Eksen yayincilik

Öcalan’ın yeni platformu Kürt burjuvazisinin platformudur

Öncelikle ve daha en baştan şunu belirtelim; İmralı duruşmalarında yaşanan gelişmeye salt Abdullah Öcalan’ın kişisel(68)tercihi olarak bakılamaz, bu sorunu fazlasıyla basitleştirmek olur. Abdullah Öcalan herhangi bir kişi değil, kendi şahsında belli bir sınıfın iradesini ve tercihini ortaya koyacak konumda bir parti lideri ve Kürt hareketinde çok önemli yeri olan bir politik şahsiyettir. Onun “demokratik çözüm” platformu üzerinden yansıyan, son tahlilde Kürt burjuvazisinin iradesi ve tercihidir. Abdullah Öcalan’ın bir dizi teorik ve tarihsel açılım üzerinden ortaya koyduğu “demokratik çözüm” platformu, Kürt burjuvazisinin Kürt sorunu konusundaki konumuna, tutumuna ve çıkarlarına uygun düşen bir çözüm platformudur.

Kürt burjuvazisi Türk burjuvazisi ile güçlü ve kopmaz iktisadi, sosyal, siyasal ve kültürel bağlara sahiptir. Buna rağmen Kürt alt sınıflarına dayalı bir ulusal uyanışın PKK önderliğindeki mücadele ile toplum gündemine oturması, zamanla bu sınıfı Kürt sorununda belli bir hassasiyete ve bu çerçevede politik bir tutuma itti. Bu hassasiyetin ve politik tutumun şekillendiği dönem, aynı zamanda PKK’nın yaşanan tıkanma ve açmazlar karşısında “siyasal çözüm” arayışına girdiği ve bu çerçevede genel olarak Kürt mülk sahibi sınıfları ile de birleşmeye çalıştığı dönemdir. Bu çakışma, Kürt burjuvazisinin kendini PKK önderliğindeki ulusal hareket bünyesinde ifade etmesini de kolaylaştırmış oldu.

Kürt burjuvazisinin Kürt ulusal sorununa ilişkin bu hassasiyeti, Kürt dilinin ve kültürel kimliğinin kabulü ve tanınması sınırlarının ötesinde değildi ve süreç boyunca da hep öyle kaldı. Bu çerçevede Kürt burjuvazisi kurulu düzen temelleri üzerinde ve emperyalist sistem içerisinde bir çözümden yana oldu. Bu onun sınıfsal konumunun en doğal gereği idi. Doğası gereği bu sınıfın mevcut iktisadi-toplumsal düzene olduğu kadar emperyalizme bağımlılığa da en ufak bir itirazı yoktu.

Bugün Abdullah Öcalan, “demokratik çözüm” platfor(69)mu adı altında, Kürt sorununu tam da dil ve kültürel kimliğin tanınıp tanınmaması sınırları içerisinde ortaya koyuyor. Bu tutumla uyumlu olarak, mevcut iktisadi-toplumsal sisteme, bu sistem üzerinde yükselen sınıf egemenliğine ve bu egemenliğin dayandığı emperyalizme karşı da herhangi bir açık itiraz ortaya koymuyor. Dahası, ortaya koyduğu yeni platforma dayalı bir çözümün, Türkiye’nin bugünkü iktisadi-toplumsal düzenini düze çıkaracağını, Türk burjuvazisini kendini çevreleyen bölgelerde lider haline getireceğini, “Türklerle Kürtlerin birliği”ni sağlamış bir Türkiye’nin öteki parçalardaki Kürtlerin hamiliği rolünü de haklı olarak üstlenebileceğini söylüyor. Bu arada döne döne, 16. yüzyılda Kürt feodallerinin Osmanlı feodal sınıfıyla girdiği türden bir ilişkiyi, kendi “demokratik çözüm”ünün işlevine ve yararlarına bir tarihsel referans olarak gösterebiliyor. Bu, bugünün modern koşullarında, doğası gereği ancak Kürt burjuvazisi ile Türk burjuvazisi arasındaki ilişkilere dönük bir referans anlamı taşıyabilir. Hiç kuşku yok ki, bu çözüm ve bu hedef, bugünkü koşullarda, ancak Kürt burjuvazisi için ideal bir çözüm ve ideal bir hedef olabilir.

Sonuç olarak Abdullah Öcalan, tümüyle bu sınıfın toplumsal konumuna, sınıf çıkarlarına ve eğilimlerine uygun düşen bir politik platform ortaya koymuştur. Komünistler bu platformu bir teslimiyet platformu olarak nitelerken, yaşanan duruma PKK’nın dünkü devrimci konumu ve iddiası üzerinden bir tanım getirmiş oluyorlar. Teslimiyet, dünkü devrimci hedef ve idealler tümden bir yana itilerek, emperyalist sisteme ve Türkiye’nin kapitalist düzenine dayalı bir çözüme geçmekte ifadesini bulmaktadır. “Saf değiştirme” dediğimiz tutum da ifadesini burada bulmaktadır. Yoksa soruna Kürt burjuvazisinin konumu ve çıkarları üzerinden bakıldığında, sözkonusu olan elbette bir teslimiyet değil, fakat kendi çapında “uzlaşma”ya dayalı bir çözüm platformudur.(70)