Rəfiqə:
Yenə neyçün halın yoxdur?
Sevincindən kədər çoxdur.
Nə qəm çəksin sevən insan?
Nədir dərdin belə pünhan?
Məşuq:
“ Könüldə min qəmim bardır ki, pünhan eyləmək olmaz”
Fələkdən gizlədib daxildə üsyan eyləmək olmaz.
Deyirlər kim təbib bilsin, gərək dərdim açıqlansın,
Bilinməzsə əlacın guya imkan eyləmək olmaz.
Rəfiqə:
Həzər qıl nalədən, ey binəva, bədnam olur eşqin,
Bu eşqin müşgülün ol əfqanla səhman eyləmək olmaz.
Cadugər: (Qoca arvad libasında gəlib Məşuqa)
Sənə məktub yazıb yarın,
Bəyan etmiş oz ilqarın.
( Dəsmala bükülü məktubu verib tez oradan uzaqlaşır)
Məşuq: ( Sevincək məktubu alıb oxuyur)
Sizə çox aşiqin bildim nədən get-gəli yoxmuş,
Demə xunxarələr bəzmində sən tək zəli yoxmuş.
(Təəccüblənir)
Qarı nənə, qarı nənə!
Kimdi verən bunu sənə?
(Qarının getmiş olduğunu görüb əsəbi halda məktubu atır)
Rəfiqə: ( heyrət içində məktubu yerdən
götürüb gerisini oxuyur)
Bəlayi-dərdi-dil səndən gəlibdir mənə daim,
Daha aşkardı kim, bu işdə düşmən əli yoxmuş.
Məşuq: ( əhvalı sarsılır, birdən nəsə xatırlayıb
öz-özünə)
Aşiqin başında bəla var demək,
Bəlkə doğru deyib yuxumda mələk?
(Bir qədər fikirləşib)
Yarın qəlbin əyən olmuş,
Ona məndən deyən olmuş.
Nədən böhtan oxu eşqin
Sinəsindən dəyən olmuş?
Dostları ilə paylaş: |
