Edebiyatimizda balkan acilari hayriye Memoğlu-Süleymanoğlu Ankara-2009
Yüklə 0,78 Mb.
|
| Belene Adasına varalım
Beş bin tutukluyu geri alalım Hepsi genç kız ve oğlan Onlara nasıl ağlayalım34 ................................................................. Tuna nehrinin ortasında bulunan Belene Adası’na halkımız Ölüm Adası adını vermiştir. Çünkü buraya gönderilenlerden birçoğu bir daha geri dönmemişlerdir. Belene Adası’na hasredilen türkülerin, ağıtların da sayısı az değildir: Arda'dan Tuna'ya teller germeli Nasıl nice Belene'ye varmalı Aslan Memed'imiz yatağa düşmüş Hâl-i hatırını varıp sormalı Arda'dan Tuna'ya teller gerilmez Bir gecede Belene'ye varılmaz Boşuna tepmeyin yolları anam Kuş olsan da Belene'ye girilmez35 Belene'de kalanların üzüntüsü nice anaların babaların zamansız ölümüne sebep olmuştur: Belene dedikleri Cehennemdir cehennem Babam, ben görmeden gitti Şimdi de ölmüş annem Rodoplar’dan Belene Uzak mıdır yakın mı? Allahım, bu ne gördüğüm Cehenneme akın mı? Tuna yüce bir ırmak Arzum hep sana varmak İsterim de varamam Dört yanım demir parmak Ey Belene Belene Kan kusuyorsun yine İnsan düşmeye görsün Senin namert eline Belene dedikleri Bir ölüm adası dar Ben ölsem bile burada Arkamda gelenim var36 …………………………... Hasan Rodoplu’dan aldığımız şu dörtlükleri de okuyalım: Şu Tuna’nın ortasında Kanlı da Belene Seksen dörtte mezar oldu Türk’üm diyene Nakarat: Ah Belene Belene Kanlı da Belene Sürgünlere oldun sen Zanlı Belene Şu Tuna’nın ortasında Kayıklar gezer Zalım polis, sürgünü Kurşuna dizer. Nakarat: Ah Belene Belene Kanlı da Belene Sürgünlere oldun sen Zanlı Belene Sürgün yèrdi dipçiği Hep omuzlara Şehit teni verilirdi Yem domuzlara Nakarat: Ah Belene Belene Kanlı da Belene Sürgünlere oldun sen Zanlı Belene Şu Tuna’nın suları Akar hem çağlar Sürgünün anası Yaz tutar ağlar Nakarat: Ah Belene Belene Kanlı da Belene Sürgünlere oldun sen Zanlı Belene37 Tüm bu olayları Büyük Göç izledi. Utanç trenleri, kilometrelerce uzayan araba ve kamyon kervanları 1989'un yaz aylarında Bulgaristan Türkü’nü Türkiye'ye getirdi. Göç yollarına düşenlerin de oralarda kalanların da üzüntüsü, o günlerde söylenen türkülerde de ifadesini buluyordu. Ayrılığın acısını, kalpleri sızlatan türküleri de şair ve ses sanatçısı Osman Aziz bakın nasıl kaleme almış: ″Türküler, türküler... Büyük Göç sırasında... Bulgar-Türk sınırından taa Kırcaali’nin Perperek köyüne kadar uzanan o kilometrelerce kuyrukta beklerken, kardeşlerimizin gözyaşıyla, doğup yaşadıkları yerlerden ayrılmanın üzüntüsüyle söylenen türküler... O adsız şair: Akar gözyaşım garip Anam kardeşim garip Beni koğan kör olsun Toprağım taşım garip diye feryat ederken gidenin de kalanın da kalp telleri sızlamıyor muydu? Kırcaali’de yeni, güzel bir binanın yanından geçerken, uğurlama töreni olduğu, söylenen şu türküden anlaşılıyordu: Binalar yaptırdım yüceden yüce İçinde yatmadım üç gün üç gece Yârim seni gördüm tam yarı gece Konma bülbül, konma, çeşme başına Şu gençlikte neler geldi başıma! Bahçeler yaptırdım gül bulamadım İçinde ötmeye dil bulamadım! Böylece sürüp gidiyordu bu eski türkü ve o zorunlu göçe ne de iyi uyuyordu. Yepyeni binalar, evler bırakılmadı mı? Yok pahasına ellerinden alınmadı mı insanlarımızın? Perperek sırtında yolda beklerken türkü söylüyordu iki genç. Biri saz çalıyordu, biri kaval. Az mı bekleniyordu yollarda. Haftalar geçiyordu da sınır geçilmiyordu: İçimde var gizli yara Görünmez ki doktor sara Lokman gibi hekim gelse Bulunmaz bu derde çare. Evet, gençlerin biri kaval çalıyordu. Hem de oldukça başarılı. Kaval da dertlidir insanlar gibi. Ama onun vazifesi vardır : Ağır günlerde insan yüreğinin acısını dinlemek, inlese de insan yarasına melhem vurmak, insanın dertlerini susturmak: Dertli kaval, derdim gibi inle dur Yüreğimin acısını dinle dur Yanık sesinle yarama melhem vur İnle kaval, dertlerimi sen sustur Başka bir türkü: Kışlanın önünde al-yeşil fener Üstümüze ateş düştü ne zaman söner Ben yanarım, ben ona yanarım Ben vatanımdan ayrı düştüm Ben ona yanarım! Evet, bu bir asker türküsüydü. Üstlerine şimdi de ateş düşmüştü. Hem de askere giderkenkinden daha büyük bir ateş. Yalnız anadan babadan değil, vatandan, sıladan ayrılmanın da ateşi. Evet büyüktür ayrılığın derdi. Ne sevgililer ayrılıyordu birbirinden! Sevgilisiyle gitse, ana baba kalıyordu. Ana babayla gitse, sevgili kalıyordu: Zülüfleri tutam tutam Arasına güller takam O yâr ile ben de gidem Ve iki genç devam ediyorlardı ayrılık konserine: Gitme, bu ayrılık uzar da uzar Kül olur yüreğim, tozar da tozar Geçmemiş yaralar azar da azar Evet, çok uzun sürecek, belki de hiç bitmeyecek bir ayrılıktı bu. Onları seve seve, ama yüreğim yana yana dinlerken, yol boylarında haftalarca beklemelerini içime sindirmeye, sığdırmaya çalışırken, benim de içimden türküler geçiyordu. Çünkü benim de yaralıydı kalbim. Gidenin de, kalanın da, herkesin yaralıydı kalpleri... Ötme bülbül, ötme bülbül Derdi derde katma bülbül Benim derdim bana yeter Sen de bir dert katma bülbül! Gücenikti insanlar: Kırma insan kalbini Yapacak ustası yok! Evet, bir kıran vardı gönüllerini, kalplerini insanların. Bütün bunların, bu insanlık dışı hareketin bir suçlusu vardı. Bu kadar zaman geçti aradan, suçlu hâlâ cezalandırılmadı.″38 Göç, Balkan Türkleri’nin tarihî bir kaderidir, diyoruz. Balkan Türkü’nün bu kaderi, gerçekten de kaçınılmaz bir alınyazısı mıdır?!... Yüklə 0,78 Mb. Dostları ilə paylaş:
|