En toen en toen en toen was de dag van gisteren weer geschiedenis inleiding

Vervang godsdienst door het dichten en politiek door filosofie...en klaar wordt wie is wie.
De nederlandse dialekten, de klei van het nederlands

Ik ken het nederlands, ik ken z'n dialekten.

Ik ken de vogelsoorten, hoe ze allemaal anders hetzelfde bekken.

Vogels, hebben ze ook dialekten, of is hun taal niet direct af ?

Hoeven ze niet te zoeken naar de fijnste uitingen ?

Zijn het niet gewoon zangers zonder woorden ?

Gelukkiger nu je met hem brak ?

Gelukkiger, want weer op zoek naar naar een vaster inkomen, zekerheid.

Want weg van loutering van het verleden en je ziel.

Weg van willen dichten en het willen verlaten van de kroost die op eigen benen zou moeten staan.

Weg van willen reizen en nieuwe dingen willen doen.

Weg van je lichaam in zekere zin...of vond je toch een nieuw begin ?

Gelukkiger nu je weet dat je niet iemands enige bron van inspiratie bent.

Gelukkiger zonder vent ?

Schokerend?

Sommigen zijn somtijds een levend bewijs dat het soms zijn tol eist met zaad te worden volgespoten.
Alles komt vanuit en gaat soms naar de kloten.
Kattengedicht in winter

Weerom moord met vluchtsmisdrijf gisterennacht

's Morgens, de kuil was al gegraven

Februarikou, 't papier in vlammen

, verjoeg de vries, een laatste warmte

voor het versteven kattenlijk

De bevroren klonten aarde, wat fijngemaakt,

haar comfortabel te ontbinden gelegd

Met zon over de witte velden
Met ,toeval of niet, klokkengelui bij het dichtgegooide graf
Nooit meer haar klauwtjes scharrend in m'n pul

Telkens voor ze op 't bed sprong

Om de dag weg te rusten.

Nooit meer haar drie maal daags krabben aan mijn kamerdeur

Nooit meer gezeldschap voor de hond

Jij had het goed bij ons, je kon de hele dag binnen en buiten.

Kom je weer als kat of heb je dat al gehad ?

Of neem je genoegen met lucht en licht en vocht en aarde te zijn ?

Nog trager en vlugger in gedachten en reflexen dan je al was ?
zeven en één

ze was weer niet op tijd, wat haar 's avonds een parkeerboete kostte

toch haalden we nog net met z'n vieren de trein

in Brussel waren we met bijna dertig

om te horen vertellen van de vrije metselaars

vrij om te vertrekken, als de bouwheren dwarslagen

niet als lijfeigenen toenertijd

zon en toerisme onder de laatste zomerzonnen

de magie van zeven en één,

witte en zwarte magie

over het wel en wee van dogma's

zoals 's avonds in de tv-films...

over het vaderschap van wie en

iemand met een manisch-depresieve psychose
dienstig aan de anderen,

op velen staat geen maat in geven

anderen hebben weinig te schenken in 't leven

Wat dan ? Een goed of genegenheid heeft het meeste waarde ?

Geest en stof zijn één,

dus door beide te schenken

ontblokken wij ons been.
deel XIII voorlopig laatste filosofische teksten

vijftig

Geworden. Als je de verwekking meerekent. Méér nog als je het onstaan van ons zonnestelsel meerekent. En daarvóór en daarvóór...ik moet toch altijd iets geweest zijn...vóór ik uiteindelijk een stukje iemand van m'n voorouders werd. Eigenlijk zijn we met z'n allen één voortdurend uit mekaar vallend wezen en komen we allen uit dezelfde bron van opbouwen. Vóór het mannelijke en vrouwelijke bij mekaar komen om een nieuwe lichamelijke eenheid te maken hebben ze al een miljarden jaren oude repititie achter de rug. Net zoals je tijdens je leven soms besluit om iets op een andere manier te gaan doen...is er nog nooit dezelfde kombinatie geboren.

Hetgeen biologisch leven zo speciaal maakt is het vermogen om iets op een andere manier uit te proberen.

Vanwaar komt dan dat vermogen ?

Deels van de wetmatigheden der fysika en chemie...maar bepalen en verklaren onomstotelijke 'wetten' daarom alles ?

Is de scheppingskracht niet een voortdurend opbouwend en afbrekend...maar altijd vernieuwend iets...en is dat proces op zich niet de sleutel tot de eeuwigheid ?

Niet alleen vóór ons leven maar ook tijdens ons leven en zelfs na onze dood zijn we nog altijd een stukje of verschillende stukjes in iemand anders...omdat we één eenheid zijn...nog altijd kinderen van die goedheid, die nieuwsgierigheid, dat 'willen' dat al vóór het biologische leven in de atomen zat. Als we in de anderen meer ook deeltjes van ons eigen zagen zouden we meer in mekaars bestaan en welzijn geïnteresseerd zijn.

Het leven is gewoon een kunstenaar die zich op alle mogelijke manieren uit...in de pracht van de natuur zowel als in onze persoonlijke relaties...tot in het diepst van onze gedachten. Voel je de lijn van dit uiteinde naar het vroege begin in je eigen ? Mysterie en toch heel duidelijk soms. Straling schiep materie en die materie valt in haar componenten én in stralingweer uiteen. Na de schepping van materie door straling, 'in den beginne' werd alles alleen uitgebeeld als de vastheid van stof en eeuwige eigenschappen als kleuren en klanken en volume en ruimte en snelheid...als vorm...iets zonder stoffelijke vorm kan immers niet bestaan...zelfs de symboliek die we door onze woorden uiteindelijk deden ontstaan heeft een vorm...gemaakt uit de stof waarnaar we wederkeren. Dewelke is jouw rol hierin...welke eigenschappen vertolk jij het best,...en hoe doe je dat dan ?

"in den beginne was er het woord"én de wetenschap

Voor de zoekenden naar het waarom, de betekenis van het leven, zijn er niet alleen een deel van de antwoorden in teksten te vinden; teksten niet alleen van vandaag maar zelfs tot 200 jaar voor Christus en langer zoekt men met woorden een betekenis aan het leven te geven. Wat bijvoorbeeld de niet zo gekende Jezus van Sirach toen schreef daar kan menigeen die nog de moeite naar het zoeken naar zingeving wil doen zich in meer of mindere mate in vinden, daar ben ik zeker van.

Ook de moderne mens die het niet zo begrepen heeft op het klassieke taalgebruik dat je in de liturgie terugvindt.

Niet alleen in teksten, maar ook de wetenschap draagt vele sleutels tot het begrijpen van de zin van het leven.

'In den beginne was er het woord'...en inderdaad...het woord is trilling...is straling...'straling' kan je niet vastgrijpen...daarin onderscheid het zich van materie. Chronologisch gezien was er eerst 'straling' en dan pas 'materie'. Het was het onzichtbare dat het zichtbare vormde. Chronologisch was er eerst het ei en dan de kip...eerst het idee, het onzichtbare, de straling...en dan de materie. De wetenschap breekt zich het hoofd over de vraag wat er vóór de big-bang was : was er eerst ofwel een punt zonder afmetingen en zonder inhoud of was er eerder eerst een volume dat kleiner of gelijk aan nul dreigde te worden (zoals iets dat wordt samengeperst en op de duur barst) ? Intuitief geloof ik eerder dat er sprake is van schepping van zodra iets het inhoudsloze benaderd. Als de druk op of in een bepaalde ruimte zo groot is dat het inhoudsloze wordt benaderd is er sprake van instabiliteit en bijgevolg van een lagere symmetrie...de ruimte ontploft met als doel de oorspronkelijke symmetrie te herstellen. Wanneer uit dode materie (als zoiets al bestaat, want zelfs mineralen hebben energie) biologisch leven ontstaat, dan heeft dat de neiging zich tot ingewikkelder strukturen te ordenen. 'Instabiliteit' vraagt als het ware om een verhoging van de kwaliteit van de strukturen langs de welke de organisatie van de natuur tot en met zijn kind, 'ons bewustzijn', zich beweegt. Een lagere vorm van symmetrie leidt tot zinloosheid en uiteenvallen. Bij een toestand van 'stabiliteit' heb je geen druk van buitenuit of wordt de druk weerstaan...is dit niet het geval dan komt men via het uiteenvallen soms toch tot situaties die naar nieuwe vormen van stabiliteit leiden kunnen. Zou het soms ook niet mogelijk zijn, zo vraag ik me af 'dat die uitwendige druk, die onrust, soms ook niet van binnenuit gecreërd wordt ? Roept de rust de onrust op met beider ontwikkeling als doel ? Je kan deze fysica ook naar de alledaagse belevingswereldd van de mens proberen vertalen.

Een rechtschapen iemand die veel negativiteit moeten dragen heeft en er wijzer door geworden is en zijn inzichten helder proberen doorgeven heeft...is er zelf op de duur nog meer bewust van geworden. Zo bewust dat sommige dingen ook voor hem nog slechts in een flits duidelijk zijn. Is 'rust' fysisch gesproken enorm veel groter dan onrust en neemt die rust, dat evenwicht af, naarmate het kleine, het detail van alles benaderd wordt...teveel detail dreigt te overladen. Zo kan een mens bijvoorbeeld ook instorten als er teveel problemen opeens op hem afkomen. Geen wonder dat hij dan in de grootheden van de rust, een open luchtruim, de sterrenhemel, een berg of de zee enz....weer nieuwe energie vindt.

Zo kan je doorfilosoferen. Is dood wel 'rust' en 'stabilisatie'...wat gebeurd er met het gedeelte onzichtbare stralingsenergie dat ons verlaat (zie het essay 'doodgewoon' over een bijzondere ervaring).

De wetenschap leert ons onder andere dat zowel fotonen (straling), atomen en later cellen bepaalde dingen gemeen hebben.

Ze schikken en herschikken en vormen voortdurend nieuwe combinaties.

Al die combinaties hebben een voorgeschiedenis.

Al die combinaties waren en zijn en zullen voortdurend afhankelijk van bepaalde levensomstandigheden zijn.

Onze genen zijn een actueel dossier van alles wat er daarvoor al meegemaakt is.

Ook onze huidige zielsgesteldheden zijn aan dezelfde wetten onderhevig.

Als je je eigen familie en omgeving bestudeert dan lijkt het wel of sommige eigenschappen van mensen al voor hun geboorte voorgeprogrammeerd in de genen van hun ouders moeten zijn ingeprent, afhankelijk van de toestand van de verwekkers destijds. De energie van licht en andere stralingsenergie ontwierp het leven en waarschijnlijk verworden we terug tot die bron, voegen we ons bij het licht, worden we licht dat stroomt daar waar het binnengelaten wordt...letterlijk en figuurlijk...zoals de kracht vervat in het WOORD...dat niet alleen een klank, een trilling maar ook een betekenis is. Alles is betekenis...en een drang naar voortdurende herstabilisatie van verbroken symmetrie.

het individueel wezen is een tot stand gekomen kollektief, tot stand gekomen door zij die geleefd hebben en leven

het individuele wezen is een progressieve, voorgeprogrammeerde inkarnatie doorheen de tijd

als noten die je onder een boom zoekt, zo wordt gevonden alles wat je je maar afvraagt, als je maar aandacht hebt

de snelheid van licht en de mikro-en makrokosmos

Als we naar de maan kijken is het licht dat we zien 1 sekonde onderweg geweest. Het licht dat rechtstreeks van de zon komt, het zonlicht, doet er acht minuten over. Het licht uit de makrokosmos komt dus uit het verleden(nog van de bigbang) en bereikt ons als waarnemer in het NU...de grens van verleden met tokomst. Ook de mikrokosmos is een niet volledig volgens dezelfde wetten opgebouwde wereld met kernen (atoomkernen) zoals de sterren en elektronen(planeten, manen) die errond cirkelen.

Heeft het atomaire licht ook een snelheid nodig om ons te bereiken of valt het volledig met onze tijdszijn samen of...of reist dat anti-materie-licht in de richting van de toekomst als we de richting van het licht uit de makrokosmos als het verleden beschouwen...of valt de snelheid van het atomaire licht niet samen met het uiteinde van het verleden en bevindt het licht in de atomen hun anti-materie zich in ons ons hier en NU in een genetische of atomaire vorm die tevens het volledige naslagwerk van ons verleden vormt ? Ik denk eerder aan een combinatievan de drie stellingen, met altijd een 'voorzienigheid' naar de toekomst toe.

Wat kan ik daar nu mee aanvangen zal je zeggen? Vermits onze geest één is met de materie, want we komen uit de straling die de materie vormde voort...en alles wat er gebeurdt met materie en straling te maken heeft en weer straling en uiteindelijk weer één punt met bijna geen inhoud wordt; kunnen we ons beginnen afvragen of we niet al geen miljarden bigbangs en ontwikkeling van biologisch leven meegemaakt hebben. Miljarden herkansingen.

Uitgaande van het bovengaande, kan je een aantal schetsjes maken.

De ruimterekening gaat van klein naar groot. Ruimte werd door de bigbang geschapen, werd groter en groter en groeit voort. De tijdsrekening gaat van verleden naar toekomst, van min naar plus.

De snelheidsberekening van makrolicht en mikrolicht met waarnemer gaat van min naar plus, van verleden naar toekomst en wij als waarnemer altijd op het uiteinde van het recenste verleden...ons wegdek om te rijden, de toekomst, altijd in 't oog houdend. Vergeet niet op tijd te rusten...zodat je bewust dagelijks de toekomst weer plannen kunt...in zoverre die toekomst al planbaar is...soms kan je er alleen maar op inspelen... .
het bewijs van het eeuwige leven (gebaseerd op een artikel uit een tijdschrift)

°schuine tekst=mijn bedenkingen



In 1956 deed men een experiment waaruit men eiwitten uit dode materie liet ontstaan. Ze hadden de neiging zich tot ingewikkelder strukturen te ordenen. Zo verliep ook de evolutie van atoom tot cel en zo verloopt ook de ontwikkeling van het bewustzijn. De natuurlijke selektie is al op molekulair gebied begonnen.

Was het beginpunt vóór de oerknal een punt zonder inhoud of een punt dat de zinloosheid, de inhoudsloosheid benaderde...ik denk het tweede. Het eerste uitgangspunt verondersteld een vacuüm, homogener van struktuur dan het ijlste gas. In een punt zonder afmetingen zou een toestand van instbilitieit ontstaan zijn die tot een toestand van lagere symmetrie leidde. Dat punt van absolute bron van scheppingskracht,de volmaakte symmetrie en rust zou dan vanuit zijn toestand van onverschillig evenwicht onder groeiende druk die de uiterste grens van het mikrobestaan benaderd...ontploffen. Of daarbij dat mikrosopisch minpunt eerst moet worden bereikt is een vraag voor atoomgeleerden...maar ik denk intuitief dat juist de onbereikbaarheid en onhoudbaarheid van het korter bij dat punt komen de bron van alle schepping is. Wij, die van dezelfde bouwstenen komen schipperen ook nog altijd tussen rust en onrust. Vanuit dat punt schiepen de verschillende soorten van straling daarna de materie die dan tevens weer uiteindelijk de cel ontwierp...uiteindelijk zal alles weer straling worden. Staan wij aldus niet symbool voor dat proces van wording en verwording en wordt niet uiteindelijk alles weer straling om weer in het aanvangspunt van vóór de oerknal te verdwijnen ? Van oerknal naar binair tellen : o en 1...veel, maar tegelijk in essentie alleen de soort energie veranderd ?

Bij de overgang van een toestand van volmaakt evenwicht naar een toestand van lagere orde kwam er ondenkbaar veel energie vrij. Is dus het verschil tussen oneindig veel opgeslagen, gebalde energie en minder energie hetzelfde als tussen volmaakte rust en onrust ? Hetzelfde systeem zien we tussen de neutronladingen van atomen(plus en min in evenwicht) en de interakties tussen de positieve protonladingen en de negatieve elektronenladingen...om altijd weer die 'rust' te herstellen. We zouden nu reeds veel parrallellen met persoonlijke en maatschappelijke relaties kunnen trekken.

Het punt van volmaakt evenwicht spatte dus uit mekaar en met de snelheid van het licht verspreidden energiepakketjes zonder massa (straling) zich in alle richtingen door de ruimte. Hoe dikwijls kan dat al niet gebeurd zijn die kosmische reis van bijna niks naar alles en terug ? Een voortdurend proces van schepping en vernietiging volgde. Hetzelfde stramien als ons biologische en psychologische leven, bij schepping komt altijd een meerwaarde aan energie vrij...bij vernietiging ook ?

Het heelal toen, was één fotonenzee (straling). Fotonen,straling, ontstaat uit de botsing tussen een antideeltje (positron) en een deeltje (elektron). Beide deeltjes annihileren (opheffen-vernietigen) mekaar. De aanvankelijk kleine ruimte van het heelal groeide. Alle mogelijke fotonen konden ontstaan. De fotonen konden door paarvorming overgaan in materie. In deeltjes, altijd vergezeld van hun anti-deeltjes. De materie waaruit we bestaan hervalt in z'n oorspronkelijke bouwstenen waaronder mineralen, lucht maar ook straling...gaat die voortdurende binding of verbinding na de dood niet gewoon verder via de straling die ingrijpt in de materie of opnieuw materie schept ? Misschien via het gevoelsleven en de intuitie ?

Momenteel zijn er een 100-tal elementaire deeltjes bekend (de meeste met een extreem korte levensduur).

Deeltjes en anti-deeltjes annihileren mekaar ogenblikellijken ze laten de enegie achter waaruit ze voortkwamen

De gekreërde materie die de ruimte ingeslingerd werd ging door annihilatie weer over in stealing (fotonen).

Aanvankelijk was er slechts één soort elementaire deeltjes die mekaar beïnvloeden door het uitzenden van krachtvoerende deeltjes, die een aantal van hun eigenschappen dragen. (zoals onze deeltjes ook onze eigenschappen dragen). Elementaire deeltjes bestaan op de grens van materie en anti-materie (tussen materie en straling)(tussen aarde en hemel, tussen mikro -en makrostruktuur). De energie die ze bij hun vorming kregen moet zo snel mogelijk weer worden afgestaan. Het leven...geven en nemen...doorgeven. Er is alleen rust en onrust...beiden onafscheidelijk verbonden.

Krachtvoerders zijn eigenlijk de communikatievorm tussen de elementaire deeltjes, met geen of slechts een kleine massa die ze bij hun vorming meekregen...die massa moet zo snel mogelijk weer worden afgestaan.

Lichtere krachtvoerders hebben een heel groot afstandsbereik. Is zich 'leeg','zonder kopzorgen''gevuld met inzicht en vertrouwen' ...kunnen maken ook niet een toestand waarin je veel meer energie kunt doorgeven ?

Zwaardere krachtvoerders moeten de geleende massa en energie sneller terugbezorgen, zodat ze een kleiner krachtveld bestrijken. Meer met negatieve gevoelens beladen mensen...kleinere radius.

De kosmische krachten berusten op het principe dat ze zich kunnen laten gelden binnen de beperkte straal van een atoomkern, andere zijn werkzaam van het ene uiteinde van het heelal...tot het andere.

De eerste frakties van miljardsten van sekonden na de oerknalbestond er nog maar één soort materiedeeltje met zijn antideeltje (we zijn er allemaal nog afstammelingen van en als man en vrouw staan we er enigszins symbool voor). Er was dus nog maar één krachtvoerend deeltje en één kosmische kracht. De symmetrie van het heelal was nog erg groot. De kunst was vanuit wanorde terug symmetrie te krijgen. De temperatuur daalde in een flits van oneindig naar 100.000 x een miljard x een miljard °C en toen ging de