Dost:
Əğyarın fitvasıdır yəqin sizi gözdən salan,
İndi çoxdur nanəcib hər kəlməsi böhtan olan.
Aşiq: (Məşuqa)
Ey salıb könlüm oda, qəlbimdə qəm, hicran olan!
Ey susub ol büt Sənəm, dillənibən insan olan!
Varlığım qarət edib, ey can evim qoymuş talan!
Varmıdır zülmün yenə, qəlbin kimi pünhan olan?!
Məşuq:
Könül mülkündə , ey dil, sən məni məğrur hesab et,
Sitəmlə qan töküb göz ağlamaz, məzur hesab et.
Yanıb içdən olarsam kül bilən olmaz kənardan,
Baxıb üzdən, sifətdən sən elə məsrur hesab et.
Dərviş: (zala)
Hər təzahür bir zərurət görküdür, isbatı var,
Hər təsadüf qum eşən kəs abi-zəmzəm eyləməz!
Aşiqin nə çəkdiyin biganələr bilməz, könül,
Əhli-hal naəhlidən eşq üzrə həmdəm eyləməz!
(Aşiqə tərəf)
Aşiqi-sadiq gərək eşqində bədbin olmasın,
Fəxr ilə canın verib, məhvində qəmgin olmasın!
Dərsi-eşq bəzmində ol dursun uzaq əğyaridən,
Kim, ona böhtan və şər məqsədlə təlqin olmasın.
(Aşiqlə Məşuqun əllərini birləşdirir. Hamı sevinir, məhəbbət yeni bir qüvvə ilə cövlan edir)
Dostları ilə paylaş: |
