ElektriĞİn tanrisi adi : Nİkola tesla suçU : İnsanliğa evrensel hizmet

TÜRKİYE’DE YAŞANAN DEPREMLER

Kuzeybatı-Güneydoğu doğrultusunda uzanan fay hattı üzerinde yer alan Türkiye’de sıkça depremler yaşanmaktadır. 1003 Urla, 1011 Erzincan (tümüyle harap olmuştur), 1047 Erzincan, 1111 Van, 1114 Urfa, 1168 Erzincan (12 bin kayıp), 1268 Erzincan (15 bin kayıp) 1276 Ahlat-Erciş-Van, 1289 Erzincan, 1439 Nemrut Dağı, 1441 Van-Nemrut (30 bin kayıp), 1458 Erzincan ve Erzurum (1458 kayıp), 1482 Erzincan ve Erzurum (30 bin kayıp) 1582 Bitlis (5 bin kayıp), 1584 Erzincan ve Erzurum (30 bin kayıp), 1582 Van-Bitlis (5 bin kayıp), 1584 Erzincan ve Erzurum (15 bin kayıp), 1605 Ani, 1646 Van, 1668 Bolu (1.800 kayıp), 1701 Van, 1784 Erzincan ve Erzurum (5 bin kayıp) 1789 Palu, 1820 Kilis, 1854 Samandağ, 1859 Erzurum, 1871 Van, 1872 Antakya (1.800 kayıp), 1881 Van, Nemrut, 1890 Malatya, Kastamonu, 1894 İstanbul, 1895 Malazgirt, Akçadağ, 1896 Adama, Mersin, 1897 Bilecik..

1902-Bolu, Kastamonu, İnebolu

1903-Malazgirt (1700 ölü)

1905-Malatya

1906-Erzurum

1907-Malazgirt, Şubat,

13 Eylül 1924-Erzurum, Pasinler, Hasankale

08 Şubat 1925-Ardahan ve çevresi

26 Haziran 1926-Antalya

18 Mart 1926-Antalya

04 Ekim 1928-Kalecik ve çevresi

1929-Adana

18 Mayıs 1929-Şebinkarahisar ve Suşehri

12 Aralık 1934- Muş Ovası

04 Mart 1937-Erzurum

22 Eylül 1939-Dikili depremi:46 ölü, yüzlerce ev yıkımı.

21 Aralık 1939-Tercan ve çevresi

27/28 Aralık 1939-Türkiye’nin en büyük deprem facialarından birisi Erzincan’da yaşandı. Son elli yılda dünyada meydana gelmiş en ağır 15 deprem arasında yer aldı. 40 bin kayıp.

12 Kasım 1940-Kastamonu ve Çankırı

20 Aralık 1940-Arapgir ve Çemişkezek

24 Mart 1941-Niksar ve çevresi : 500 ölü

28 Aralık 1943-Ilgaz ve çevresi: 4 bin ölü

01 Şubat 1944-Bolu, Gerede ve Çerkeş: 4 bin ölü

15 Şubat 1944-Düzce 80 ölü

11 Mart 1944-Gerede 700 ölü

05 Nisan 1944-Mudurnu 30 ölü
20 Kasım 1945-Van’da büyük deprem felaketi.

31 Mayıs 1946-Varto-Malazgirt-Malatya.Varto’da 3 bin ev yıkıldı, 650 ölü

12 Ekim 1948-Muradiye’de deprem, hafif hasar

06 Mart 1949-Elazığ ve Palu

26 Nisan 1949-Elazığ ve Palu

01 Ağustos 1949-Karaburu

17 Ağustos 1949-Kiğı, Karlıova: 300 ölü, 1500 ev yıkıldı.

28 Ağustos 1950-Varto köylerinde hafif deprem

13 Eylül 1951-Kurşunlu, Ilgaz 50 ölü

03 Ocak 1952-Pasinler ve çevresi 100 ölü

19 Mart 1952-Erzurum, Pasinler ve Varto

18 Haziran 1953-Edirne ve çevresi

16 Temmuz 1954-Ege bölgesinde büyük deprem

20 Aralık 1955-Eskişehir ve çevresinde şiddetli deprem

20 Şubat 1956-Eskişehir ve çevresinde büyük deprem

18 Eylül 1962-İstanbul’da deprem. Çemberlitaş’ta “Vezir Han” çöktü.

06 Ekim 1964-Marmara Bölgesinde şiddetli deprem.

1966-Varto 2283 ölü

01 Haziran 1966-Bitlis

23 Temmuz 1966-Sakarya ve çevresinde deprem, 59 ölü.

1967-Sakarya, Adapazarı 100 ölü

1968-Varto 4 bin ölü

03 Eylül 1968-Bartın ve Amasra’da şiddetli deprem. Ölenler ve

yaralananlar oldu.

24 Mart 1969-Ege’de deprem ve hasar.

06 Nisan 1969-Ege’de deprem. Hasar ve can kaybı yok.

27/29 Mart 1970-Gediz’de şiddetli deprem:1200 öldü, 90 bin kişi evsiz

kaldı, okullar tatil edildi.

15 Şubat 1971-Ege ve özellikle Gediz vadisinde deprem.

06 Kasım 1971-Kütahya ve Gediz’de deprem.

14 Mart 1972-Marmara bölgesinde deprem.

01 Şubat 1974-İzmir ve çevresinde deprem:100 ev yıkıldı, 2 kişi öldü,

saat kulesinin tepesi uçtu.

06 Eylül 1975-Diyarbakır-Lice’de yaşanan deprem Güneydoğu Anadolu’yu

sarstı: ölenlerin sayısı 3 bini geçti,7 bin ev yıkıldı, yalnızca Lice ilçesinde 13 bin kişinin evsiz kaldığı resmen açıklandı, 144km’lik karayolu kullanılamaz hale geldi. Birçok köye hiç yardım gitmedi. Çadır ve ekmek dağıtımında kavgalar oldu, bir kişi öldürüldü, Lice’ye giriş ve çıkışlar yasaklandı.

10 Eylül 1975-Diyarbakır/Hani ilçesinde deprem:6 kişi öldü.

13 Eylül 1975-Lice Belediye Başkanı Akgül,

“Şimdiye kadar enkazın %10’unu bile kaldıramadık” dedi.

23 Eylül 1975-Lice son yirmi dört saat içinde 102 kez sallanırken ayakta kalan evler de yıkıldı. Ankara ve Burdur’da gece saatlerinde hafif depremler oldu.

16 Kasım1975-Deprem bölgesi Lice’de evleri tamamlanmayan halk, soğuktan ve yağmurdan korunabilmek için, resmi binaları işgal etti.

17 Kasım 1975-Lice halkı,yapımı bitmeyen evleri de işgal etti.
31 Aralık 1975-Hani ve Hazro ilçelerinde deprem:Enkaz altında kalan 4 kişi soğuktan donarak öldü.

30 Nisan 1976-Kars’ta deprem:3 ölü, 6 yaralı binden fazla ev zarar gördü.

24 Kasım 1976-Van’da şiddetli deprem:Muradiye, Erciş ve Çaldıran’ın yer

aldığı üçgende yıkılmaydık yapı kalmadı. Can kaybı belirlenemedi.

25 Kasım 1976-Van ve çevresinde deprem sarsıntıları devam etti. TRT halktan kan bağışı istedi. Yardım öneren ülkelerden prefabrik ve kutup tipi çadır istendi.

26 Kasım 1976-Deprem bölgesine yardımlar gönderilmeye başlandı. 180milyon lira bulunması gereken “afet fonu”nda 20 milyon lira bulunduğu ortaya çıktı ve hane başına 800 lira yardım yapılabileceği açıklandı.

20 Ocak 1977-Muradiye, Çaldıran ve Erciş’te deprem, mal ve can kaybı

olmadığı açıklandı.

05 Mart 1977-İstanbul’da deprem.

15 Şubat 1978-Tunceli, Erzincan ve Erzurum’da şiddetli deprem: Pülümür ve köylerinde 317 bina hasar gördü, 25 bina oturulamaz hale

geldi, 20 kişi yaralandı.

02 Temmuz 1979-Deprem dalgası Ege bölgesinde paniğe yol açtı. Gece 19 yeni yer sarsıntısı olurken halk sokaklarda sabahladı.

30 Ekim 1983-Erzurum ve Kars’ta sabaha karşı deprem oldu: 1330 kişi öldü, 34 köy yok oldu, 12 köy oturulamaz hale geldi.

04 Mayıs 1986-Merkez üssü Malatya/Doğanşehir olan 5.8 şiddetinde deprem, Gölbaşı’nda ağır hasar meydana geldi.

***

TESLA & HAARP

İkinci Dünya Savaşı’ndan sonra, günümüze değin geçen süreç içinde, çeşitli çevrelerde en çok tartışılan konulardan birisi “kara bilim” olmuştur. Başta ABD olmak üzere büyük devletlerin, dünyayı kendi hegomonyaları altında tutabilmek için yaptıkları bilimsel/teknik araştırmalara ve üzerinde çalıştıkları çeşitli projelerin toplamına verilen ad hep “kara bilim” olmuştur.
Bu projeler büyük ölçekli ve büyük bütçelerle uygulanan, gizli veya yarı gizli projelerdir. Saldırı/savunma silahları üretimi, gözetim sistemleri ve düşünce kontrolü üzerine yapılan çalışmalar, doğayı maniple etme amaçlı araştırmalar, bu projelerin içeriğini oluşturmaktadır.
Sözkonusu projeler gizli olduklarından, ortalıkta pek fazla rivayet dolaşmaktadır ve bu projeler hakkında elde yeterli döküman bulunmamaktadır. Buna karşın, bu projeler içinde yer alan bazı insanların çalışmaları deşifre etmesi, insanlık dışı bilimi kabul etmeyen araştırmacıların ve bilim insanlarının çabaları, devletler arasındaki çekişmeler ve nihayet bu projelerin bazılarının gizli kalmayıp ister istemez su yüzüne çıkması sonucu, kamuoyunca duyulur olabilmektedir.
Bu projelerin ilki, 2. Dünya Savaşı sırasında gerçekleştirilen “Manhattan Projesi” idi. 1941 yılında çalışmalarına başlanan Manhattan Projesi’nin konusu atom bombasının üretimiydi. Bu projenin gerçekliği Hiroşima ve Nagazaki’de acı bir biçimde kanıtlandı.
Gerçek olduğu anlaşılan son kanıtlanan proje ise ECHELON Projesi oldu. 2. Dünya Savaşı’ndan sonra, ABD önderliğinde İngiltere, yeni zellanda, Avusturalya ve Kanada arasında yapılan “Ukusa Antlaşması”nın uygulamalarının 1980’li yıllara yansıması olan ECHELON sistemiyle; tüm e-postalar “chat” tipinde iletişim biçimleri, faks, teleks, telefon haberleşmeleri gözlenebiliyor. ABD ve diğerleri yıllardır bunun bir komplo teorisi olduğunu, ECHELON Projesi diye bir proje olmadığını iddia ediyorlardı. Şubat 1999 yılında yaşanan gelişmeler ise ECHELON’un gerçekliğini ortaya koydu. Basında ve İnternet’te yer alan haberlere göre, ABD’de yukarıda adı sayılı devletler ile birlikte casusluk yapması ortalığı karıştırdı. Fransa, ABD ve İngiltere’yye karşı hukuki işlemlere başvurmaya hazırlanıyor. Alman ve İtalyan Parlamentoları ise; konu hakkında araştırma başlattı. Avrupa Parlamentosu’nun konuyla ilgili raporu 22. Şubat. 2000 tarihinde ele alındı.
Şimdiye değin varlığı kabul edilmeyen ECHELON’un adı, Amerikan Savunma Bakanlığı’nın (Pentagon) Şubat ayında İnternet’e verdiği, gizlilik derecesi olmayan belgelerden bazılarında da yer alıyor.
İşte HAARP (High-Frequency Active Auroral Research Program) Projesi’nin de bu tip bir “kara bilim” projesi olduğuna dair çok ciddi iddialar, gelişmeler ve çalışmalar var.
High-frequency Active research Program (HAARP) dünyanın en büyük ve güçlü radyo tranmiterlerinden (iletici) birini imal etme projesidir. Proje, Amerikan Hava ve Deniz kuvvetleri tarafından ortaklaşa finanse ediliyor. 30 milyon dolarlık programın yürütme görevi ise, Alaska Üniversitesi7nin. Proje, Alaska/Gakona’nın 11 mil doğusunda hala inşaa halindedir. 1993 yılında uygulamaya konan programın 2002 veya 2003 yılında tamamlanması bekleniyor.
HAARP, dev antenlerden sinyaller gönderecek ve bunun dışında 19 entrümandan ibaret. Geçen yıllarda 48 anteni inşa edilmiş olan 5 arc’lık bir alana yayılan HAARP, program tamamlandığında her biri 2 tane 10 kilowattlık radyo transmiterli 180 antene sahip olacak ve 33 acr’lık bir alana yayılacak. Enerji için dizel jeneratörler kullanılacak ve 3.6 megawattlık radyo sinyalini iyonosfere gönderme kapasitesine sahip olacak. Kısaca HAARP, inanılmaz güç düzeylerinde ELF (extremely low frequency-son derece düşük frekans) ve VHF (very high frequency-çok yüksek frekans) transferine yetenekli, dünyanın en büyük radyo frekansı (RF) transmitteri olacak.
HAARP’ın sıradan bir radyo istasyonundan farkı daha güçlü olması ve antenlerinin yönlendirilebilir ve belirli bir noktaya odaklanabilir olması. Bunun anlamı 3.6 megawattlık radyo sinyali sadece gelişigüzel bir şekilde dışarı yayılmayacak, bunun ötesinde, bu radyo sinyalleri bir ışının içinde yükselebilecek. Bu ışının parlaklığı radyo mühendislerinin “effective radiated power” (ERP-etkili ışınsallaştırılmış enerji) olarak adlandırdıkları şey. HAARP’ın tanımlanmış hali 4.7 gigawat civarında ERP’ye sahip olacak.
Desinatörleri HAARP’ın enerji üretmeyeceğini, yalnızca kendine yüklenen enerjiyi istenilen belirli noktalara transfer edeceğini belirtiyorlar.
Konuyu daha iyi kavrayabilmek için Dail News gazetesinden Doug O’Harra’nın verdiği bir örneği aktarmak gerek. İki elektrik ampulü düşünün. Bu ampüllerin bir tanesi 100 watt diğeri 1000 watt. Onları bir alanın ortasına yerleştirin. 1000 wattlık ampül 100 wattlık ampülden 10 kez daha parlaktır. 10 kat fazla enerji yayar. Şimdi 100 wattlık ampulü ışığın ışınını 10 kez parlaklaştıran bir reflektör (yansıtıcı) ile birlikte bir elektrik fenerinin içine yerleştirin. Elektrik feneri 1000 wattlık bir ERP’ye sahip olacaktır. Eğer bu size çevrilirse, 100 wattlık elektrik feneri 1000 wattlık ampül gibi parlak görünecektir. Hala sadece 100 watt gönderiyor fakat sınırlı bir yerden 1000 wattlık ampul kadar parlak görünüyor olacaktır.
Mühendisler HAARP’ın antenlerinin radyo enerjisinin üzerinde elektrik feneri reflektörü gibi hareket edeceğini söylüyorlar. İyonosferin bir bölümü üzerinde, 4.7 gigawatt ERP’ye sahip bir ışın içinde, 3.6 megawatt odaklayacaktır.
Eğer HAARP’ın bütün antenleri en yüksek frekansına, 10 Mhz civarına, getirilirse ve iyonosferin en alçak bölümüne, 50-60 mil civarına, hedeflenirse, radyo ışını tarafından vurulan alan 30 mil kare dolayında olacaktır. HAARP mühendislerine göre bu, HAARP’ın çalışabileceği en dar ve en çok odaklanmış alan. Diğer yerleşimlerde ve irtifalarda ışın enerjisini daha geniş bir alan üzerine yayabilecek.
Aslında HAARP gizli bir proje değil. Amerikan Savunma Bakanlığı’nda HAARP’ın varlığını diğer projelerde olduğu gibi inkar etmiyor. İnternette HAARP’ın kendi web sitesi bile var. Giz ve ihtilaf, amaçlar ve sonuçlar söz konusu olduğunda başlıyor.
Bu ihtilaflı projjenin yöneticisi olan Heckscher’e göre HAARP’ın amacı gayet masumane: HAARP, iyonosferi dev bir anten olarak kullanabilmek amacıyla, bir iyonosfer yansımasını ısıtmak için araştırmacıların kullanabileceği bir alet. HAARP tamamlanıp harekete geçirildiği zaman, dev antenler, aynı zamanda yüksek frekanslı radyo dalgalarını dar bir ışının içinden iletecekler. Bu radyo dalgaları iyonosfere gönderilecek.
Bu yüksük frekans radyasyon ışını ile araştırmacılar elektrojetin (aurosal perde boyunca bir milyon amperlik doğal akımlar) küçük bir parçasını değiştirebilecekler. Elektrojetin gücünün değiştirilmesiyle, iyonosferin çok düşük frekanslı (exteremely low ferquency-ELF) radyo dalgaları üretmek için kullanılması mümkün hale gelecek. Geophysical Institu (Jeofizik Enstitüsü) yöneticisi Syun Akasofu’ya göre HAARP gibi bir araç olmadan, bu frekans genişliğinde yayın yapabilmek için yüzlerce mil uzunluğunda bir antene gereksinim var. HAARP etkili bir şekilde aurorayı bir çeşit antene dönüştürüyor. Çünkü ELF radyo dalgaları okyanuslara nüfuz edebiliyor. Böylece denizaltılar suyun yüzüne çıkma zorunda kalmadan radyo sinyalleri alabilecekler. ELF dalgaları ayrıca uzun mesafeli komünikasyonları kolaylaştırabilecek. ELF dalgaları, aynen okyanusa olduğu gibi, yer yüzüne de derinden nüfuz edebilecek. Monitjre bağlı bir alıcı kullanarak, objelerden dünyanın yüzeyine sıçrayan dalgalar sayesinde tüneller veya gizli yer altı barınaklarının varlığı ortaya çıkartılabilecek. Bu jeologların yer altı minerallerini ve petrol depolarını bulmak için yıllardır kullandıklarıyla aynı teknik.
Heckscher’e göre HAARP’ın yayacağı sinyaller hükümetin herhangi bir elektrik sinyali için uygun bulduğu güvenlik düzeyinden bir milyon kez daha az tehlikeli. HAARP’ın transmeteri hali hazırda 1/3 megawatt güce sahip. Gelecek yıllarda bu rakam 3 megawatt’a ulaşacak. Heckscher HAARP’ın iyonosfer üzerindeki etkisinin az olacağını basit bir örnekle açıklamaya çalışıyor: “Küçük bir elektrik bobinini bir fincan kahve veya büyük bir nehre daldırmak”, Heckscher’e göre HAARP ile yapılacak olan ikincisi..
Akasofu da bu gibi durumlarda hep ifade ettiği gibi, HAARP Projesi’nin doğaya ve insanlara ciddi zararları olacağı iddiasının bir bilim kurgu olduğunu söylüyor. Ona göre projenin transmiter faaliyet halindeyken o yörede uçan uçaklardaki elektronik ekipman için potansiyel bir tehlikesi var. Fakat buna karşı güvenlik tedbirleri mevcut. HAARP operatörleri Federal Aviation Administration’a HAARP’ın iletim takvimini yerleştirecekler ve mühendisler yörede uçan uçakların güvenliğini temin etmek için HAARP’a uçak belirleme radarları yerleştirecekler. Aynı prosedür roketler için de takip edilecek.
HAARP’e karşı muhalefet önce İnternet kanalında başladı. Pek çok insan Alaska’daki kuşkulu askeri faaliyetlere dikkat çekmek için İnterneti kullandı. Protestonun basılı kısmı daha sonra Alaska’da yaşamaya başlayan bir “anti/nükleer aktivist” Dennis Specht, Nexus adlı dergiye HAARP konulu bir haber gönderildiğinde başladı. Daha sonra, Alaskalı politik bir aktivist ve Anchorage'’a bilimsel araştırmacı olan Nick Begich, kendilerini “tekno/keşişler” olarak tanımlayan, Arizona/Sedona’da yaşayan Patrick ve Gael Crystal ile internet üzerinden iletişim kurdu ve onlardan bir Avustralya dergisi olan Nexus’u kontrol etmelerini istedi. Begich kendi ülkesiyle ilgili konuyu Nexus’da görmekten çok şaşırdı ve makalede anılan dökümanları bulup çıkarmak için araştırmaya yöneldi.
Muhalif araştırmacılara ve bilim insanlarına göre HAARP bir çeşit gelişmiş “iyonosferik ısıtıcı” (iyonosferic heater) Bu iyonosferik ısıtıcı üst atmosferi odaklanmış ve yönlendirilmiş elektromanyetik ışın ile zaplayacak. Ultra/güçlü dalgaları atmosferimizdeki elektrikle yüklü bölgenin titremesine (vibrate) ve dramatik bir şekilde yanmasına neden olabilir.
İyonosfer, atmosferin tabakalarından biridir. İyonosfer, dünyanın üst atmosferini saran elektrik yüklü bir alandır. Dünyanın yüzeyinin üstünden, aşağı yukarı 35-50 milden başlayıp 500-600 mil yüksekliğe kadar uzanır. (48 km ila 50.000 km) İyonosfer ion ve elektron olarak adlandırılan pozitif ve negatif yüklü atomik parçacıklar içerir. Uzaydan gelen zararlı ışınlara karşı doğal bir kalkan işlevi görür. Amerikan ordusu HAARP için, “iyonosfer üzerine yapılan bilimsel araştırma” gibi zararsız bir gerekçe ileri sürmektedir. İyonosfer tabakası askeriye için önemlidir. Çünkü ordu tarafından kullanılan iletişim, gözetim ve denizcilik sistemlerinin hepsi iyonosferin içinden geçer veya iyonosfer tarafından yansıtılır. İyonosferin bir bütün olarak anlaşılması ve kontrol edilmesi Pentagon’a bu sistemler üzerinde daha iyi kontrol olanağı sağlayacak.
HAARP üzerinde en kapsamlı araştırmayı yapıp, çalışmalarını “Angles Don’t Play This HAARP-Advencis in Tesla Technology”¹⁹ adlı kitapta derleyen Dr. Nick Begich ve Jeane Manning’e göre, HAARP bir çeşit radyo teleskobunun değiştirilmiş hali. Antenler sinyalleri almak yerine, gönderiyorlar. Yazarlar, HAARP’ı iyonosfer alanlarını, bir ışını odaklayarak, ışının odaklandığı bu bölgeleri ısıtıp yükselten süper güçlü radyo dalgası, ışınlama teknolojisi için bir test olarak değerlendiriyorlar. Eloktromanyetik dalgalar daha sonra dünyaya geri sıçrayacak ve herşeye nüfuz edecek.
Begich ve Manning, ‘HAARP Tellâları”nın, projenin komünikasyon sistemini gerçekleştirmek için iyonosferi değiştirme amaçlı, iyi niyetli akademik bir proje olduğu izlenimi verdiklerini; bu programın Arerico, Porto Riko, Tromsk, Norveç ve eski Sovyetler Birliği’ndeki diğer tamamen güvenli iyonosferik ısıtıcı operasyonlarından bir farkı olmadığnı iddia ettiklerini, bununla birlikte askeri dökümanların meseleyi açıkça ortaya koyduğunu ifade ediyorlar. HAARP’ın gerçek amaçlarından biri, pentagon’unhedefleri için iyonosferin nasılsömürüleceğini öğrenmek. RF gücü iyonosferi doğal olmayan aktivitelerde götürecek. Bu proje ancak bir nükleer silahın yapabileceği boyutlarda tehlike içeriyor. Ayrıca bizi, ionize evrenin ve hiç durmadan bizi bombalayan yıldızlara ait radyasyonun zararlı etkilerinden koruyan gezegenin kalkanının doğasını değiştirmeye çabalıyor.
Uygulayıcıları tarafından iyonosferik bir araştırma olarak nitelenen HAARP ile gündeme gelen ilk soru: “Gökte delikler mi açıyorlar?” sorusu. Tesla’nın çalışmalarını baz alan bu ihtilaflı transmitter veya ısıtıcının dünyanın üst atmosferinde 30 millik delikler açmayı da içeren pek çok potansiyel tehlike içerdiği bilim çevreleri tarafından ciddi bir biçimde ileri sürülüyor. Çoğu bilimci HAARP’ın eğer havanın kontolü için kullanılmazsa, hava modifikasyonu için kullanılabilineceği konusunda görüş birliğinde.
Bunun yanında “HAARP”ın sahipleri onu kullanarak üst atmosferde bir reflektör yaratma olanağına sahip olacaklar. Bunu HAARP’tan transfer edilen enerjiyi gökyüzünün bir bölümüne odaklayarak ve elektrik akımını açarak yapacaklar. Hava tümüyle dramatik olarak ısınacak ve ordunun, radyo dalgaları ve radar ışınları için kullanabileceği bir donuk nokta (opaque spot) yaratacak. Bu şekilde onlar, ışınlarına dünyanın çevresini “eğmek” için olanak verecek sanal yansıma istasyonu (virtual reflecting station) yaratmaya yetenekli olacaklar.
Ayrıca HAARP, veri bölgenin üstündeki iyonosfer bölümünü kışkırtarak (uyandırarak) dünyanın herhangi bir yerindeki iletişimi engelleyebilecek. Etki, yerel fırtına gibi olacak; bölgenin içinde veya dışında herhangi bir yayın total bir engelle karşılaşacak.
Begich ve Manning, Bernard Eastlund isimli Teksaslı fizikçinin çalışmaları üzerine inşa edilen başka patentlere bakınca, ordunun HAARP transmitterini nasıl/ne şekilde kullanmaya niyetl ettiğinin daha açık hale geleceğini söylüyorlar. Bu ayrıca hükümetin proje konusundaki yalanlamalarını daha az inanılır hale getiriyor. Yazarlara göre Pentagın bu teknolojiyi hangi niyetlerle ve ne şekilde kullanacağını biliyor ve dökümanlarında bu konuda “temizlik” yapıyor. Ordu kasten sofistike sözcük oyunları, hile ve açık dezenformasyon aracılığı ile kamuoyunu aldatıyor.
Kuşkusuz HAARP izole olmuş bir proje değil. ABD’nin uzun yıllardır üzerinde çalıştığı pek çok projeden oluşan demetin bir parçası. Aslında HAARP, “Yıldız Savaşları” (Star Wars) programının önemli bir bölümünü oluşturuyor.
ABD uzayla 2. Dünya Savaşı sırasında ve sonrasında ciddi bir biçimde ilgilenmeye başladı. Bu derin ilginin nedenleri roket teknolojisinin başlangıcının nükleer teknolojinin de eşliği ile bu dönemde ortaya çıktı. Roket ve nükleer silah teknolojisi aynı zamanda, 1945-1963 yılları arasında gelişti. Bu süre zarfında yeryüzünün üstünde ve altında şiddetli nükleer testler denendi. İyonosfer ve stratosfer üzerine yapılan çalışmalar sonucu atmosferin bir parçası olan ve evrenden solar ve galaktik rüzgârlarla gelen protonlar, electronlar ve alfa parçacıkları gibi yüklü parçacıkları tutarak dünyayı koruyan “Van Allen Belts” (Van Allen kemeri) bulundu. Bu kemerler Amerikan’ın ilk uydu operasyonu “Explorer I” sırasında 1958 yılında keşfedildi.
Ağustos/Eylül 1958 tarihleri arasında ABD, “Argus Projesi” adı altında 3 nükleer bomba ve 2 de hidrojen bombası deneyi gerçekleştirdi. Bu projenin amacının, yüksek irtifadaki nükleer patlamaların elektromanyetik titreşim (EMP) nedeniyle radyo iletilerine ve radar operasyonlarına etkisine değer biçmek, jeomanyetik alanları ve onun içindeki yüklü parçacıkları daha iyi anlamak olduğu söylenmektedir.
Amerikan Ordusu, 13/20 Ağustos 1961 tarihinde iyonosferde bile “telekomünikasyon kalkanı” yaratmayı planladı. Bu kalkan 3.000 km. yükseklikte kurulacaktı. Kalkanın iyonosferde kurulma nedeni telekomünikasyonlara manyetik fırtınalar ve güneş ışınları tarafından zarar verilebilir olmasıdır.
Pentagon, 9 Temmuz 1962 tarihinde “Project Starfish” adını verdikleri iyonosferle ilgili bir dizi deney gerçekleştirmeye girişti. Bu deneyler alt Van Allen Kemeri’ne zarar verdi. 1968’de “Solar Power Setallite Project” (SPS) ile güneş enerjisiyle çalışan her biri ada büyüklüğünde olan uygdular üzerinde çalışıldı. 1975’de fırlatılan “Saturn V Rocket” atmosferde yandı. Bu yanma iyonosferde büyük bir deliğin açılmasına neden oldu.
1978’de SPS Projesi üzerine yeniden çalışmaya başlandı. Bu dönemde anti/balistik füzeler için uydu ışın silahları bozma ve iyonosferde fiziksel değişiklikler yaratma yeteneğine sahipti.
SPS Projesi’ne Başkan Carter’ın onay vermesine karşılık, projenin çok pahalı olması (Enerji Bakanlığı’nın tüm bütçesinden daha fazla bir bütçeye gereksinim duyuluyordu) nedeniyle program rafa kaldırıldı. Ta ki Ronald Reagen Başkan olana değin. Proje Reagen döneminde yeniden su yüzüne çıktı. Reagen, projeyi Pentagon’un bütçesinden daha büyük bir bütçe ayırarak “Star Wars” (Yıldız Savaşları) adı altında uygulamaya koydu.
1970’lerin sonlarında Pentagon, düşmana ait nükleer çevrede iletişimin radyo ve televizyon teknolojisinde kullanılan geleneksel yöntemlerle gerçekleştirilmediğini fark etti. 1982’de bir komuta kontrol elektronik alt/sistemi geliştirildi. “Ground Wave Emergency Net-Work” (GWEN) denilen bu sistemle roketler monitörden izlenip kontrol edilebiliyordu.
1981 yılında “Orbit Maneuvering System” (OMS) ile uzay mekikleri için SPS uzay plâtformları inşası plânlandı. NASA’nın ürettiği uzay mekiğinin iyonosfere enjekte ettiği gazların iyonosfere etkisi üzerine çalışmalar yapıldı. Deneyler sonucunda ABD iyonosferik delikler açabildiğini gördü. 1985’de yeni uzay mekiği denemelerine geçildi. 1980’lerde ABD, yılda 500/600 civarında roket fırlatıyordu. Bu sayı 1989’da 1500 adetle zirveye ulaştı. Bütün bu deneylerin atmosfere çok ciddi etkileri oldu.
1986’da, Çernobil faciasından hemen önce, ABD Might Oaksce olarak bilinen Nevada’daki test bölgesinde hidrojen bombası deneyleri gerçekleştiriyordu. Bu deneyler X ışınları ve parçacık ışın silahlarının geliştirilmesi programının bir parçasıydı.
ABD, 1991 yılında Körfez savaşı sırasında elektromanyetik titreşim silahları (EMP) olarak adlandırılan silahlarını Dünya’nın Ortadoğu bölgesinde test etme olanağı buldu.
1993 yılında başlayan HAARP projesi tüm deneylerin devamı ve Star Wars Programının bir parçası durumunda.
Dünyadaki en büyük petrol şirketlerinden biri olan ARAMCO’nun şubesi ARCO Power Technologies Incorporated (APTI), HAARP projesini inşa edecek müteahhit şirketti. ARCO bu şubeyi, patenleri ve ikinci safha inşa kontratıyla Haziran 1994 tarihinde E-System’e sattı. E-System istihbarat servislerine iş yapan dünyadaki en büyük müteahhit şirketlerden biridir. CIA, savunma istihbarat örgütleri ve diğerleri için iş yapar. Yıllık satışlarının 1.8 trilyon doları, “kara projeler” –o kadar gizli projeler ki, ABD Kongresi paranın nasıl harcandığını konuşmuyor- için olan 800 milyon dolarla birlikte bu örgütleredir.
E-System’in hisseleri, dünyadaki en geniş savunma müteahhitlerinden biri olan Raytheon Fortune, ilk 500’ler listesinde 42 numaradadır. Raytheon, bazıları HAARP projesinde değerli olan binlerce patente sahip. Aşağıdaki 12 patent, HAARP projesinin omurgası ve şimdi Raytheon ismi altında tutulan binlerce diğerleri arasında saklanıyor.

Bernad J. Eastlund’un 4686605 nolu patenti, “Method and Apparatus for Altering a Regaion in the Earth’s Atmosphere, Ionosphere, andor Magnetosphere (Dünyanın Amosferinde, İyonosferde ve/veya Magnetfosferinde Bir Bölgeyi Değiştirmek İçin Yöntem ve Cihazlar) bir yıldır hükümet gizli emri altında mühürlü. Bu patente göre, Nikola Tesla’nın 1900’lerin başındaki çalışması araştırmanın temellerini şekillendiriyor.

Konunun bir de ticari boyutu olabilir tabi ki.. Bu teknolojinin, patentlerin sahibi ARCO için ne kıymeti olacak? Elektrik gücünü gaz alanları içinde bir güç merkezinden tüketiciye kablosuz olarak ışınlayarak muazzam kazançlar elde edebilir.
Bir süre için HAARP araştırmacıları bunun HAARP için amaçlanmış kullanımlardan biri olduğunu kanıtlayamadılar. Bununla birlikte, Nisan 1995 tarihinde Begich, diğer patentleri buldu. Bu yeni APTI patentlerinin bazıları gerçekten de elektrik gücünü göndermek için kablosuz bir sistemdi. Aynı Tesla’nın projesi gibi..
Eastlund’un patenti, bu teknolojinin uçakları ve füzelerin sofistike rehber sistemlerini bozabileceğini veya tamamen çatlatabileceğini söylüyordu. Dahası, dünyanın geniş alanlarına başkalaşan frekansların elektromanyetik dalgaları ile bu püskürtme yeteneği ve bu dalgalardaki değişimleri kontrol, karada ve denizde, havada olduğu gibi iletişimi nakavt etmeyi mümkün kılıyordu.
Begich, bunun dışında 11 tane başka APTI patenti buldu. Nükleer çaplı radyasyonsuz patlamaların, güç ışınlama sistemlerinin, radarların, nükleer başlık taşıyan füzeler için dedektör sistemlerinin, şimdiye kadar termonükleer silahlar tarafından üretilen elektromanyetik titreşimlerin ve diğer Yıldız Savaşları oyunlarının nasıl yapılacağını açıklayan çalışmalardı bunlar.. Bu patent demeti HAARP silah sisteminin temelinde yatıyor.

İki yazara göre, sahki havadaki zihinsel tahriplerdeki EM titreşimler yetmezmiş gibi, Eastlund süper güçlü iyonosferik ısıtıcının havayı kontrol edebileceği ile övünüyor. Begich ve Manning’in aydınlattığı hükümet domükanları gösteriyor ki, Pentagon hava kontrol teknolojisine sahip. HAARP tam güç düzeyine eriştiğinde, tüm yarımküreler üzerinde hava etkileri yaratabilecek. Eğer bir hükümet dünyanın hava modelleri ile deney yapıyorsa, yapılan iş gezegendeki herkesin en önemli ortak sorunlarından biridir.

Begich ve Manning’in kitabı, Prof. Elizabeth Rauscher gibi bağımsız bilim insanlarıyla görüşmeye de yer veriyor. Yüksek enerji fiziğinde uzun ve etkileyici bir kariyere sahip olan ve prestijli bilim dergilerinde yazıları, kitapları basılan Rauscher, HAARP’ı yorumluyor:
“Korkunç enerji, son derece nazik, iyonosfer olarak çağırdığımız bu birden fazla tabakaları kapsayan moleküller konfigürasyonun içine pompalıyorsunuz”
İyonosfer, katalitik reaksiyonlara eğilimli, Rauscher açıklıyor:
“Eğer küçük bir parça değiştirilirse, iyonosferde büyük bir değişim olabilir”
İyonosferi nazik bir balans sistemi olarak tanımlarken, Dr. Rauscher, onun zihindeki resmini paylaşıyor:
“Bir çorba kabarcık, eğer kabarcıkta yeterince büyük bir delik açılırsa patlayabilir.”