Vaktiyle köyün birinde bir ihtiyar vardı. Bu ihtiyara herkes “Misafir Dede” derdi. Neden bu isimle anıldığını kimse bilmezdi. Fakat herkes onu çok severdi. Çünkü o herkese yardım ederdi. İnsanlara sürekli paylaşmayı tavsiye ederdi. Çünkü bu bütün insanlara yardım edip o köyün mutlu olasını sağlayan Misafir Dede, kücükken annesini ve babasını kaybetmişti. Kimsesi yoktu. Uzun yolculuktan sonra bir kış gecesinde yolda rastladığı Ahmet dede ile ekmeğini paylaştı. Ahmet dede son ekmeğini paylaşan bu adama minnettar oldu ve onu evinde misafir etti ve dost oldular. Bu dostluk daha sonra o kadar ilerledi ki Ahmet dede bir geceliğine misafir ettiği misafir dedeyi bir daha bırakmadı. Ahmet dedenin ölümünden yıllar geçmişti ama misafir dede Ahmet dedenin köyünde yaşamaya devam ediyordu. Bu Ahmet dedenin son isteğiydi.
Vaktiyle köyün birinde bir ihtiyar vardı. Bu ihtiyara herkes “Misafir Dede” derdi. Neden bu isimle anıldığını kimse bilmezdi. Fakat herkes onu çok severdi. Çünkü o herkese yardım ederdi. İnsanlara sürekli paylaşmayı tavsiye ederdi. Çünkü bu bütün insanlara yardım edip o köyün mutlu olasını sağlayan Misafir Dede, kücükken annesini ve babasını kaybetmişti. Kimsesi yoktu. Uzun yolculuktan sonra bir kış gecesinde yolda rastladığı Ahmet dede ile ekmeğini paylaştı. Ahmet dede son ekmeğini paylaşan bu adama minnettar oldu ve onu evinde misafir etti ve dost oldular. Bu dostluk daha sonra o kadar ilerledi ki Ahmet dede bir geceliğine misafir ettiği misafir dedeyi bir daha bırakmadı. Ahmet dedenin ölümünden yıllar geçmişti ama misafir dede Ahmet dedenin köyünde yaşamaya devam ediyordu. Bu Ahmet dedenin son isteğiydi.
İşte bir ekmeğin paylaşılmasıyla başlayan ebedi dostluk…