarımdan biri olurdu.

Alt kişilikler bizim kendi içimizde kabul edilemez bul­duğumuz davranışları gözler önüne sererler. Biz onları kabul edemediğimiz ya da etmediğimiz için kapatırız. Ben belli yanlarımı kapatmış olduğumdan, varlığımın bütünüyle te­ması yitirmiştim. İçime baktığımda, bu özelliklerin dikkati­mi çekmek için çığlıklar atmakta olduklarını keşfettim. Ve onlar bana rehberlik yapıp, hayatımın değişim-dönüşümünde bir sonraki basamağa yönlendirdiler. Ben sahip olduğu­muz özellikler kadar çok alt-kişiliğe sahip olduğumuza inan­dım. Kendi alt-kişiliklerimden en az yüz tanesini ortaya çı­kardım ve her ne zaman baksam daima yeni bir yüz, yeni bir ses, ve yeni bir mesaj bulabiliyorum. En karanlık alt-ki­şilikler bile armağanlar taşıyarak gelirler. Bizim sadece, bil­geliğin sesini işitmek için onların her biriyle biraz zaman ge­çirmeye gönüllü olmamız gerekir.

Siz iç dünyanızı araştırıp keşfetmek için zaman ayır­maya gönüllü olmalısınız. Eğer içinize yönelmezseniz, dışını­za yönelirsiniz. Siz içinize yönelip tüm varlığınızla bir ilişki oluşturduğunuzda, yaşamınızı seçtiğiniz yönde yönlendirme yeteneğinizi de tanımaya başlarsınız. Kendinize verebileceği­niz daha büyük bir armağan yoktur. O zaman siz, "Ben daha fazla sevgi, para, yaratıcılık ve daha fazla arkadaş ya da da­ha sağlıklı bir beden istiyorum," dediğinizde, bu isteklerinizi tezahür ettirmek için ihtiyaç duyduğunuz imana sahip olacaksınızdır.

İçsel seslerinizle bir iletişim başlattığınızda, güvenmek daima büyük bir sorun olur. En ortak soru şu olabilir: "Ger­çekten içsel gerçeğimi işittiğimden nasıl emin olacağım?" Alt-kişiliklerinize yaptığınız birkaç ziyaretten sonra bir alt-kişilikle mi konuştuğunuzu, yoksa olumsuz bir gevezeliği mi din­lediğinizi ayırt etmeniz kolaylaşır. Olumsuz iç sesiniz size nadiren olumlu bir mesaj ya da armağan verecektir. İçinizde hakiki bir yere erişmenize yardımcı olacak birçok yol vardır. Meditasyon zihni ve onun içsel gevezeliğini susturmanın ide­al bir yolu olabilir. Derin nefesler alarak zihninizi sessizleştirip bedeninizi gevşetmeniz kafanızın dışına çıkmanıza yardımcı olacaktır. Denenebilecek bir başka hızlı ve kolay yol, dans etmektir. Teybe güzel, hafif bir müzik koyun ve kendi­nizi yarım saat kadar bırakarak dans edin. Sonra oturup gözlerinizi kapatın, ve nefesinizi izlemeye başlayın. Bir kez gerçekten sessiz bir yere eriştiğinizde, kafanızın sesini kalbi­nizin sesinden ayırt etmeye başlayacaksınız. Bu biraz uygu­lama gerektirir, ama bir kez bu ayırt edişi başardığınızda, bu alt-kişiliklerinizi keşfetme sürecini çok kolaylaştırır. Ka­fanız kalpsiz olabilir. Kalbiniz ise, zaman zaman katılaşsa da, daima şefkat dolu olacaktır.

Alt-kişiliklerinizi ardına dek açık kollarla karşılamak önemlidir. Bunun söylenmesi kolaydır, ama yapılması her zaman kolay değildir. Bu en kötüyü beklemenin sizin lehinize işleyebileceği bir zamandır. O zaman karşılaştığınız şey büyük olasılıkla, düşündüğünüzden çok daha iyi olacaktır. İnsanlar karşılaştıkları alt kişilikler kadrosu karşısında çoğunlukla şoke olurlar, ama bunun nedeni, genelde, onların bir otobüs dolusu melekle karşılaşmayı beklemeleridir. Alt kişilikler kafasız bedenlere sahip olabilir ya da hayvan, canavar veya uzaylı gibi görünebilirler. Bir imgeleme sırasında psişenizde her ne deneyimliyorsanız, bu sizin için doğru imgedir. Karşılaştığınız kişilikleri ya da deneyimlediğiniz şeyi yargılamamak önemlidir.

Tanıdığınız kişileri -eski sevgililerinizi, eski patronları­nızı, aile üyelerini- görmek de sık rastlanan bir şeydir. Bul çoğu kez sizin iyi geçinemediğiniz biri olacaktır. Bu tanıdık yüzler bilinçaltınızda belirdiklerinde, onları görmezden gelerek geçiştirme dürtüsüne direnin. Onlarla birlikte kalın ve size ne öğretmeye çalıştıklarını bulun. Onları şimdilik unutmayı başarabilirsiniz, ama eğer onların sorunlarını hallet­mezseniz, onlarla hayatta tekrar tekrar karşılaşacaksınızdır. Bu istemediğiniz alt-kişilikleri atıp yenilerini alabilece­ğiniz bir iskambil oyunu değildir. Aslında görmeyi en az iste­diğiniz kişilikler size verecek en büyük dersleri olanlardır.

Geçenlerde her şeye sahip görünen bir kadınla çalıştım. Birçok kadın Shelly'nin eriştiği başarı, ün ve servet düzeyine erişmemiştir. O eğlence endüstrisinde başarı merdivenini tırmanmış ve zirveye ulaşmak için çok çalışmıştı. Basında da onun hakkında çok olumlu yazılar çıkmıştı, ama o eleştiriye karşı çok duyarlıydı. Çoğu insan için çok hızlı olan bir biçim­de gittikten sonra, Shelly kendi üzerinde çalışmak için işine birkaç ay ara vermişti. O sık sık saldırgan davrandığını fark etmişti ve bu yanından nefret ediyordu. O, "Ben saldırga­nım," dediğinde yüzü gerildi ve gözleri yaşlarla doldu. O bu veçhesine dayanamıyordu. Onunla bir süre yüz yüze oturduk ve ben ona tekrar tekrar, "Ben saldırganım, ben saldırga­nım" dedirttim.

Shelly hâlâ bu veçhesinden rahatsızlık duyuyordu, böy­lece ondan gözlerini kapatmasını istedim ve onu hayali bir otobüs yolculuğuna çıkarttım. Onun Saldırgan Allie adını verdiği bir alt kişiliği çağırdık. Allie kabarık kızıl saçlara sa­hipti ve ellili yaşların ortasındaydı. Lacivert bir takım giy­mişti ve güçlü bir mevcudiyete sahipti. İlk başta Shelly on­dan hoşlanmamıştı. Saldırgan Allie'den Shelly'ye vereceği armağanın ne olduğunu sorduk. Allie "koruma" dedi. O, Shelly'ye, kariyerini oluştururken onu koruduğunu söyledi. Allie kimsenin Shelly'nin yoluna çıkmamasını, kimsenin onu incitmemesini ya da hayallerini gerçekleştirmesini engelle­memesini sağladığını söyledi. O zaman Saldırgan Allie'ye bü­tün olmak için neye ihtiyaç duyduğunu sorduk. Allie sevil­mek ve kabullenilmek istiyordu. O Shelly'nin hırpaladığı bu berbat, bayağı, sinir kadın olmaktan bıkıp usanmıştı. Allie Shelly'nin ün ve itibar kazanmasını mümkün kılmış olan kiJ siydi. Şimdi biraz saygı görmek ve övülmek istiyordu. Onuıl kanısına göre, o Shelly'den çok şey istemiyordu, o sadece Shelly'nin yaşamında oynadığı rolün takdir edilmesini ve se­vilmeyi istiyordu.

Shelly yüzünde geniş bir gülümsemeyle kanepede uza­nıyordu. Adeta mest olmuştu. Saldırgan Allie'ye aşık olmuş­tu. O, yıllardır gömmeye çalıştığı bu yanını kucaklayıp be­nimsedi. Bu nitelik onun utanmasına ve kendinden nefret etmesine neden olmuştu. Burada paradoks şuydu ki, saldırganlığını benimsemeyerek, Shelly tüm başarısının armağan­larının keyfini çıkarmaktan da yoksun kalmıştı. O şimdi çalışmasının meyvelerinin tadını çıkarmakta özgürdü.

Bu ge­nelde böyle işler. Siz size verecek bir armağanı olan bir nite­liğe sahipsinizdir. Hayatta istediğiniz bir şeyi elde etmenize yardımcı olması için bu armağanı çağırırsınız. Sonra bu veç­henizi psişenizle tam olarak bütünleştirmediğinizden ve onun hakkında olumsuz bir yargıda bulunduğunuzdan, o ken­di başına bir yaşama sahip olur ve uygunsuz biçimlerde davranmaya başlar. Biz ilişkimizi kopardığımız nitelikleri ku­caklayıp benimseyene dek, onlar ihtiyaçları karşılanana dek kendilerini böyle uygunsuz biçimde sergilemeyi sürdürecek­lerdir. Direndiğiniz şeyin varlığını ısrarla sürdüreceğini ha­tırlayın. Shelly Saldırgan Allie'yi kabullendiğinde, saldırgan olmayla ilgili ıstırabı da ortadan kalktı. Şimdi o bu veçhesi­ni sadece uygun olduğunda kullanma özgürlüğüne sahip.