Dış lastik bak lastik

Digambara (Sanskrit dilinde "Göğe Bürünmüş", "Çıplak"), Caynacılıkta, mülk edinmekten kaçınan ve çıplak dolaşan çile- cilerin oluşturduğu büyük mezhep. Caynacı- lığın öteki büyük mezhebini oluşturan Şve- tambaralar (Beyaz Giysililer) yalnızca belden aşağısını ya da bütün vücudu örten beyaz bir örtüye sarınırlar.

İki mezheb arasındaki bölünmenin Çandra Gupta dönemindeki (İÖ y. 321 - y. 297) büyük bir kıtlık sırasında, Cayna keşişlerinin Ganj'dan ya da Uccain'den güneye doğru Karnataka'ya (eskiden Mysore) göç etmelerinden sonra ortaya çıktığı söylenir. Göçmenlerin önderi Bhadrabahu, Caynacı- lığın gerçek kurucusu Mahariva'yı (Büyük Kahraman) örnek alarak, çıplaklık kuralının sürdürülmesinde ısrar etti. Göç etmeyip kuzeyde kalan keşişlerin önderi Sthulabhad- ra ise, büyük olasılıkla kıtlığın yol açtığı güçlükler ve kargaşayla başa çıkabilmek için, beyaz giysilerle örtünülmesine izin verdi. İki grubun felsefi öğretileri arasında uzun süre belirgin bir ayrılık olmadı. Bu arada iki grup arasındaki evlilikler de sürdü. Ama kuzey ile güney arasındaki coğrafi uzaklık, iki grubun dinsel törenlerinde, mitoloji ve edebiyatlarında bazı farklılıkların doğmasına yol açtı. Öğreti düzeyinde en önemli sorun, mülk edinen (örn. giysileri olan) bir rahibin moksha'ya (dünyevi varoluştan kurtulma) ulaşıp ulaşamayacağıydı. Bu sorun İS 80'de (Şvetambaralara göre İS 83) ayrılığı bir mezhep bölünmesine dönüştürdü.

Digambaralara özgü öteki inançlar şunlardır: 1) Kusursuz bir ermişin (kevalin), yaşamak için yiyeceğe gereksinimi yoktur; 2) Mahavira hiçbir zaman evlenmemiştir; 3) erkek olarak yeniden dünyaya gelmediği sürece, hiçbir kadın moksha'ya erişemez. Digambaralar, bütün Tirthankaraları (tarihin her döneminde Caynacılığı insanlığa tebliğ ettiğine inanılan kurtarıcılar) her zaman çıplak, takısız ve yere eğik gözlerle tasvir ederler. Ayrıca Digambaralar Şve- tambaraların kutsal saydığı metinleri tanımazlar ve ilk kutsal metinlerin zamanla unutulduğunu, İS 2. yüzyılda da bütünüyle yok olduğunu ileri sürerler.

Digambara mezhebi ortaçağ boyunca Hindistan'ın güneyinde oldukça etkiliydi. Ama Hindu kökenli Şivacılığın ve Vişnuculuğun gelişmesiyle önemini yitirdi. Mezhep bugün özellikle Maharashtra'nın güneyinde ve Karnataka'da varlığını sürdürmektedir.