Dinozor, aslan ve kanguru çok iyi arkadaşlardı. Dinozor büyüktü, uzun bir kuyruğu vardı, sırtı tırtıklıydı, yavaş yavaş yürürdü. Her şeyi ilk önce yapmak isterdi. Aslan çok tüylüydü. Keskin pençeleri vardı. Zekiydi. Kangurunun büyük kulakları, karnında kesesi vardı. Kanguru ip atlamayı çok severdi. Her yere zıplayarak giderdi. Bir gün ormanda dinozor, kuyruğunu bir o yana bir bu yana sallayarak yürüyordu. Aslan dört ayağının üzerinde yavaş yavaş yürüyordu. Kanguru zıplayarak gidiyordu. Yolun üzerindeki elma ağacından ip sallanıyordu. Dinozor ipi almak için yanına yürüdü. Dinozor ipi almak için zıplamaya başladı. Zıpladı, zıpladı, zıpladı ipi alamadı. Ayakta duramadı ve yere düştü. Aslanla kanguru dinozorun kollarından tuttular. Çektiler, çektiler kaldıramadılar, onlar da yere oturuverdiler. Sonra aslanla kanguru el ele tutuşup yavaşça kalktılar. Sonra kanguru ipi almak için zıpladı, zıpladı, zıpladı. Kanguru birdenbire hızlıca sıçradı. Ayağını eliyle tutup sıçramaya başladı. Ayağına diken batmıştı. Dinozor kangurunun ayağını kaldırdı. Aslan dikeni çekti. Aslan karşıda duran kayanın yanına gitti. Aslan kayayı çekmeye çalıştı. Dinozor kuyruğunu bir o yana bir bu yana sallayarak aslanın yanına gitti. Aslanla dinozor beraber kayayı ittirdiler. Aslan kayanın üzerine çıkıp ipi aldı. Kayanın üzerinden atladı. Aslan ve dinozor ipin ucundan tuttular, kangurunun yanına koştular. Arkadaşları yanına gelince kanguru ayağa kalktı. Aslan ve dinozor ipi sallamaya başladı. Kanguru da ipin ortasına geçip atlamaya başladı.
