ƏLİ ŞAMİl burul ğ anda n ç ixma q m ü m k ü n d ü r m ü ? B a k ı — 0 1

21. 12.2000



NAŞİRDƏN^
Vaxt vardı Sovet mətbuatı bir-biri ilə sanki yarışırdı (ənənəsinə indi də sadiqdir): Rəhbərlərin çıxışlarını, məruzələrini, adi danışıqlarını çap etmək uğrunda.

Müxbirlər, redaktorlar həftələrlə kabinet qapılarında növbə gözləyirdilər: Rəhbərlərin məktublarını təşkil etmək, rəhbərlərin əvəzindən yazmaq uğrundan yarışanlar vardı. Şairlər, yazıçılar onların hər bir sözünü havadaca qapıb “bədii nümunə”lərə çevirirdilər. Daha oxunaqlı və nisbətən demokratik qəzet kimi tanınan: “Literaturnaya qazeta” Azərbaycan KP MK-nın birinci katibi H.Ə.Əliyevin “Qoy ədalət zəfər çalsın” məqaləsini təntənə ilə təqdim edir, ona rəylər təşkil edirdi.

Bu gün isə “çərxi fələk tərsinə dövran edir”. Vəzifədən çıxarılmış, rəhbərliyin gözündən düşmüş H.Ə.Əliyevin məqalə və müsahibələrini nəinki “Literaturnaya qazeta” çap etmir, heç bir sovet mətbuatı yaxın durmur. Sovetlər ölkəsində bu təbii sayılır. Çünki həmişə belə olub.

Keçmiş rəhbərlərə söz demək, fikrini xalqa çatdırmaq imkanı verilmədikdə onlar haqqında miflər yaradılır, şəxsiyyətlərinə maraq artır.

Sovet mətbuatı hazırkı rəhbərliyin yeritdiyi siyasətə uyğun məqalələr çap etdikcə xalq arasında keçmiş rəhbərlər daha çox mübahisə, müzakirə mövzusuna çevrilir. H.Əliyev isə susurdu. Axır ki, qanlı yanvar faciəsindən sonra dözə bilməyib uzun illər adət etdiyi partiya etikasını pozdu. Azərbaycan SSR Nazirlər Sove­tinin Moskvadakı nümayəndəliyinə gəlib etiraz səsini ucaltdı. Xarici müxbirlərə müsahibə verdi.

Çıxış və müsahibələr bir daha sübut etdi ki, 13-ilə yaxın Azərbaycan KP MK-nın birinci katibi, 5 il SSRİ Nazirlər Sovetinin birinci müavini, Sov. İKP MK-nın Siyasi Bürosunun üzvü H.Əliyev “Azərbaycan xalqının oğlu” olmaqla yanaşı dövrü­nün oğlu olub. “Mən belə hesab edirəm ki, bu qərarı (Bakıdakı qırğın haqqında — Ə.Ş.) qəbul etmiş adamlar böyük səhvə yol veriblər” — deyən H.Əliyev fikrini axıradək açıqlamır. Tez günahı aşağı vəzifələrdəkilərin üzərinə yıxmağa çalışaraq deyir: “Bu cür qərar qəbul etmiş Azərbaycan rəhbərliyi buna görə məsuliyyətə cəlb edilməlidir. Və hamısından əvvəl dünən Azərbaycandan qaçmış Vəzirov öz xalqı qarşısında cavab verməlidir. Ölkənin ali rəhbərliyinə səhv məlumat vermiş adamlar məsuliyyət daşımalıdır”.

İnanmaq olmur ki, H.Əliyev bu qədər sadəlövh olsun. Məgər o bilmir ki, “ölkənin ali rəhbərliyinə” məlumat bir mənbədən de­yil, bir neçə mənbədən özü də dəfələrlə yoxlanılmış və dəqiq­ləş­­dirilmiş mənbələrdən daxil olur! Sovet dövlətinin tarixi təcrü­bəsinə nəzər salsaq vəzifədə olan “ali rəhbərin” günah­la­rı­nın aşağıdakıların ayağına dəfələrlə yazıldığının şahidi olarıq.

H.Əliyev də bütün partiya rəhbərləri kimi, partiyanın, qurulu­şun naqisliyini, səhvlərini ayrı-ayrı xadimlərin ayağına yazmaq praktikasından uzaqlaşa bilmir. Odur ki, deyir: “...Azər­baycan KP əksəriyyət çoxluğu öz xalqına, Sovet hakimiy­yətinə, sosializm ideallarına sadiq adamlardır və mən onların özlərini nüfuzdan saldığını deyə bilmərəm. Özünü nüfuzdan salan ayrı-ayrı rəhbər işçilər və hamıdan əvvəl diktatorluq üsulu ilə işləyən Vəzirovdur.” Burada da sualsız keçinmək olmur. Bu necə nüfuzlu partiyadır ki, bir nəfər “diktatorluq üsulu ilə işləyən Vəzirovun” öhdəsindən gələ bilmədi, xalqı qırğına verdi?! Bu necə nüfuzlu, demokratik təşkilatdır ki, bir diktator Stalinin, bir volyuntarist Xruşşovun, bir şöhrətpərəst və ətalət basmış Brejnevin, bir Mir Cəfər Bağırovun, bir... öhdəsindən gələ bilməyib?.

Əliyevin müsahibəsində deyir ki, heç olmasa üç ay əvvəl Azərbaycanda rəhbərlik dəyişilsə idi respublikaya ordu yeridilməsinə də ehtiyac qalmazdı. Bəli, doğru deyir. Amma onu demir ki, bu mümkün deyildi. Çünki diktaturanın hökm sürdüyü bir ölkədə milli azadlıq hərəkatını boğmaq, xalqın gözünü qorxuzmaq üçün yuxarılar qan tökməyə bəhanə axtarırlar. Tapmayanda da özləri bu bəhanəni hazırlayırlar. Buna Əli Bayramlıda, Lənkəranda, paytaxtdan çox-çox uzaq və dincZəngilanda Bakı faciəsindən xeyli sonra xalq cəbhəsi fəallarının öldürülməsi və həbs edilməsi sübut deyilmi?! Həmin rayonların “özlərini nüfuzdan salmış” kommunistləri onda niyə demirdilər “Bəsdir, dayandırın bu qəddarlığı!”. Onlar yaxşı bilirdilər ki, desələr də əhəmiyyəti yoxdur. Eşidən olmayacaq. Necə ki, heç Vəzirovun özünü yuxarılarda eşidən olmadı. Çox hay-küy salsalar onları da Xalq Cəbhəsinin üzvlərinə qatıb Ulyanovskinin, Omskinin həbsxanalarına göndərəcəklər. Çünki yuxarıdan göstəriş Azərbaycanı susdurmaqdır.

H.Əliyevin son müsahibə və çıxışını oxuduqda gözlərimiz qarşısında öz xalqı üçün narahat olan, ona kömək əli uzatmağa çalışan, lakin müstəmləkəçilərin eyiblərini üzlərinə çırpa bilməyən bir insan surəti canlanır. Daxilində baş qaldırmış burulğanda boğulan bir insan. Bütün hüquqları əlindən alınmış bir insan!!! Onun xalqının taleyi üçün seçdiyi mübarizə yolu da çox bəsitdir. Bu isə yalnız H.Əliyevin faciəsi deyil. Müstəmləkə boyunduruğu altında inləyən xalqların özlərindən təyin edilmiş rəhbərlərinin faciəsidir.