Doktor ZƏHİRƏDDİN əl-MƏDƏNİ

ƏSHABƏLƏRİN MƏDHİ
1 — Budur, Əmirəlmöminin, müsəlmanların dör-düncü raşidi xəlifəsi və onlarda birinci imam sayı-lan Əli ibn Əbu Talib (Allah ondan razı olsun!) Rəsulullah səlləllahü əleyhi və səlləmin əshabələri-ni bu sözlərlə mədh edir: “Mən Məhəmməd səlləllahü əleyhi və səlləmin əshabələrini görmüşəm. Sizlərdən bir nəfərin də onlara bənzədiyini görmürəm. Onlar səhəri saçları dağınıq, üzlərinin rəngi bomboz ol-duğu halda qarşılayırdılar, çünki gecələri ibadətdə keçirirdilər. Bütün gecəni Allahı zikr edə-edə ayaq üstə durduqlarından bir ayaqlarını götürüb o birini qoyurdular, elə bil qızmar kömür üstündə dayanıblar. Çox səcdə etdiklərindən alınlarında səcdə izi olar-dı. Allahın adı çəkilən kimi gözlərindən yaş axar, paltarları islanardı, Allah cəzasından qorxduqları üçün və Allahdan savab dilədikləri üçün tufanlı gün-də ağaclar silkələnən kimi silkələnib-əsirdilər”.⁴¹¹

Əli (Allah-təala ondan razı olsun!) iki qoca — Əbu Bəkr və Ömər (Allah onların hər ikisində razı ol-sun!) haqqında demişdir: “Deyildiyi kimi, müsəlman-ların ən yaxşısı, Allaha və Onun Rəsuluna ən yaxını xəlifə Siddiq (Əbu Bəkr — tərc.) və xəlifə Faruq (Ömər — tərc.) olmuşlar. Canıma and içirəm ki, on-ların Islamda yerləri həqiqətən böyükdür. Onların yoluxduğu adam şiddətli islam xəstəliyinə tutular. Allah onlara rəhm etsin və onların gördükləri ən yaxşı işlərə görə mükafatlandırsın”.⁴¹²

Onların altıncı imamı Əbu Abdulladan da rəvayət olunmuşdur ki, o, Əbu Bəkrin və Ömərin hakimiy-yətini qəbul edirdi. Bu haqda Küleyni Əbu Bəsirin belə dediyini rəvayət edir: “Mən Əbu Abdullanın yanında idim. Bu vaxt Ümm Xalid onun (yəni Əbu Abdullanın) yanına girməyə icazə istədi. Əbu Abdulla mənə dedi: “Sən onun nə dediyini eşitmək istər-dinmi?” Mən dedim: “Bəli”. O, qadına daxil olmağa icazə verdi və məni öz yanında xalçanın üstündə əy-ləşdirdi. Sonra qadın daxil oldu və danışdı. Mən gördüm ki, o, bəlağətli arvaddır. O, Əbu Abdulladan onların ikisi (Əbu Bəkr və Ömər) haqqında soruşdu, Əbu Abdulla ona dedi: “Sən onların hakimiyyətini qəbul edirsən?” Ümm Xalid dedi: “Mən Rəbbimə rast gəlsəm, ona deyərəm ki, sən mənə onların hakimiyyə-tini qəbul etməyi əmr etmisən”. Əbu Abdulla dedi: “Düzdür”.⁴¹³

Məşhur şiə Əli ibn Isa Ərdəbilinin “Kəşf əl-ğümmə fi mərifət əl-əimmə” kitabında rəvayət etdiyi kimi, onun (Əbu Abdullanın) atası Məhəmməd Baqirin “Ən böyük doğrucul”u (“əs-Siddiq əl-əkbər”i) mədh et-məsi haqqında məlumat vardır. Həmin kitabda göstə-rilir ki, imam Əbu Cəfərdən soruşmuşlar ki, qı-lıncı bəzəmək olarmı? O demişdir ki, olar, Əbu Bəkr Siddiq öz qılıncını gümüşlə bəzəyərdi. Soru-şan adam ona demişdir ki, sən də ona “Siddiq” deyir-sən? Imam yerindən dik atılmış və demişdir: “Bəli, Siddiq deyirəm, bəli Siddiq deyirəm. Kim ona Siddiq deməsə, Allah onun sözünü bu dünyada və axirətdə təs-diqləməz”.⁴¹⁴

Məlumdur ki, Siddiqin yeri peyğəmbərlikdən bir mərtəbə aşağıdır və buna Quranda çoxlu ayələr şəha-dət edir. Onlardan Allah-təalanın bu sözünü göstər-mək olar: “Onlar Allahın nemət verdikləri peyğəm-bərlər, doğrucullar, şəhidlər və yaxşı adamlarla bir-likdədirlər. Onların nə yaxşı yoldaşları olacaq!”⁴¹⁵