İnsanlar korkunç tutucu. Geçmiş deneyimlerimden ba kıyorum, bugünden bakıyorum, bu kongre üzerinden ba kıyorum; insanlar kendi alışkanlıkları konusunda korkunç tutucular. Değişime müthiş kapalılar. Ama ben diyorum ki, buna katlanmak, buna tolerans göstermek, devrim davasıyla alay etmektir. Biz parti yaşamı ve örgütsel demokrasi(133)konusunda sosyalizmin tarihsel deneyimlerinden dersler çıkardık. Biz PKK’daki bir takım gelişmeleri trajik buluyo ruz ve acıyla izliyoruz. Biz DHKP-C’nin tarzını küçümsüyoruz. Bunların hepsi güzel! Bu konudaki hassasiyeti en baş tan göstermiş bir insan olmanın gönül rahatlığı ile söylüyo rum bunu. Peki ama, biz devrimci bir sınıfa, modern bir düşünceye yaraşan bir otoriteyi, bir katılığı kendi tarzımız da üretemeyecek miyiz? PKK’da bu iş köylü tarzı olabilir. DHKP-C’de bu iş küçük-burjuvaziye özgü bir tarzda olabi lir. Zamanında Sovyetler Birliği’nde bu acımasız biçimler kazanmış olabilir. Biz bunları taklit etmek bir yana, eleş tiriyoruz, yer yer yerli örnekleri aşağılıyoruz. Bunların hepsi konusunda kafamız üstelik başından beri çok açık. Ama biz kendi tarzımızda, sosyalist dünya görüşünün, modern devrimci sınıfın kendi değer yargılarına, kendi ciddiyetine, ken di vakarına uygun bir katılığı, bir ciddiyeti küçük-burjuvaziye karşı gösteremeyecek miyiz?
