Məşuq: (kənara)
Varlığımdan məhrumam nakam məhəbbət eşqinə,
Yoxluğum təsdiqdi kim, barəmdə söhbət yoxdu ta.
Aşiq:
Qəlbi buz bir dilbərin hicranı könlüm yandırıb,
Min gözəl gəlsin belə, bir meyli-şəhvət yoxdu ta!
Məşuq: (Aşiqin son sözündən bir qədər
şübhələnir, ona müraciətlə)
Ey sitəmkar, sən mənim düşmənlərim şad eylədin,
Şər və böhtana uyub Əğyarı dilşad eylədin!
Eşq evi dünyam idi, qəlbimdə tutmuşdu qərar,
Qəsd ilə ol qurduğum dünyamı bərbad eylədin.
Aşiq:
Ey mənim əqlim alıb həm sonradan naz eyləyən,
Öyrədib kimdir səni bir böylə dilbaz eyləyən?
Ya səni düşmən sözü incik salıb məndən bu cür,
Ya fələk tədbiridir qismətdə qalmaz eyləyən!
Sən deyilsən ol məgər Əğyarə meylin döndərən?
Kimdi bəs dərdim verib, dərmanı olmaz eyləyən?
Dostları ilə paylaş: |
