Dərviş: (yaxına gəlib Aşiqə müraciətlə)
Məhəbbət qəhrinə can sidqi-dil təslim edən aşiq
Təbibdən nə əlac, nə qəlb üçün məlhəm tələb eylər.
Aşiq:
Könül mülkündə, ey zahid, mənim öz taxtı-tacım var,
Təriqət dərsinə nə bir tələb, nə ehtiyacım var.
Məni qorxutma sən, kim, qabili-dərman deyil hicran,
Fəda nəqdiylə çün, hər müşkilə mütləq əlacım var.
( Dərviş Dostun gəldiyini görüb kənara çəkilir. Aşiq Dosta xitabən)
Nə oldu, qarıdan xəbər bilindi?
Dost:
Bilmişəm, özü də gələcək indi.
( qarının gəldiyini görüb ona müraciətlə)
Gəl, gəl yaxın, qarı nənə,
Ümid qalıb indi sənə.
Cadugər: (yaxınlaşıb Aşiqə müraciətlə)
O dilbərin işindən kim, çatıb çox söz, xəbərim bar,
Qəzəb, hiddət tutub canım, qərarsız bir təhərim var.
Deyirlər kim, verib Əğyarə qəlbin ol vəfasız yar.
Aşiq:
Buna dözməz ürək məndə, böyük dərdim, kədərim var.
Dedin, ey dil, hanı insaf, neçin etdin məni qəmxar?
Bilirsən kim, içim atəş, oda yanmış ciyərim var.
Dostları ilə paylaş: |
