Əli Aslanoğlu Yovşanlıq şərqiləri Bakı 2009 Redaktoru: Firuz Mustafa Əli Aslanoğlu. Yovşanlıq şərqiləri

16. Ülviyyə
Səbinə və Ülviyyə birlikdə təzə evdə qalırdılar. Bu evi onlara Nazər tapmışdı. Ev sahibəsi mikrorayonda yaşayan bir qadın idi. Ev isə Mirzəağa Əliyev küçəsi ilə Hüsü Hacıyev küçəsinin kə­sişməsində iki kiçik otaqdan ibarət idi. Ev sahibəsi Nazərdən baş­qa digər oğlan uşaqlarının evə gəlib-getməsini qadağan elə­mişdi. Nazər özünü Səbinənin dayısı oğlu kimi təqdim etmişdi. Novruz bayramı günü Nazər bir dəstə gül və bir şokolad qutusu ilə qızları təbrik etməyə gəlmişdi. On-on beş dəqiqəlik söhbətdən sonra Ülviyyə onları tək buraxmaq qəsdi ilə hazırlaşıb getmək istədi:

• 
  Gedim qızdan kitabı alım qayıdım. Yarım saata gələrəm.
  

Səbinə məsələni başa düşdü:

• 
  Hansı qızdan? Yox, getmə. Hamımız birdən çıxarıq. Şə­hər­də bayram konserti var. Qala qapısına tərəf gedərik.
  

Ülviyyə:

• 
  Mən kitabı götürüb ora gələrəm. Siz də gəlin.
  
• 
  Yox, olmaz! – Səbinə onu çimdiklədi: - Məni tək qoyub ha­ra gedirsən?
  
• 
  Aaz, tək niyə olursan? Nazər yanında döyülmü?
  

Səbinə ona gözağartması verib:

• 
  Yox getmə, indi çıxırıq – dedi.
  

Ülviyyə məcbur olub oturdu, sonra da qalxıb o biri otağa keç­di.

• 
  Hə, Gürzə, necəsən? İndi sənin bu bayram günü otunu-suyunu verimmi, hə? – Səbinə Nazərə ərkyana hücuma keçdi.
  
• 
  Nədi? Neyləmişəm ki?
  
• 
  Məndən xəbərsiz ananı niyə bizə göndərmisən?
  
• 
  Nə? – Nazər təəccübləndi – Anamı sizə?
  
• 
  Hə, hə, bizə! Elçi! Guya xəbəri yoxdu.
  
• 
  Bıy, səni xeyirxəbər olasan! Day otumu-suyumu niyə ve­rir­sən, bundan yaxşı iş?
  
• 
  Yaxşı işi pis tutmusan də!
  
• 
  Niyə ki? Vallah, sən deyirsən, indi mən də eşidirəm.
  
• 
  Özünü bicliyə vurma. Arvad özbaşına getmiyib ki. Yəqin evdə söhbət olub ki, gedib də. Yoxsa məni hardan tanıyır?
  
• 
  Söhbət qış sessiyasının tətilində olmuşdu. Məsələ qalmış­dı yaya.
  
• 
  Qalıb eləmiyib. Arvad şappadanxeyir anamın yanına elçi gedib.
  
• 
  Bəs sonra?
  
• 
  Sonra da nə bilim? Anam deyib qoy bir öz qızımın ağzını arıyım. Götür-qoy edib bir cavab verərəm.
  

Söhbətin bu yerində Ülviyyə də onların yanına gəldi və gülə-gülə:

• 
  Axır sizi təbrik eləmək olar də? Nə yaxşı oldu. Xoşbəxt olun!
  

Nazər:

• 
  Sağ ol, Ülviyyə bacı, – deyə, birinci dilləndi.
  
• 
  Qabaqdangəlmişlik eləmə, hələ sənnən sonra danışacam – Səbinə hələ də hücumda idi.
  
• 
  Neyniyib ey yazıq oğlan? – Ülviyyə də dilləndi.
  
• 
  Aaz, belə çox şey! Onu yazıq ilan vurmasın deyim. Keçən həftə xalam niyə gəlmişdi, bildin?
  
• 
  Yox.
  
• 
  Buna görə, bu canıyanmışa. Barı əvvəldən xəbərdar etsəy­di mən də hazırlaşardım. Arvad məni sorğu-suala tutub, mən də ha ağzını boza verrəm bir şey çıxmır. Axırda fağır arvad açıb dedi ki, bala ortada bir şey olmasa, o boyda ana kənd basa-basa evimi­zə elçiliyə gəlməz axı.
  
• 
  Sonra? – sual verən Nazər idi.
  
• 
  Canına azar, sonra! – Səbinənin bu sözünə hamı gülməli ol­du – Sonra da arvada bu Gürzə ilanı barədə qızara-qızara danış­malı oldum də.
  

Ülviyyə maraqlandı:

• 
  Axır iş nə yerdə qalıb?
  
• 
  Qalıb yaya, dərs bağlanana.
  
• 
  Nədi? Səbrin çatmır? İki ay qalıb də? Day buna görə niyə qəzəblənirsən? – Nazərin zarafatı tutarlı idi.
  
• 
  Ədə, çayını iç, çox danışma, deyəsən sırtılmısan ha? Əv­vəl­lər belə döyüldün. Hələ nə qədər işin mənnən keçir, barı dilinə yiyəlik elə.
  

Gülüşə-gülüşə evdən çıxdılar. İlk dəfə idi ki, Səbinə Ülviyyə­nin yanında Nazərin qoluna girib gedirdi. Bu anlarda onlardan han­sının özünü daha çox xoşbəxt hiss etdiyini təyin etmək çətin idi.