Eksen yayincilik

3. Genel Konferans değerlendirmelerinin ilgili bölümünde şöyle deniliyor:

“Mali konularda mahalli örgütler bugüne kadar hemen tümüyle merkezi olanaklara dayandılar. Başlangıçta belli temel ihtiyaçlar çerçevesinde bunun anlaşılır nedenleri vardı. Ne var ki bu öylesine bir alışkanlık ve rehavet yarattı ki, kendi mali olanaklarıyla faaliyetini örgütleyecek bir yeterliliğe ulaşmak, dahası, örgütün genel ihtiyaçlarına da katkıda bulunmak gibi bir temel sorumlulukla yüzyüze olduklarını nere(225)deyse tümden unuttular. Bu alışkanlığa, bu yerleşmiş ve kökleşmiş zaafa mutlaka bir son verilmelidir. İl komiteleri il düzeyinde gelir kaynakları yaratmak, bunları yaratıcı bir çabayla sürekli çoğaltmak, bu arada aidat ve bağışları tam bir düzene sokmak sorumluluğuyla yüzyüzedirler. Hareketin genel planda ve merkezi faaliyetlerinde hızla artan giderleri bunu ayrıca gerektirmektedir. Tüm İK’lar bir an önce mali açıdan MK’ya yük olmak bir yana, gelirlerinin bir kısmını merkeze aktararak ona yardımcı da olmalıdırlar.

“Mali ve teknik açıdan kendine yeterlilik! Bu, yerel örgütlerde yeni dönemin parolası olmalıdır.” (EKİM 3. Genel Konferansı! Siyasal ve Örgütsel Değerlendirmeler, Eksen Yayıncılık, s.188)

Okuduğum bu paragraf, aynı zamanda kongreye sunulmuş bir karar önerisi olarak da kabul edilmelidir. Ve bu sorun yeni, partili dönemde mutlaka çözülmelidir. Burada tartışmaları ayrıntıya boğmadan bu sorunu çözeceklerini yoldaşlar vaadetmelidirler.

Bu sorun nasıl çözülür? Devrimci bir örgütte bu sorun nasıl çözülüyorsa öyle çözülür. Bu ülkede çok sayıda devrimci örgüt var. Herkesin yurtdışı imkanları da yok. Herkesin yurtdışında bu işle çok özel bir kaygıyla ilgilenen kadroları da yok. Ama örgütler gene de işlerini iyi-kötü yürütüyorlar. Demek ki oluyor.

Bizde yakın geçmişte zaman zaman “para niye gecikti?” diyerek tepki gösteren sözde kadrolarımız bile oldu. Böyle bir tutum kabul edilemez. 3. Genel Konferansımızın değerlendirmesinde sorun ve görev bu kadar açık konuluyorken, böyle bir tutumu büyük bir sorumsuzluk örneği saymak gerekir. Daha önce de hatırlattım; 2. Konferansımızın bu konuda yurtdışı örgütüne seslenen özel bir bildirisi var, bu bildiri basınımızda da yayınlandı. 3. Genel Konferansımızın ise demin okuduğum değerlendirmesi var. İstanbul İl(226)Komitesi bir tarih verdi ve bu tarihten itibaren yerel alt komitelere yapılan ödeme yarı yarıya düşürülecektir denildi. Sonuçta bu söz de tutulmadı.

Yıllar önce Ekim’deki bir başyazıda, “Yeterli mali kaynaklar yaratamadığından dolayı kendi siyasal faaliyetini daraltan bir örgüt devrimci değildir, olamaz” mealinde bir değinmede bulunulmuştu. O zaman bazı yoldaşlar tepki gösterdiler. Bu meseleleri başyazılara yansıtmamak gerekir, dediler. Bu değinmeyi içeren başyazı yazılalı en az dört yıl oldu (muhtemelen ‘94 yılına ait bir yazıydı), ama sorun hala da çözülmemiş halde duruyor. Dahası gitgide büyüyor, ağırlaşıyor. Bu meselenin çözülmesi lazım. Biz devrimci bir parti isek gerçekten, bu mesele de çözülür. Ben daha fazla bir şey söylemek istemiyorum.

Kaynaklarımız olsa, yurtdışında banka hesaplarımız olsa, mesele yok. Böyle olsa ben kalkıp bundan dolayı yoldaşlarımızın ek sıkıntılara girmesini herhalde istemem. Ama böyle bir kaynağımız yok. Bu meselenin çözülmesi lazım. Ötesi berisi yok bu işin. Mesele nasıl çözülür? Yanıtını hayat içinde yerel örgütlerimiz bulmak zorunda. Nasıl çözülüyorsa öyle çözülür.

En basitinden, özellikle de politik önemini çok çok önemli gördüğüm bir alandan örnekleyeyim. Düzenli aidat ve bağışları oturtmak, çeperimizdeki insanların, bağ kurduğumuz emekçilerin fedakarlığını en ileri noktada zorlamak, bu konudaki kaynakları arttırmak için sürekli olarak kitle bağlarını geliştirmek zorundayız.

Bu, politik açıdan çok önemli bir sorun, yoksa bugünkü dar ilişkiler ağı içinde burdan gelecek olan katkılar belki bizim dişimizin kovuğunu bile doldurmaz. Bütün örgüt üyeleri ve aday üyeleri aidatlarını düzenli olarak ödemelidirler. Buna profesyonel çalışan kadrolar da dahil. “Giderlerimiz zaten parti karşılıyor, parti aldığımızı gerisin geri partiye(227)vermenin ne anlamı var ki” demek, üye aidatı sorununun politik anlamını ve işlevini kavrayamamak demektir.