| Zalım şah:
Nə min dinar? O boyda əyaləti ona bir ovuc qəpik-quruşamı vermək istəyirsən? Heç utanırsan?
Vəzir:
Bu avansdı, o hər ay yüz dinar da verəcək. Özü də qəbul otağındadı. Məsləhətdirsə, çağırtdırın gəlsin.
Zalım şah: (torbanı götürüb daxıla ataraq)
Yaxşı, deyin gəlsin! (əlini əlinə vurur)
Firəngiz: (daxil olur)
Eşidirəm, hökmdar!
Zalım şah:
Orada Məhəmməd adlı birisi var, burax içəri! (katibə çıxır)
Zalım şah:
Hə, yadımda ikən deyim, siyahıdan azaltdığımız qızıl və mal-qaranı bizim şəxsi ailə xəzinəmizə göndər, amma heç kəs bilməsin.
Vəzir:
Baş üstə, oldu!
Məhəmməd: (daxil olub təzim edir)
Salam əleykum!
Zalım şah: (etinasız)
Yaxşı, gəl görüm kimsən?
Məhəmməd:
Məhəmmədəm, can qardaş! Dəllək Məhəmməd! Baş qırxıram, sünnət eliyirəm!
Zalım şah: (vəzirə bir qədər astadan)
Bu nə heyvandı, ə, tapıb gətirmisən? (sonra Məhəmmədə) Biz sənə böyük bir vəzifə vermək istəyirik. Bacararsanmı?
Məhəmməd:
Bacararam! Niyə bacarmıram? Lap yaxşı bacararam! (kənara) Hər halda sünnət işindən çətin olmaz!
Zalım şah:
Səni Qarayol vilayətinə vali qoyuram. Get sabahdan işə başla! Vəzir deyənlərə əməl etməsən özündən küs! Gedə bilərsən!
Məhəmməd:
Baş üstə, baş üstə! (çıxır)
Zalım şah: (vəzirə)
Mənə başqa sözün var?
Vəzir:
Adil hökmdar! Cəsarətimə görə çox üzr istəyirəm. Bir nəfər cavan kəndli məni lap üzdən-gözdən salıb.
Dostları ilə paylaş: |
