Əli Aslanoğlu

Sən də adam sayıldın
Sən də adam cərgəsinə çıxdın...

Cərgə adamsız qalanda,

nadanlar adamlığı

saqqız kimi alanda.

Sən də adam sayıldın,

adamlığa əski kimi baxılanda,

həyasızlıq orden kimi

sinəyə taxılanda.

“Kişi” deyirlər sənə,

kişilik palaza bükülən vaxtdan.

Yolunda çətinlik qalmayıb

hər yerdə bir namərd körpüsü

tikilən vaxtdan.

Minib yabı kimi

üzdəniraq vicdanını,

tərk etmisən

insanlıq ünvanını.

Əlçatmaz hündürdəsən

vicdanına qısılıb

susanlar arasında.

Ancaq tapılacaqsan bir gün

yediyini

qusanlar arasında...


Əvəzi
Kimə gərək ağıllı baş?

Ağıl dəbdən düşüb, qardaş.

Çox sinədə bir qara daş

Asılıb ürək əvəzi.

Bu nə yurddu , nə ocaqdı?

Dərdi-sər qucaq-qucaqdı.

Bu ev gec-tez uçacaqdı-

Çöp idi dirək əvəzi.

Çoxları deyir şairəm,

Mənsə bir misra şeirəm.

Söküb içimi yeyirəm,-

Yeyirəm çörək əvəzi!

Qardaş, sıxma sıxılmışı,

Dərddən cana yığılmışı.

Görmürsənmi yıxılmışı?

Bir şey tap xərək əvəzi!

Kim itirmiş, kim qazanmış
Məndən ağıl umursan?

Onu alan çoxdan alıb.

Başımda bir qazan

əlçatmaz xülya

bir çimdik ümiddən

sallana qalıb.

Amma bir vaxt...

Vardı ağlım.

Danışsam,

uzun söhbətdi, oğlum.

Düşünmə ki, selə verdim,

ya küləyə,

yelə verdim.

Mən onu elə-belə verdim-

könüllü barterə-

məişət bazarında.

Deyirsən nahaq yerə?

Bəs bir çətən külfətin

dərdində, azarında

heç nəyə yaramayan,

bir çıxış aramayan

ağıl kimə gərəkdi?

Gerçək göz önündəsə,

nağıl kimə gərəkdi?

Mən də verib beynimi

beyinyeyənlər ixtiyarına

sahib durdum

yaşamaq iqtidarına.

Acığın tutmasın, atam,

artıq, xeyli rahatam.

Beyinsiz, düşüncəsiz

yaşamaq çox asanmış.

İndi gör, bu sevdada

kim itirmiş,

kim qazanmış?!


Daşın da bəxti var
Daşın da bəxti var, daşkəsən qardaş,

Kim bilir taleyi hara düşəcək.

Sən doğra, sırala, düz yavaş-yavaş,

Say ver alıcıya, hesabını çək.

Daş var ki, döşənib ayaq altına,

Tapdanır, əzilir, sınıb tökülür.

Daş da var tutulub zərə, altuna

Əzizdən əziz tək hər gün öpülür.

Daş var ki, hörülüb şah sarayında,

Xalılar, xalçalar bəzər üzünü.

Daş da var hər anı can harayında,

Doğrayıb tökürlər birdən yüzünü.

Daş var ki, yer tutub üzük qaşında,

Hüsnünə həsrətlə neçə göz baxır.

Daş da var dayanıb məzar başında,

Yüz illərdi yanağından yaş axır.

Daş var ki, sallanıb ürək yerində,

Allah xofundan da ürpənən deyil.

Ürək var dayanıb dirək yerində,

Yüz namərd güc verə, tərpənən deyil.

Sahil- qaya, dalğa-dalğa döyülür,

Bir üzü nəm, bir üzü qəm-təşnədir.

Daşüzlü var- gündə yüz yol söyülür,

Dünya qopa onun üçün heç nədir.

Mən bir daş olsaydım uca zirvədə

Bəlkə də dünyaya fərqli baxardım.

Cəmləyib özümü bir vaxt, bir vədə

Bir naqisin kəlləsinə çaxardım...