Emperyalizm. Bunun bir yarari da, isten atilma nedeni olarak suçlayip nefret ettigi makinelerden kurtulmak isteyen proletaryasina

Allahin sopasi Avrupa’da

Baskin Oran

Türk filmi adina benzedi ama, geçen hafta Türkiye için kullandigim “Allahin sopasi” terimini Avrupa da fazlasiyla hak ediyor.
Avrupa sermayesi, devletin ordularini ardina alarak, 1870’lerde dünyaya tasti: Emperyalizm.

Bunun bir yarari da, isten atilma nedeni olarak suçlayip nefret ettigi makinelerden kurtulmak isteyen proletaryasina rüsvet vermek olacakti. (Oldu da. Çünkü bu yayilma hem baklava tepsisini büyüttü, hem de bu mazlum insanlari “ulusal gurur” söylemiyle uyusturdu).

Bu saldiri özellikle Afrika gibi bakir yerlerde korkunç sonuçlar verdi. Yüz binlerce Siyah, yeni çikmis makineli tüfeklerle biçildiler. Amerika’ya kafileler halinde köle yollandilar. Yeterince çalismayan Siyahlarin elleri bileklerinden kesildi, vs.

“Uygar” Avrupalinin bu rezalete tepki göstermemesi için, bütün bunlari döneme uygun bir teorik temele oturtmak lazimdi. Bunun yöntemi, Birinci Küresellesme’de (1490’lar, sömürgecilik) “Allahsizlara Tanrinin dinini götürüyoruz” olmustu. Ikinci Küresellesmede de (1870’ler, emperyalizm) “Asagilik irklara uygarlik götürüyoruz” oldu.

Birinci sloganda “allahsiz”ligi kanitlamak gerekmiyordu, çünkü bu insanlar Hiristiyan degildi. Ikinci sloganda “asagilik”ligi kanitlamak gerekliydi ve tarihte ilk defa irkçi teorileri doguran iste böyle bir ihtiyaç oldu. Vahsilerin “insan olmadiklari” kanitlandi ve Avrupalilarin içi rahatladi.

Allahin sopasi yok. 1215 Magna Carta’dan baslayan demokrasi sürecini damla damla insa eden Avrupa, irkçiligi icat ederek bu büyük onuru mirasyedi gibi harcayan kita olmustu.

Allahin sopasi yok. Bu emperyalizm çok kisa sürede korkunç bir rekabete de dönüstü. Yayilmaya erken baslamis Ingiltere-Fransa ile yeni baslamis Almanya-Italya iki kere dünya savasina tutustular ve bu sefer kendi gençlerini daha modern makineli tüfeklere biçtirdiler.
Zamanla, fiili isgal biçimindeki emperyalizm pahali geldi. Bagimsizlik hareketleri benzin atesi gibi yayildi. Artik isgale olanak da yoktu, gerek de. Isgalciler Avrupa’ya evlerine döndüler, yerlerini ticari iliskilere biraktilar.

Allahin sopasi yok. Dalga tersine döndü ve bu sefer Afrika vs. kalkip Avrupa’ya gelmeye basladi. Avrupa’nin buna itirazi olmadi, çünkü 1960-70 büyümesini besleyecek ucuz isgücü geliyordu. Ama, Türkiye’den de epey yabanci isçi getirten bu büyümenin durulmasiyla birlikte durum degisti. Gettolarinda yasayan, en berbat isleri en ucuza yapan bu insanlar Avrupalilara batmaya basladi. Degismek ve gelismek istemedikleri kesfedildi. Gün geldi, Paris’in kenar mahalleleri Paris Komünü dönemine tas çikartti.

Allahin sopasi yok. Irkçilik yapma sirasi, bu sefer, ise girememe nedeni olarak suçlayip nefret ettigi bu insanlardan kurtulmak isteyen lumpen proletaryaya geldi. “Dazlak” dediklerimiz.
Simdi de, lumpen olmayan Avrupalilarin irkçiligi basliyor.

Okullarda Almanca konusmayan ögrencilere bahçe süpürten. Rotterdam’dan gelip geçenleri Felemenkçeye zorlayan.

Strasbourg Üniversitesindeki kizin basina-kiçina karismayi asla aklina-hayaline getirmeyen, ama Türkiye’deki üniversiteli kizin türban taktiginda okuldan atilmasini onaylayan Strasbourg Mahkemesi kararlari üreten. Yani, isin ucu kendine dokunmaya baslayinca kendi ilkelerini inkâr eden.

19. yüzyilda isten atilmanin faturasini küresellesmeye çikartacagina makinelere çikartan insanlarin kitasi, 21. yüzyilda küresellesmeye çikartacagina yabanci insanlara çikartir hale geldi.

Allahin sopasi yok. Avrupa, yüzyillar boyunca demokrasinin besigi olmaktan damla damla biriktirdigi onuru, simdi de tutarsizlik yaparak ikinci defadir ki mirasyedi gibi harciyor.

Ama, isin bizim için tatsiz bir tarafi da su ki, Avrupa demokrasiden henüz nasibini tam alamamis ülkelere yol göstermekte gittikçe daha çok zorlanacak. Türkiye’nin demokratiklesmesinden ödü kopanlarin dili daha da uzayacak: “Bakin, onlar da yapiyorlar ayni seyi” diye bayram edecekler.

Netice-i kelâm, bize binecek fatura yine. Allahin sopasi yine gelecek, bizi dürtecek…