Əli Aslanoğlu

Rəfiqə:
Kimdir sənə böhtan atan?

Saf eşqinə ol şər qatan?

Keçir bir-bir xəyalından,

Soruş, öyrən əyalından.

Məşuq:
Həbiba, sorma gəl pünhanımı əhləl-əyalımdan,

Xəbərsizdir əyalım binəsib aşüftə halımdan.

Təcəssüm gördüyün ol rəmzi-xülyamdan nəzərin çək,

Ki, bir hasili-illac yox ələgəlməz vüsalımdan.

Uğursuz bəxt ilə könlüm quşu bayqulara yemdir,

Xilas mümkünmüdür viranədə ol zülmü-zalımdan?!

(Qızlar gedirkən Əğyar qarşıya çıxır)
Əğyar: ( Məşuqa)
Ey sənəm, zülm eyləmə, könlüm sənin hicrindədir,

Sən də bir insafa gəl, bir böylə incitmək nədir?

Məşuq:
Bir kərə aldın cavab, bu, azmıdır, gəldin yenə?
Rəfiqə:
Bəsdi, artıq gen dolan, çoxdan cavab çatmış sənə!

( Qızlar cəld gedirlər)

Əğyar: (tək)
Çıxdı əldən, ey təbib, ol ümidvar olduğum.

Yıxdı canım dərd ilə bu griftar olduğum.

Hökmü varsa cadunun qəm evin şad etməyə,

Bəs hanı beytül-sürur hökmü-sərdar olduğum?

Ehtiras israrına pul töküb xərc eylədim,

Özgə yoxdur bir əməl böylə icbar olduğum.

( gedir)
Dərviş: (oxuya-oxuya gəlir)
Könül qəmzadələr əhlin ki, hərdən cəm tələb eylər,

Məni əfrai-məclis sümlə sədr-əzəm tələb eylər.

Unutmaq kühl ilə dərdin deyildir bizlərə caiz,

Ki, mey içdikcə əhləl-qəm bədəstur qəm tələb eylər.

( Aşiqin gəldiyini görüb kənara çəkilir)
Aşiq:
Yanır can, ey sitəmkar, vəsli-canan ehtiyacından,

Günahdır qıymamaq gər aşiqi-dilqəm tələb eylər!