Əli Aslanoğlu Yovşanlıq şərqiləri Bakı 2009 Redaktoru: Firuz Mustafa Əli Aslanoğlu. Yovşanlıq şərqiləri

15. Ana
Nazər yanvar ayının 24-də qış sessiyasını müvəffəq qiymət­lərlə başa vurub kəndə getdi. Gülbahar oğlunun boynunu qucaq­layıb sevincindən ağladı. Evdə hamı onun üçün bərk darıxmışdı.

• 
  Azərgil, Səadət, mənim körpə Günay balam (Azərin qızı­nın adını Günay qoymuşdular) necədi? - Gülbahar bir-bir hamını soruşurdu.
  
• 
  Hamı sağ-salamatdı. Sizə də salamları var. – Nazər cavab verdi.
  
• 
  Sən allah, gəlin uşağı saxlaya bilirmi? Xəstələndirib-eləmiyib ki?
  
• 
  Yox, yaxşı uşaqdı. Lap şeytandı. Dişləri də çıxır. Dörd dişi var.
  

Üç-dörd gündən sonra axşam Nazər yatağa uzanan vaxtı Gülbahar gəlib onun çarpayısının üstündə oturub başını sığallaya-sığallaya:

• 
  Mənim Nazı balam, səndən bir söz soruşmaq istəyirəm. An­caq söz ver ki, mənə düz cavab deyəcəksən.
  

Nazər dikəlib oturdu:

• 
  Ay ana, birdən-ikiyə sənə əyri söz dediyim olub? Allaha şükür, nə qəbahətim var ki, danım.
  
• 
  Ağıllı balam, bilirəm ki, qəbahətin olmaz.
  
• 
  Bəs nədi belə ehmal-ehmal soruşmaq istədiyin?
  
• 
  Deyirlər orda bir qız istiyirsən, elədi?
  

Nazər tutuldu. Söz-söhbətin gəlib bu tezliklə buralara çıxdı­ğına mat qalmışdı. Tez də özünü ələ alıb güldü:

• 
  Ay arvad, lap məni qorxuzdun. Dedim görəsən nə olub?
  
• 
  Hə də bala, söz-söhbət gəzir. İstədim vəziyyəti öyrənib ağ düşüm.
  
• 
  Düz eşitmisən, ana, – Nazər ötkəm cavab verdi – bircə səh­vi ordadı ki orda istəmirəm, elə burdan istəyirdim o qızı.
  

Gülbaharın rəngi xeyli açıldı.

• 
  O Kəhrizli qızıdı, eləmi?
  
• 
  Hə.
  
• 
  Allah xeyir versin, oğlum. O qız eşitdiyimə görə, yaxşı qızdı. Özü də yaxşı bir ailənin qızıdı.
  
• 
  Bəs niyə narahat idin ana?
  
• 
  Oğlum, düzünü deyim ki, hələ keçən ildən mən sənin o qızı... adı... Səbinədi eləmi?
  
• 
  Hə.
  
• 
  İstədiyini bilirdim. Bizim kirvənin qardaşı qızıdı. Biz on­ları, onlar da bizi tanıyır, arada xətir-hörmət var. Amma söz belə çatmışdı ki, guya sən orada özgə bir qıza ilişmisən.
  
• 
  Elə də şey olarmı, ana? – Nazər qəti cavabla anasını sakitləşdirdi. – Sən məni belə qırdı-qaçdı bilirsən?
  
• 
  Yox balam, yox.
  
• 
  İndi sən de görüm, keçən il sən hardan bilmişdin ki, mən qız istiyirəm?
  

Arvad güldü:

• 
  Oğlum, ana balasının ürəyini oxumasa, ana ola bilməz.
  

Ani sükutdan sonra Gülbahar dilləndi:

• 
  Nişanlıyacam sizi. Elə bu yay.
  
• 
  Belə tez?
  
• 
  Tez niyə olur? Bir də ki, kənd yeridi, qız uşağının adına niyə söz gəlsin? Kənd arvadlarının dilinə düşəni heç fələk də xi­las eliyə bilməz.
  

Mart ayının ortalarında Nazər işə girmişdi. Bu, tikintidə gö­zətçi işi idi. İki gecədən bir növbəyə gedirdi. İki nəfər idilər. O biri yoldaşı da tələbə idi. Bakı Dövlət Universitetində üçüncü kurs­da oxuyurdu. Aldığı məvacib onu qane edirdi. Üstəlik, hər­dən­bir qardaşı evinə də bazarlıq edirdi. Səadətin etirazına baxma­yaraq hər dəfə maaş alanda evə dolu zənbillə gəlirdi.

Artıq balaca Günay dil açmağa başlamışdı. “Ata, ana və... ma” sözlərini sındıra-sındıra deyirdi. Çarpayıdan tuta-tuta yeriyir­di. Nazər evə gələndə “Əmmə, əmmə” deyə-deyə özünü onun üs­tünə atıb əlini qapıya uzadırdı ki, məni gəzməyə apar.

Nazər ilk maaşından ona qırmızı rəngdə bir don almışdı. Şey­tan qız evə kim gəlsə həmin donu tapıb gətirir “Əmmə, əmmə” deyə-deyə hər kəsə göstərirdi.