Dr. Recep Albayrak Türklerin İranı

aluce/ elce/ alça: Erik.

âmac: 1.Hedef, gaye. 2.Yaklaşık 400 m mesafeli hedef, nişangâh.

âmedçî: Saray idaresinde çalışan görevli memur.

and: Yemin.

arabe: Araba.→arabeçi: Arabacı

arabeçi: Arabacı.

ardal/ ardil: İcra memuru, rütbesi düşük küçük memur.

ardıl-başı: (Rusça-T) Evde bir bölüm.

arĥalıq/ Arxalıg: Bir tür hırka, arkalık.

armağan: Hediye, bahşiş.

arslan/ arselan: Aslan.

arslanlı: Eski Türklerde aslan damgalı sikke.

aster: Astar.

aş: Aş, çorba, yemek..

Aşäqa Baş: Gürgân nehrinin solunda oturan Kacar ilinin bir tayfası. Kacar ilinin “Yokarı Baş” isimli bir tayfası daha vardır. Aşäkı Baş

aşgar: Karışık, saf olmayan.

âş-ı şulle-qelemkâr: (T-F, mecaz/ deyim) “Karışık yemek”ten; karışıklık, kargaşa.

aş-pez-başı/ aşpezbaşı: (T-F-T mürekkep) Aşçıbaşı.

aşurme: (Binek hayvanı için) Aşırma, aşırtma.

ata: 1.Baba. 2.Dedelerden ve büyük babalardan her biri, ata.

atabay: 1.İl/ ulus reisi. 2.Varlıklı ve makam sahibi şahsiyet. 3.Türkmen tayfalarından biri.

atabeg/ atabek: 1.Büyükbaba. 2.Lala, başvezir, şehzade terbiyecisi; Selçuklu sultanları, şehzadeleri eğiten atabeg/ atabek denen bu şahsiyetlere büyük değer vermiştir.