ƏLİ ŞAMİL Çildirli аşiq irfani

(Vasif Mahir Kocatürk, 271-272)

YIXILDI
Fələyin tapdığı iki pir kişi,

Gülü solub, qərinəsi yıxıldı.

Məscidi, minbəri, mehrabı tamam,

Mamur ikən, hər binası yıxıldı.

Fəryadı dəm tutup bada içərkən,

Bezmi muhabbətim yarla keçərkən,

Könlümün saatı rəqqas açarkən,

Cami sınıb həm minası yıxıldı.

Əzəldən içmişdim meyi-gülgunu,

Gözümdən axıtdın ab-ı Seyhunu,

Qınamayın bu ciyəri pürxunu,

Şamı sönüb, pərvanəsi yıxıldı.

Can alıcı nasıl aldın canını,

Sormadınmı söhrətini, şanını,

Açıb gedər ikən şad yelkənini,

Bəhr-i qəmdə sefinəsi yıxıldı.

Yan İrfan dərdinə, bəxti siyahın,

Yara yaxın eylə o qibləgahın,

Şikəstə Vaqifin- Molla Pənahın,

Hayıf olsun Mədinəsi yıxıldı.