Dış lastik bak lastik

Dib, Mohammed (d. 21 Temmuz 1920, Tlimsen, Cezayir), Afrikalı romancı, şair ve oyun yazan. La Grande maison (1952;

Büyük Ev), L'Incendie (1954; Yangın) ve Le Metier â tisser (1957; Dokumacılık Mesleği) adlı yapıtlarından oluşan üçlemesinde 1938-42 arasında Cezayir'de toplumsal bilincin uyanmasını ve 1954'te başlayan bağımsızlık savaşının gündeme gelişini konu almıştır.

Çeşitli zamanlarda öğretmenlik, muhasebecilik, kilim dokumacılığı, gazetecilik ve tiyatro eleştirmenliği yapan Dib, ilk gerçekçi romanlarında Cezayirli yoksul işçi ve köylüleri konu aldı. 1959'da Cezayir'den sürgün edildikten sonra, kısa süreli ziyaretleri dışında, yaşamım Fransa'da sürdürdü. Ayaklanan insanları betimlerken gerçekçi anlatım yöntemlerini koruduğu Un Ete africain (1959; Bir Afrika Yazı) dışındaki son romanlannda simge, mit ve alegorinin yanında düşsel öğelere de yer verdi. Cezayir insanı üzerindeki Fransız sömürgeci baskısı, Cezayir'e özgü bir kimlik arayışı, bağımsızlık savaşı ve etkileri, bağımsızlığa kavuşan yeni Cezayir, teknokratların yönetimi ele geçirme savaşı, Fransa'daki Cezayirli göçmen işçilerin içinde yaşadığı kötü koşullar başlıca konularıydı. La Danse du roi (1960; Kralın Dansı), Qui se souvient de la mer (1962; Denizi Kim Hatırlar), Cours sur la rive sauvage (1964; Vahşi Kıyı Üzerine Ders), Dieu en barbarie (1970; Barbarlar Ülkesinde Tanrı), Le Maître de chasse (1973; Av Ustası) ve Habel (1977; Habil) adlı bu romanlarında da tıpkı ilk dönem yapıtlarındaki gibi insanların kardeşliğine olan inancını dile getirdi, ekonomik sömürü sürecinde yoksul düşen insanlan savundu. İnsanın gerçeği ve kendini arayış sürecini anlatırken düş, cinsellik ve yolculuk eğretilemelerinden yararlandı. Çeşitli türlerde yapıtlar vermesine karşın, kendini daha çok şair olarak gördü. Şiirlerini Ombre gardien- ne (1961; Koruyucu Gölge) ve Formulaires (1970; Formüller) adlı yapıtlarında topladı. Kısa romanlarını topladığı iki kitabı ise Au cafe (1956; Kahvede) ve Le Talisman'du 1966; Tılsım). Les Fiances du printemps Bahar Nişanlıları) filminin senaryosunu ve Pour une paix durable (Kalıcı Bir Barış İçin) adlı oyunu yazan Dib'in, Mille Hour- ras pour une gueuse (Döküm Kalıbı Bin Yaşa) adlı oyunu 1980'de basıldı.

diba, sık ve kalın dokunmuş, çiçek nakışla- rıyla ve altın ya da gümüş tellerle süslenmiş ipekli kumaş. Değerli bir kumaş olduğu için daha çok saray çevresinde ya da zenginler tarafından kullanılır, erkek ve kadın giysisi, örtü, perde ve döşeme yapmakta kullanılırdı.

Araştırmalar dibanın ilk kez Uzakdoğu ve Orta Asya'da dokunduğunu göstermiştir. Türklerin bu kumaşı Anadolu'ya gelmeden önce de kullandıkları bilinmektedir. 14. yüzyılda Anadolu'da da görülmeye başlayan diba dokumacılığı öteki ipekli kumaşlarla birlikte 16. yüzyıla değin büyük bir gelişme göstermiştir. Bu yüzyıldan sonra Fransa ve Venedik'ten Osmanlı ülkesine gelen ve yerlisinden daha ucuza satılan ipekli kumaşlar arasına diba çeşitleri de girmiş, bir süre sonra bu kumaşlar piyasaya egemen olmuştur. 18. ve 19. yüzyıllarda Avrupa'dan gelen altın ve gümüş görünümlü tellerle süslenmiş "telli" kumaşlar da yaygınlık kazanmaya başlamıştır. Bu durum İstanbul ve Bursa gibi iki önemli merkezde ipekli kumaş üretiminin gerilemesine yol açmıştır. Diba, üretildiği yere göre "Frengi ağır telli ve nakışlı mor diba", "Frengi nakışlı telli diba", "Venedik'in heft renk turfanda nakışlı dibası", "Venedik'in heft renk telli dibası", "Acem dibası", "Hint dibası" gibi adlarla anılmıştır. İstanbul'da dokunanlardan bazısına "telli al diba".

"güllü diba", "Selimiye" vb adlar verilmiştir.