Elif Şafak Aşk

Şems

Konya, Mayıs 1247

Bu gece düğün gecem. Avluda oturdum, evden taşan sesle-

ri dinledim: Kahkahalar, musiki, dedikodular. Haremde ka-

dın sazendeler. Nedendir bilmem gerdek gecesi kederli, doku-

naklı şarkılar söyler kadınlar. Biz Sufiler düğüne benzetiriz

ölümü. Kadınlarsa ölüme benzetiyor düğünü. Severek, iste-

yerek evlenseler bile, gene de ağhyarak giriyorlar dünya evi-

ne. Ölüye ağlar gibi...

Misafirler nihayet gidince eve döndüm, sessiz bir köşede te-

fekküre daldım. Ardından Kimya’nın beni beklediği gerdek oda-

sına geçtim. Döşekte oturuyordu; üstünde bembeyaz bir elbise,

belinde kırmızı kuşak, gelin başı düğüm düğüm sırma sırma

örülmüş, her perçeme incik boncuk takılmış. Kalın simli tülün

ardında yüzünü görmek ne mümkün. Pervazda duran bir mum

dışında içerisi ışıksızdı. Duvardaki aynalar koyu kadife kumaş-

larla kapatılmıştı. Düğün gecesi taze gelinin aynada aksini gör-

mesi uğursuzluk sayıldığından her türlü tedbir alınmıştı. Yata-

ğın kenarında bir bıçak ve nar duruyordu. Karı koca bu narı be-

raber yemeliydi ki nar taneleri kadar çok çocukları olsun.

Kerra bu yörenin âdetlerini bana önceden anlatmış, yüz gö-

rümlüğü olarak altın% para takmam gerektiğini açıklamıştı.

Ahir ömrüm boyunca altınım olmamıştı ki! O yüzden Kimya’nın

tülünü kaldırınca bir buse kondurdum alnına. Gülümsedi.

"Ne güzel olmuşsun" dedim.

Kızardı. Ama çarçabuk omuzlarını dikleştirip yaşından ol-

gun görünmeye çalıştı. "Artık karınım senin" dedi.

Bir daha öptüm onu, bu kez dudaklarından. Nefesinin sı-

caklığı bir arzu dalgası yarattı bedenimde. Saçları yasemin

kokuyordu. Yanma uzandım, rayihasını soludum; ellerimi

tuttu, göğüslerinin üstüne koydu. Ufacıktı memeleri, sütbe-

yaz ve dipdiri. Tek istediğim içine girip kaybolmaktı. Tomur-

cuklanan bir gül gibi kendisini bana açtı.

Geri çekildim. "Kusura bakma Kimya, bunu yapamam."

Derin bir düş kırıklığıyla bana baktı. Tuzdan, tozdan yap-

ma bir abide gibiydi; üflesen dağılacaktı sanki. Yüzüne daha

fazla bakamadım. Ayağa kalktım.

"Gitmem lâzım."

"Olmaz! Gidemezsin!" Kimya değildi sanki konuşan, başka-

sıydı; ondan çok daha acar ve atılgan, katı ve buyurgan biri.

"Odadan apar topar çıkarsan konu komşu ne der? Gerdek ge-

cesi halvet olmadığımızı bilirler. Sebebini benden bulurlar."

"Ne demek istiyorsun?" dedim. Hâlbuki anlıyordum ne

kast ettiğini.

"Bakire değilim sanırlar" diye fısıldadı korkuyla. '"Rezil

rüsva olurum."

Ne demekti bu? Cemiyetin bu saçma sapan kuralları kanımı

donduruyordu. Bu tür köhnemiş törelerin, insanı insana kırdı-

ran âdetlerin, Allah'ın yarattığı mükemmel eserle ilgisi yoktu.

"Olur mu öyle şey? Kendi işlerine baksınlar" diye itiraz et-

tim ama Kimya haklıydı, biliyordum. Narın yanında duran

bıçağı kaptım. Kimya’nın gözlerinden endişeli bir parıltı geç-

ti ama hemen durumu anladı ve kabullendi.

Bıçakla sol avcumu kestim. Kırmızı bir çizik açıldı ayam-

da, hesapta olmayan bir kader çizgisi gibi. Çarşafa kanımı

damlattım. Ve ona uzattım.

"Al bunu. Dedikoducuların ağızlarını kapatmaya yeter.

Sen de rahat edersin, ismine kara çalınmaz."

Kimya yalvardı. "Dur lütfen! Gitme" dedi. Ayağa fırladıysa

da tam olarak ne yapacağım bilemediğinden gene aynı cüm-

leyi yineledi: "Artık karınım ben."

O an anladım ki onunla evlenerek büyük bir hata yapmış-

tım. Benim gibi bir adam ne demeye evlenirdi? Kocalık vazi-

fesi için yaratmamıştı beni Yaradan. Bunu şimdi apaçık gö-

rüyordum. Ama bu bilginin bedeliydi içimi kanatan.

Her şeyden kaçasım vardı, hem de her şeyden. Bu evden

ve evlilikten, bu şehirden, hatta taşıdığım şu fani bedenden.

Ama sırf Rumi ertesi sabah beni bulamazsa kahrolur diye

mıhlanmış gibi yerimde kaldım. Yoldaşımdı, ruhdaşımdı, kıy-

metlimdi o benim. Onu bir kez daha terk edemezdim.

Evlilik hayatının benim gibi biri için kapandan farksız ol-

duğunu anladım. Tuzağa düşmüştüm.

Alaaddin

Konya, 4 Haziran 1247

Böyle sinsi ve keskin bir acı çekmedim hayatımda. Kim-

ya’nın Şems ile evleneceği gün evde duramadım. Göğüs kafe-

simde bir ağırlık, beynimde bir uğultu; boğuluyorum sandım.

Ne yaparsam yapayım kendime acıyordum. Ağlamamak, be-

bek gibi zırlamamak için kendime bir tokat attım. Ve üst üs-

te defalarca tekrarladım: "Artık babanın oğlu değilsin. Artık

babanın oğlu değilsin..."

Anam yok. Babam da. Ve Kimya da yok artık. Bu evde, bun-

ca insan arasında yapayalnız, bir basmayım. Babama olan son

saygım da eridi gitti. Kimya onun kızı sayılırdı. Onu sevdiğini

sanıyordum. Ama tek düşündüğü Şemsin çıkarlarıymış. Yok-

sa Kimya'yı nasıl ohun gibi bir adama verir? Şems'ten koca ol-

mayacağını bilmek için dâhi olmaya gerek yok. Evet, sırf

Şems'e kol kanat germek için babam Kimya’nın saadetini he-

ba etti. Tabii onunla beraber benimkini de.

Gün boyu bir kenarda durup evdeki telaşı izledim. Evlen-

mek istediğim kızın düğün hazırlıklarını seyrettim. Yeni ev-

lilerin yatacağı odayı tabandan tavana donattılar. Cin taife-

sini uzak tutmak için tütsüler yaktılar. Onların şahı burda!

Şems'ten âlâ cin mi olur?

Akşama doğru artık dayanamadım. Bu işkenceye daha

fazla katlanamayacaktım. Kapıya yöneldim.

Arkamdan abimin sesi gürledi. "Alaaddin, dur! Nereye gi-

diyorsun?"

"Bu gece İrşadlarda kalacağım" dedim yüzüne bakmadan.

"Delirdin mi? Düğün gecesi neden evde değil diye sormaz

mı konu komşu? Hem babam duyunca çok üzülür."

"Ya babamın üzdükleri ne olacak?"

"Sen neden bahsediyorsun?"

"Anlamadın mı? Babam sırf Şems'in gönlünü hoş tutmak

için, sırf o bir daha evden gitmesin diye bu evliliği ayarladı!

Kimya'yı. gümüş bir tepside o nankör herife sundu."

Abim dudaklarını sıktı. "Yanılıyorsun. Sen Kimya’nın zor-

la evlendirildiğini sanıyorsun. Hâlbuki Şemsle evlenmeyi is-

teyen asıl Kimya'ydı."

"Sanki başka seçeneği vardı da" diye çıkıştım.

Abim ellerini havaya kaldırdı: "Tabii ki vardı. Allah askı-

na, anlamıyor musun? Kimya, Şems'i seviyor. Ona âşık."

'Yalana bak! Bir daha böyle laflar etme benim yanımda,

tamam mı?" dedim. Üstündeki yükü taşıyamayan bir buz

parçası gibi çatırdıyordu sesim.

"Hislerin gözlerini kör etmesin. Kıskanıyorsun. Ama kıs-

kançlık gibi habis bir his bile faydalı şekilde kullanılabilir"

dedi Sultan Veled. "Otuz Beşinci Kural: Şu hayatta an-

cak tezatlarla ilerleyebiliriz. Mümin içindeki münkir-

le tanışmak, Tanrıya inanmayan kişi ise içindeki ina-

nanla. İnsan-ı Kâmil mertebesine varana kadar gıdım

gıdım ilerler kişi. Ve ancak tezatları kucaklayabildiği

ölçüde olgunlaşır."

Öz abim karşıma geçmiş, düşmanım bildiğim adamdan in-

ciler saçıyordu. Bardağı taşıran son damla oldu bu.

"Bana bak, bu sufi muhabbetlerinden gına geldi. Hem ni-

ye seni dinleyeyim ki? Bunların hepsi senin hatan. Şems'i

Şam'da bırakacaktın. Niçin geri getirdin? İşler sarpa sarar-

sa, ki emin ol saracak, günahı senin boynuna!"

Abimin rengi kaçtı. O an, hayatımda ilk kez benden ve ya-

pabileceklerimden korktuğunu gördüm. Tuhaf şeydi insanın

abisini korkutabilmesi ama gururumu okşadı.

İrşadlara giderken, kerih kokulu yan sokaklardan yürü-

düm ki beni kimse bu hâlde görmesin. Ne kadar kovsam da

aklımdan çıkmayan bir görüntü vardı: Şems ile Kimya, aynı

yatakta. Şems'in Kimya’nın gelinliğini o kaba elleriyle çıkar-

tıp süt beyaz tenine değdiğini ve ona sahip olduğunu düşün-

dükçe gözyaşlarıma hâkim olamadım.

Ne hâle sokmuştu beni. Çoktan haddini aşmıştı bu adam.

Acilen bir şey yapmalıydım.

Kimya

Konya, Kasım 1247

Beraber yatmadık. Bir kez bile. Evleneli altı ay oldu ama

henüz karı koca olamadık. Etrafımdaki insanlardan durumu

saklamak için elimden geleni yapıyorum ama kolay olmuyor.

Şüpheleniyorlar. Belki de utancım yüzümden okunuyor. Al-

nımda leke gibi. Bana bakınca ilk gördükleri şey bu oluyor.

Sokakta tanıdıklarla laflarken, tarlada bostanda çalışırken,

esnafla pazarlık ederken, evde misafier ağırlarken, benimle

muhatap olan herkesin ilk fark ettiği şey belki de bu oluyor:

Evli ama hâlâ bakire bir kadın olduğumu herkes biliyor.

Hani Şems hiç odama gelmiyor değil. Geliyor. Ve ne vakit

bana uğramak istese önceden muhakkak haber yollayıp, bir

mahzuru var mı diye soruyor. Her defasında aynı cevabı ve-

riyorum.

"Elbette yok" diyorum. "Ben senin nikâhlı karınım."

Onun geleceği akşamlar bütün gün yüreğim ağzımda bek-

liyorum, beni arzulasm diye dua ediyorum. Ama akşam olup

kapımı tıklattığında tek yaptığı oturup sohbet etmek oluyor.

Beraber kitap okumak istiyor. Leyla ile Mecnun, Ferhat ile

Şirin, Yusuf ile Züleyha, Gül ile Bülbül... Her türlü zorluğa

göğüs gerip birbirini sevmekten vazgeçmeyen âşıkların hikâ-

yeleri... Bunları okudukça içim daralıyor. Belki de içten içe

asla böylesi bir aşkı tadamayacağımı bildiğimden...

Bazen de sırt üstü yatıp bana GÖNLÜ GENİŞ VE RUHU

GEZGİN SUFİ MEŞREPLİLERİN KIRK KURALIndan

bahsediyor. Bir gece bir kuralı izah ederken sesi kaydı, göz-

leri kapandı. Baktım uyuyakalmış. Başını dizlerimin üstüne

koydum. Artık bir hayli uzun olan saçlarını okşadım. Şafak

sökene kadar hiç uyumadan onu seyrettim. Bir ara uykusun-

da konuştu. Sonra beklenmedik bir şekilde beni kendine çek-

ti, hafifçe öptü. Uzun zamandır hiç bu kadar heyecanlanma-

mış ve mutlu olmamıştım. Gün ağarana değin yan yana yat-

tık. Ama işte hepsi bu. Bu güne dek keşfedilmemiş bir kıta

bedenim.

Bu altı ay boyunca ben de zaman zaman odasına gittim.

Ama o nasıl benden izin istiyorsa, ben de muhakkak önceden

haber yolluyorum. Aksi takdirde nasıl davranacağı belli ol-

muyor. Şems'in günü gününe uymuyor, hatta anı anma. Ha-

let-i ruhiyesini çözmek bilmece çözmekten zor. Bazen öyle ba-

bacan, bazen sevecen oluyor; bazense düpedüz surat asıyor.

Bir keresinde yüzüme kapıyı kapadı ve "beni rahat bırak" di-

ye bağırdı. İncinmiyorum artık. Kırılmamayı öğrendim ve ta-

bii onu rahatsız etmemeyi de.

Aylarca her şey yolundaymış gibi yaptım; başkalarını de-

ğil, kendimi kandırmak için. Madem Şems kocam gibi dav-

ranmıyordu, ona farklı farklı roller biçtim: Arkadaşımdı, ruh-

daşımdı, yoldaşımdı, bazen bir abi, bazen oğuldu. Gününe gö-

re, keyfine göre, ya biri ya diğeri oluyor; zihnimde bir kisve-

den diğerine geçiyordu. Her şeyim oldu da bir tek kocam ola-

madı.

Bir süre böyle idare ettim. Fazla bir şey beklemeden hasbı-

hal edeceğimiz anları kollar oldum. Şems benim fikirlerime

kıymet veriyordu ya seviniyordum. Beni daha yaratıcı düşün-

meye teşvik ediyordu. Ondan çok şey öğrendim; inanıyorum

ki ben de ona birkaç şey öğrettim. En azından aile saadeti ya

da sıcak bir yuva nedir bilmiyordu. Sayemde biraz olsun tattı

bunları. Ve bir de, kimse onu benim gibi güldüremedi.

Ne var ki yetmedi, yetmiyor. Şems'in beni sevmediği fikri-

ni içimden atamıyorum. Beni beğendiğinden, sevdiğinden

şüphe etmiyorum ama bunun aşkla ilgisi yok. Yüreğim par-

çalanıyor. Öyle ki etrafımdaki herkesten, bütün arkadaş ve

komşularımdan uzaklaştım. Artık odamda durup ölülerle ko-

nuşmayı tercih ediyorum. Dirilerin aksine, ölüler peşin hü-

kümlü değil.

Ölülerin dışında tek arkadaşım Çöl Gülü.

İkimiz de cemiyet hayatından kendimize has sebeplerden

dolayı uzak durmak istediğimiz için zamanla yakın dost ol-

duk. Artık o bir sufi. Kerhaneyi tamamen geride bıraktı.

Arındı. Bir keresinde, cesaretine, metanetine ve sil baştan

hayata başlama azmine hayran olduğumu söyledim. Başını

iki yana salladı:

"Ama ben hayata baştan başlamadım ki. Tek yaptığım, öl-

meden evvel ölmek!"

* * *
Bu öğlen Çöl Gülü'nü görmeye gittim. İçimdeki sıkıntıyı

ona belli etmek istemiyordum ama yüzüme bakar bakmaz

ters giden bir şeyler olduğunu anladı.

"Kimyacım iyi misin? Solgun görünüyorsun."

Geçiştirmeye çalıştıysam da ısrarlı soruları karşısında di-

lim çabuk çözüldü. "İyi değilim. Ne olur bana yardım et."

"Elbette" dedi Çöl Gülü. "Ne yapayım, söyle."

"Mesele Şems... hiç yanıma gelmiyor, yani geliyor da öyle

gelmiyor. İstiyorum ki beni sevsin. Abi gibi, arkadaş gibi de-

ğil... kocam gibi. Ne olur bana öğret."

"Neyi öğreteyim?"

"Anladın işte... Kocamı baştan çıkarmam lâzım."

"Ah Kimyacım ben bir yemin ettim" diye mırıldandı Çöl

Gülü. "Şu ten meselelerinden uzak durmaya ahdettim. Ka-

dın adama yahut adam kadına nasıl zevk verir, bunu düşün-

mek bile istemem."

"Sen yeminini bozmayacaksın ki. Yalnızca bana yardım ede-

ceksin" diye yalvardım. "Çok çaresizim. Kimseye derdimi aça-

mam, utanırım. Şems'i nasıl mutlu edeceğimi bilmiyorum."

"Ama Şems bir derviş" dedi Çöl Gülü. "Ona böyle yaklaş-

mak doğru olmaz."

"Derviş de olsa insan değil mi? Eninde sonunda o da bir er-

kek! Adem Baha'nın tüm oğulları ete kemiğe mahkûm. Her-

kese bir beden bahşedilmiş. Şems'in de bir bedeni var, öyle

değil mi?"

"Var ama..." Cümlesini tamamlayamadı Çöl Gülü. Geri çe-

kildi.

Yalvardım. "Derdimi bir tek sana açabilirim. Altı ay oldu.

Her sabah kederden yüreğim sıkışıyor, her gece ağlayarak

uyuyorum. Böyle devam edemem. Kocamı kendime çekmem

gerek!"

Çöl Gülü bana kaygıyla baktı ama bir şey demedi. Örtümü

açıp saçlarımı çözdüm. "Söyle" dedim "çekinme söyle, ne olur.

Çok mu çirkinim?"

"Elbette hayır, Kimyacım. Ayın on dördü gibi güzelsin."

"O hâlde bana yardım et. Erkeğin kalbine giden yolu tarif

et!"

"O öyle sandığın gibi masum bir yol değil" dedi Çöl Gülü

aniden gerginleşerek. "Dikkat et, erkeğin kalbine giden yol,

kadını kendinden uzaklaştıran yol olmasın. Onu kendime çe-

keyim derken, sen kendine yabancılaşma."

Ne dediğini anlamadım ve anlamaya çalışmadım.

"Umurumda değil" dedim. "Ne olursa olsun artık. Ben her

şeyi göze aldım."

Çöl Gülü

Konya, Kasım 1247

Bu aptallığı nasıl yaptım? Göz göre göre, bile bile. Onu hiç

dinlememeliydim. Sonucun böyle olacağını nasıl anlayama-

dım? Kimya'yı durdurmalıydım. Ona engel olmadığım için

kendimi hiç affetmeyeceğim.

Ama ağlayarak benden yardım istediği gün içim sızladı.

"Ne sakıncası olabilir ki?" diye düşündüm. Baştan çıkarmak

istediği adam nikâhlı kocasıydı, bir yabancı değil ki. Üstelik

tek sebebi aşktı, içinde zerre kötülük yoktu. Ne bir kumpas,

ne dalavere. Bir kadının kendi kocasının aşkını istemesi ha-

ram olabilir miydi? Günlerce düşündüm. İçimdeki sufi "zorla

aşk olmaz, karışma bu işe" diye tembihledi. İçimdeki kadın

ise "aşık bir kıza yardrm et" diye niyaz etti. Sonunda ikinci

ses ağır bastı.

Ve ben böylece, tek güzellik ölçütü avuçlarına kına sürmek

olan bu saf köylü kızcağıza bir erkeği baştan çıkarmanın yol-

larını gösterdim. Hevesli bir talebeydi, öğrenmeye aç. Ona

mis kokular karışmış sularda yıkanmayı, yumuşatıcı yağlar-

la tenini kaymak gibi yapmayı, yüzünü ballı maskelerle

gençleştirmeyi ve bir erkekle konuşurken hangi kelimeleri

nasıl kullanması gerektiğini öğrettim. Daima hoş koksun di-

ye yasemin dallarıyla ördük saçlarını. Lavanta, papatya, bi-

beriye, kekik, leylak, mercanköşk, zeytinyağı... Her biri nere-

de kullanılır, hangi amaçla hangi tütsü yakılır uzun uzun an-

lattım. Sonra dişleri beyazlatmayı, tırnak boyamayı, gözlere

ve kaşlara sürme çekmeyi, dudakları parlatmayı, yanakları

allamayı ve memeleri dolgun göstermeyi bir bir izah ettim.

Beraber çarşıya gittik, eskiden sadık müşterisi olduğum bir

dükkâna girdik. Oradan ona ipek elbiselerle iç çamaşırları

aldık. Kıpkırmızı oldu utancından. Ama hepsini aldı.

Ardından Kimya'ya raks etmeyi öğrettim; Kıvırtmayı, çal-

kalamayı, şuh bakmayı ve vücudunu havada kıvrılan bir du-

man gibi kullanmayı da. Beline püsküllü kuşaklar bağlayıp

içine de şıngır şıngır kaşıklı bardaklar yerleştirip iki hafta

durmadan karşılıklı göbek attık. Dersimize çalıştık.

Nihayet o gün öğleden sonra, kurbanlık kuzuyu kasaba

teslim eden çoban gibi, Kimya'yı Şems-i Tebrizî için hazırla-

dım. Önce hamamda sıcak suyla yuğundu; iyi bir kese attı,

saçlarını yağladı. Hamam sonrası bir kadının ömründe an-

cak sayılı kez giyebileceği, türden incecik ipekten kıyafetleri

giydirdim. Sümbüllerle süslü pembe bir gecelik seçmiştim,

içinde göğüslerinin çatalı, kalçalarının kıvrımı belli olacaktı.

Son olarak yüzüne bolca boya sürdüm. Cazibesi katlansın di-

ye alnına bir inci kolye kondurdum. İşim bittiğinde Kimya

öyle güzel olmuştu ki, gözlerimi ondan alamadım.

Artık o toy genç kız değil, aşk ve ihtirasla yanan evli bir

kadındı. Sevdiği erkek için kendini ortaya koymaya, gerekir-

se bedelini ödemeye hazır bir kadın. Onu süzerken Kuran-ı

Kerim'de Yusuf ile Züleyha'ya dair ayetleri hatırladım.

Züleyha kendisine yüz vermeyen bir erkek için tutkuyla

yanmıştı. Şehirdeki kadınlar onun hakkında fena sözler

edince, hepsini sofrasına davet etmiş, Yusufa da

çağrıldığında odaya girmesini tembihlemişti. "Her birine bir

bıçak verdi ve 'Çık karşılarına!' dedi. Kadınlar onu görür gör-

mez kendi ellerini doğradılar ve 'Allah için bu bir insan değil,

ancak değerli bir melektir!' dediler."

Bir meleğe âşık oldu diye kim Züleyha'yı suçlayabilir ki?

* * *
Akşama doğru Kimya yüzüne peçeyi çekip sokağa çıkma-

dan önce yarı umut yarı endişeyle baktı bana. "Nasıl görünü-

yorum abla?" diye sordu.

"Peri padişahının kızı gibi" dedim. "Bu gece kocan seninle

sabahlamakla kalmayacak, ertesi gece de kapını tıklatacak,

eminim."

Kulaklarına kadar kızardı, yanakları al al oldu. Güldüm

ve sarıldım ona. Bir süre sustu, sonra bir kahkaha attı. Gü-

lüşü gün ışığı gibi içimi ısıttı.

İnanıyordum söylediklerime. Tıpkı arının çiçek nektarına

üşüşmesi gibi, Şems de ona gelir sanıyordum. Yine de kızca-

ğızı uğurlarken içimde kötü bir his, karanlık bir sezgi belir-

di. Sanki bir cin kulağıma tatsız bir şeyler fısıldadı. Ama ge-

ne de durdurmadım Kimya'yı. Yapmadım.

Hayatım boyunca kendimi affetmeyeceğim...
Kimya

Konya, Aralık 1247

Bilir bilmesine kimsenin bilmediklerini Tebrizli Şems.

Yoksulların çektiklerini, kâhinlerin gördüklerini, velilerin

kerametlerini, şu âlemin envai çeşit bilmecelerini, hepsini bi-

lir. Ama hakkında hiçbir şey bilmediği bir konu var: Karşılık-

sız sevmek! İşte bunu bilmez Şems. Bilmez nasıl acıtır insa-

nın canım, sevdiğinden karşılık görememek!

Çöl Gülü'nün beni giydirip kuşandırdığı akşam öyle heye-

canlıydım ki yerimde duramıyordum. Daha önce hiç bilmedi-

ğim bir hâl gelmişti üstüme. Cesaret mi yoksa pervasızlık mı?

Tenime değen ipek elbisenin hışırtısı, saçtığım ıtır kokuları,

dilimde gül yapraklarının tadı... hiç bu kadar allanıp pullan-

mamış, kendimi böyle kadın hissetmemiştim. Gerçi bedenim,

istediğim kadar yuvarlak ve dolgun, memelerim arzuladığım

kadar iri değildi ama yine de alımlı buldum kendimi.

Evdeki herkes uykuya dalana kadar bekledim. Sonra

uzunca bir şala sarınarak parmak uçlarımda Şems'in odası-

na gittim.

"Kimya! Seni beklemiyordum" dedi Şems kapıyı açar açmaz.

"Affedersin. Ama seni görmem gerekliydi" dedim ve içeri bu-

yur edilmeyi beklemeden odaya süzüldüm. "Kapıyı örter misin

lütfen?"

Şems'in kafası karışmış gibiydi ama denileni yaptı.

Odada baş başa kaldığımızda davetkâr bir şekilde gülüm-

seyerek karşısına yürüdüm. Sırtımı döndüm, derin bir nefes

aldım. Sonra tek hamlede şalımı, cüppemi sıyırıp atarak

çırılçıplak kaldım. Kocamın şaşkın bakışlarının sırtımdan

aşağı gezindiğini hissettim, ürperdim. Bakışları değdiği yeri

yakıyordu. O kadar heyecanlıydım ki göğsüm körük gibi inip

kalkıyordu. Nihayet cesaretimi toplayıp ona doğru döndüm.

Ve böylece Şems'in karşısında cennetteki huriler kadar da-

vetkâr öylece durdum.

"Sen ne yaptığını sanıyorsun?" diye sordu Şems soğuk bir

ifadeyle.

Güçbela konuşabildim. "Bu gece buraya senin olmaya gel-

dim..."

Şems-i Tebrizî etrafımda tam bir daire çizdikten sonra

karşıma geçti ve beni gözlerine bakmaya zorladı. Dizlerim

boşalacak gibi oldu ama kendimi tuttum. Hafif hafif kıvrıla-

rak bedenimi ona sürtmeye başladım. Çöl Gülü'nün bana öğ-

rettiği tüm numaraları oracıkta peş peşe sıralayacaktım.

Ama Şems yanan bir ocağa değmiş gibi geri çekildi.

"Beni arzuladığını sanıyorsun. Hâlbuki tek istediğin inci-

nen nefsini onarmak" dedi.

Aldırmadım. Kollarımı boynuna doladım. Dudaklarında

karadut tadı vardı, hem tatlı hem ekşimtrak. Nefesinin gir-

dabında kaybolmak isterken Şems beni tuttu ve itti.

"Beni hüsrana uğratıyorsun Kimyacım" dedi. "Şu hâl sana

yakışmıyor. Şimdi lütfen odamı terk et ve ben seni çağırana

kadar bir daha gelme, oldu mu?"

Hayatımda böyle küçük düşmemiştim. Eğilip şalımı almak

istediysem de ellerim o kadar çok titriyordu ki kaygan ve na-

rin kumaşı kavrayamadım. Şems geceliğimi ve şalımı yerden

aldı, yarım yamalak omuzlarımı örttü. Ve ben gecenin bir

vakti yarı çıplak bir hâlde hıçkıra hıçkıra ağlayarak kocamın

odasından çıktım.

Ne denli büyük bir günah olduğunu bilmesem canıma

kıyardım.
* * *
Şems'i bir daha görmedim. O günden sonra bir daha odam-

dan dışarı çıkmadım. Yatakta yatıp tavana bakarak geçirdim

tüm vaktimi. Gücüm kuvvetim, yaşama şevkim hızla eridi.

Bir hafta böyle geçti, sonra bir hafta daha, derken günleri

saymayı bıraktım.

Nice sonra odama bilmediğim bir koku yayıldı. Keskin bir

rayihaydı; hani zencefil çayı ya da ezilmiş çam dikenleri gibi

yakıcı ve acı ama kötü değil. Demek ölümün kokusu böyley-

di. Ateşim yükseliyordu, havale geçirmeye, sayıklamaya baş-

ladım. Beni görmeye hekimler getirildi. Komşular ve arka-

daşlarım ziyaretime geldi. Kerra yatağımın başında geceler-

ce bekledi; gözleri ağlamaktan şiş, yüzü külrengi. Gevher

Hatun da diğer yanıma oturup o gamzeli tebessümüyle bana

şarkılar söyledi.

Bir ara uykudan uyandım. Komşu kadın Safiye'nin söylen-

diğini işittim. "Allah o mendebur herifin cezasını versin. Za-

vallı kız karasevdadan gidiyor. Hep onun kabahati!"

Ağzımı açıp bir şey diyecek oldum ama kelimeler kursağı-

ma takıldı.

Neyse ki Kerra imdadıma yetişti: "Nasıl böyle konuşursun

Safiye? Şems'i nasıl suçlayabiliriz? O mu yaptı bunu? Al-

lah'ın takdiri işte."

Ne var ki Kerra'yı dinlemediler. Benimse kimseyi ikna

edecek hâlim yoktu. Çok geçmeden anladım ki, zaten sonuç

değişmeyecek. Şems'i sevmeyenler benim hastalığımı bahane

edip ondan daha fazla nefret edecek. Oysa ben istesem bile

onu sevmemezlik edemezdim.

Kısa süre sonra baygın düştüm; tüm renkler beyaza dön-

dü, seslerse yeknesak bir vızıltıya. Artık insanların yüzlerini

seçemiyordum; söylenen hiçbir şeyi düyamıyordum.

Şems beni görmeye gelmiş miydi? Belki evet, belki hayır.

Belki de odadaki kadınlar içeri girmesine izin vermemişti?

Ya da defalarca gelip yanıma oturmuş, ellerimi ellerinin ara-

sına alıp benim için dua etmişti.

Evet, aynen böyle olmuş olmalı. Buna inanmak istiyorum.

Her halükârda, öyle ya da böyle, artık mühim değil. Ne

kızgınım ne kırgınım. Sonsuzluğa akıp giderken kime, nasıl

sitem edebilirim? Allah müşfik, merhametli, rahman ve ra-

him. Her ayrıntının arkasında bir düzen var. Mükemmel bir

aşk nizamı! Şems'in odasını ipekler, tüller kuşanarak ziyaret

edişimden on altı gün sonra ben Mevlâna’nın evlatlığı Kim-

ya, çağıl çağıl bir hiçlik ırmağına daldım. Orada gönlümden

geçtiği gibi yüzdüm, yüzdüm, aktım.

Ve o zaman anladım ki Kuran'm dördüncü okuması böyle

bir şey olmalı: Sonsuzluk, sınırsızlık, kapsayıcılık ve açıklık...

Hiç olmak suretiyle her şey olmak... Hafiflemek suretiyle de-

rinleşmek...

İşte böyle, yaşamdan ölüme geçişim akarsularla oldu.